#review | Split Fiction
Το Split Fiction ανήκει σε μία από τις πιο αδικημένες ίσως κατηγορίες video games — εκείνα που παίζονται μόνο σε co-op. Ευτυχώς για όλους εμάς που απολαμβάνουμε τέτοιους τίτλους, υπάρχει η Hazelight Studios που έχει πάρει το είδος… εργολαβία.
Όπως και τα προηγούμενα παιχνίδια του στούντιο (It Takes Two, A Way Out), έτσι και το Split Fiction έρχεται με Friend’s Pass, κάτι που σημαίνει ότι ένα αντίτυπο είναι αρκετό για δύο άτομα – ακόμα κι αν παίζουν από διαφορετικές κονσόλες ή PC!
Το στόρι περιστρέφεται γύρω από τη Zoe και τη Mio, δύο κοπέλες που επισκέπτονται τις εγκαταστάσεις μίας εκδοτικής εταιρείας. Η τελευταία υπόσχεται να εκδώσει τη δουλειά τους με τη βοήθεια μίας νέας μηχανής, μέσω της οποίας θα «αντλήσει» τις ιστορίες από το μυαλό τους. Φυσικά τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται και κάπως έτσι, έπειτα από μία διένεξη της Mio με τον tech bro CEO της εταιρείας, οι δύο πρωταγωνίστριες βρίσκονται να ζουν μαζί τις περιπέτειες που έχουν γράψει οι ίδιες.
Το γράψιμο ποτέ δεν ήταν το δυνατό σημείο της Hazelight, όμως εδώ το αποτέλεσμα νομίζω πως είναι χειρότερο από ποτέ. Η δε μεγάλη διάρκεια του Split Fiction (διπλάσια από εκείνη του It Takes Two) δεν αφήνει περιθώρια καμουφλαρίσματος. Το στόρι είναι γεμάτο υπερβολές και κλισέ. Η πλοκή είναι απελπιστικά προβλέψιμη σε βαθμό που καταντά διεκπεραιωτική και βαρετή. Ο τρόπος που διαμορφώνεται η σχέση των Zoe και Mio θα μπορούσε να δημιουργήσει πολύ πιο έντονα συναισθήματα αλλά παρουσιάζεται τόσο επιδερμικά που αποτυγχάνει.
Στο gameplay πάντως, το παιχνίδι αριστεύει. Βαδίζει στα χνάρια του προκατόχου του, εισάγοντας διαρκώς νέους μηχανισμούς — και όχι απλά σε κάθε επίπεδο αλλά ακόμα και κατά τη διάρκειά τους. Δεν έχει κανένα πρόβλημα να παρουσιάσει κάτι καινούριο, να αφήσει τους παίκτες να πειραματιστούν μαζί του για 10-15 λεπτά και εν συνεχεία να το αντικαταστήσει με κάτι διαφορετικό — και ξανά. Χωρίς υπερβολή, νομίζω πως πρόκειται για τον πιο χορταστικό «μπουφέ» μηχανισμών που έχω δει σε video game.
Ενδεικτικά, κουβάλησα και καβάλησα δράκο, μεταμορφώθηκα σε δέντρο, γορίλα και γουρούνι, έγινα λουκάνικο (κυριολεκτικά!) και οδήγησα μηχανή αλά Tron. Έπαιξα τμήματα του παιχνιδιού σε 2D, 2.5D και 3D, εξερεύνησα, έλυσα παζλ, χρησιμοποίησα σπαθί και όπλο, έτρεξα για τη ζωή μου και επιδόθηκα σε κάθε λογής ακροβατικά — όλα παρέα με τον συμπαίκτη μου. Η ασύμμετρη φύση του Split Fiction εγγυόταν πως σε καμία περίπτωση δεν κάναμε τα ίδια (αν και μπορείτε να αλλάξετε χαρακτήρα ανά πάσα στιγμή).
Από αισθητικής πλευράς, ο τίτλος δίνει ρέστα. Το εκ διαμέτρου διαφορετικό στυλ που έχουν η Zoe και η Mio, σημαίνει πως το σκηνικό θα εναλλάσσεται μεταξύ μεσαιωνικής φαντασίας και cyberpunk (αμφότεροι οι κόσμοι έχουν αποδοθεί πανέμορφα), καθώς θα αναζητάτε τρόπο για να ξεφύγετε από τον όλο εφιάλτη. Το αποκορύφωμα ήταν τα επίπεδα προς το φινάλε που ήταν χωρισμένα στη μέση, ενώνοντας κατά κάποιο τρόπο τις δύο ιστορίες — πραγματικό mindfuck!
Το Split Fiction δεν είναι δύσκολο. Για να είμαι ειλικρινής το βρήκα ευκολότερο από το It Takes Two. Συγχωρεί σε μεγάλο βαθμό τα λάθη ενώ τα checkpoints του είναι τόσα πολλά που θεωρώ αδύνατο να κολλήσετε πραγματικά κάπου — ούτε καν στις μάχες με τα bosses. Απλά, όπως εξήγησα, υπολογίστε ότι θα χρειαστείτε άνετα γύρω στις 20 ώρες, ειδικά αν κάνετε και τα side stories που σε κάποιες περιπτώσεις είναι ακόμα πιο απαιτητικά.
Αν και αυτή τη φορά δεν είχε το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού, η Hazelight ακολούθησε το «bigger, better» των Αμερικάνων, παίρνοντας το It Takes Two και ταΐζοντάς το στεροειδή. Το αποτέλεσμα είναι ένα ευφάνταστο και υπερπλήρες παιχνίδι που αν και πάσχει στην αφήγηση, προσφέρει μία από τις πληρέστερες εμπειρίες gameplay που έχω δει.
Μου θύμισε: It Takes Two, A Way Out
Κυκλοφορία έκδοσης: Μάρτιος 2025
Πλατφόρμες: PS5, Xbox Series X|S, PC, Switch 2
