#review | A Way Out
#review | A Way Out
Αν και δεν θεωρώ εαυτόν λάτρη του multiplayer, το A Way Out ήταν ένας τίτλος που βρέθηκε στη λίστα μου σχεδόν από την εποχή που κυκλοφόρησε. Όχι, δεν ήταν εκείνο το μνημειώδες ξέσπασμα του Josef Fares στα Game Awards ο λόγος. Ήταν εκείνος ο συνδυασμός του πολλά υποσχόμενου gameplay με το ενδιαφέρον στόρι που ξεπρόβαλλε δειλά-δειλά από πίσω του, που με έκαναν να του δώσω μια ευκαιρία — και εν τέλει, τηρουμένων των αναλογιών, δεν το μετάνιωσα.
Από την άλλη βέβαια, οφείλω να ομολογήσω ότι το A Way Out δεν είναι ένας τυπικός co-op τίτλος. Επενδύει στο λεγόμενο «shared experience» προσφέροντας σε δύο παίκτες μία πραγματικά ενιαία εμπειρία, κάτι που καταφέρνει μέσα από τις συνεχείς αλληλεπιδράσεις μεταξύ τους αλλά και το ευρηματικό καδράρισμα καθώς διηγείται την ιστορία του. Για να τα καταφέρει βέβαια, ποντάρει στην καλή επικοινωνία μεταξύ των παικτών, γι’ αυτό και θα το παίξετε παρέα μόνο με έναν φίλο σας και όχι κάποιον τυχαίο διαδικτυακώς.
Θεωρώ πως το σενάριο του A Way Out είναι και ένα από τα δυνατότερα σημεία του — κλασσική ιστορία prison break με ολίγη από εκδίκηση. Είναι κρίμα που το ίδιο το παιχνίδι μοιάζει να το… ξεχνά κάπου στα μισά, αφού για κάποιον αδιανόητο λόγο αποφασίζει να ρίξει όλο του το βάρος στη δράση, γνωρίζοντας μάλιστα ότι δε διαθέτει τους πόρους μίας ΑΑΑ παραγωγής για να στηρίξουν μία τέτοια απόφαση. Ευτυχώς που υπάρχει τουλάχιστον και η πλοκή που στέκεται στο ύψος της και κρατά το ενδιαφέρον αμείωτο μέχρι το φινάλε…
Στο διάστημα που οι δύο πρωταγωνιστές σχεδιάζουν την απόδρασή τους από τη φυλακή στην οποία κρατούνται, το A Way Out μου έδωσε την αίσθηση πως προσπαθούσε να μιμηθεί παραγωγές του Tarantino. Η φωτογραφία, οι αποχρώσεις, τα πανοραμίκ πλάνα, ακόμα και οι φυσιογνωμίες των ηρώων παρέπεμπαν στη δουλειά του — μολονότι οι ερμηνείες ήταν μάλλον άχρωμες. Εν τω μεταξύ, παράλληλα με τη σχέση των δύο ηρώων «χτίζεται» με την ίδια επιμέλεια και εκείνη μεταξύ των δύο παικτών — η συνεργασία τους άλλωστε είναι απαραίτητη για να τα καταφέρουν.
Γύρω στα μισά της διαδρομής όμως, το A Way Out αποφασίζει πως ό,τι έχτισε, έχτισε, εστιάζοντας στη δράση. Η πρόθεση των δημιουργών του, φαντάζομαι πως ήταν να δημιουργήσουν κάτι αντίστοιχο του Uncharted, μόνο που η έλλειψη πόρων επιπέδου ΑΑΑ που προανέφερα (η EA χρηματοδότησε τη Hazelight με $3,7 εκατ. όταν το Uncharted 4 κόστισε γύρω στα $50 εκατ.) κόβει πόντους από το τελικό αποτέλεσμα. Η όλη εμπειρία εξακολουθεί μεν να είναι ευχάριστη, ωστόσο η αλλαγή προσανατολισμού είναι κάτι παραπάνω από εμφανής.
Το φινάλε του, βρίσκει το A Way Out να έχει διηγηθεί μια όμορφη ιστορία η οποία αν και πολλά υποσχόμενη δεν κατόρθωσε να συνεχίσει στο ίδιο τέμπο. Η φόρα που είχε πάρει ήταν αρκετή για να πετύχει τον σκοπό του, με το τελικό αποτέλεσμα πάντως να αδικεί σε έναν βαθμό τη δουλειά που έγινε στην αρχή. Ακόμα κι έτσι όμως, μιλάμε για μία multiplayer εμπειρία αλλιώτικη από τις άλλες, απ’ αυτές που αξίζει τον κόπο να δει κανείς ακόμα κι αν αρέσκεται να παίζει σόλο — έτσι, για την αλλαγή.
Μου θύμισε: -
Κυκλοφορία έκδοσης: Μάιος 2018
Πλατφόρμες: PS4, Xbox One, PC
