#review | Avowed
Δεν έβλεπα την ώρα να ξεκινήσω το Avowed. Action RPG από την Obsidian (Neverwinter Nights 2, Star Wars: Knights of the Old Republic 2, Fallout: New Vegas, South Park: The Stick of Truth, Pillars of Eternity, Pillars of Eternity II: Deadfire) και μάλιστα στον κόσμο των Pillars of Eternity, ενός franchise που έχω λατρέψει; Δεν θα μπορούσε να πάει κάτι στραβά, σωστά;
Όπως ίσως θα καταλάβατε όμως, η απάντηση στην παραπάνω ερώτηση δεν είναι ακριβώς καταφατική. Βλέπετε, κάτι στο Avowed με χάλασε. Τι ακριβώς, δεν είμαι σίγουρος. Ακόμα και τώρα, μια βδομάδα αφότου ασχολήθηκα τελευταία φορά μαζί του, «δαγκώνομαι». Ήταν η διάρκειά του; Το ατελείωτο διάβασμα; Οι ερμηνείες; Το βάθος των χαρακτήρων; Το looting; Το grinding; Τα side quests;
Το Avowed εκτυλίσσεται στην Eora, έναν κόσμο με σπουδαία ιστορία και συγκεκριμένα στις Living Lands, ένα νησί στα βόρεια όπου η φύση ανέκαθεν είχε το πάνω χέρι. Το ατίθασο πνεύμα των κατοίκων που δεν βλέπουν με καλό μάτι την παρουσία της αυτοκρατορίας Aedyr στα μέρη τους σε συνδυασμό με έναν ιό που μεταλλάσσει ανθρώπους και ζώα σε κάτι σαν ζόμπι, έχουν δημιουργήσει ένα εκρηκτικό αποτέλεσμα και κάπως έτσι ο παίκτης καταφθάνει ως απεσταλμένος του αυτοκράτορα για να δει πώς έχουν τα πράγματα.
Σε γενικές γραμμές μιλάμε για ένα χορταστικό από πλευράς περιεχομένου action RPG με gameplay που θυμίζει σε μεγάλο βαθμό The Elder Scrolls. Προσφέρει προοπτικές πρώτου και τρίτου προσώπου (προτίμησα την πρώτη) με τη δράση να εναλλάσσεται μεταξύ εξερεύνησης, μαχών, διαλόγων και… διαβάσματος. Ο δε κόσμος χωρίζεται σε πέντε τεράστιες περιοχές, ελεύθερες προς εξερεύνηση, που αν και εντελώς διαφορετικές σε look, προσφέρουν λίγο-πολύ τα ίδια πράγματα.
Προσωπικά περιπλανήθηκα σε κάθε χάρτη σε τέτοιο βαθμό που ο ranger μου δεν αντιμετώπισε κανένα πρόβλημα πουθενά στο παιχνίδι — κι ας είχα μάλιστα εστιάσει στα attributes που άνοιγαν πιο πολλές επιλογές στους διαλόγους (perception, intellect, resolve). Στο πλάι μου είχα τέσσερις συντρόφους με δύο εξ αυτών να με συνοδεύουν σε κάθε αποστολή. Αν και διαφορετικής κλάσης ο καθένας, ελάχιστα επηρέασαν το gameplay, ενώ δεν με συγκλόνισαν ούτε ως προσωπικότητες, ούτε ως ερμηνείες.
Ο τρόπος που εξελίσσονταν τα πράγματα στο Avowed τις πρώτες ώρες μου φάνηκε μάλλον αδιάφορος. Λίγο μετά τα μισά όμως, η Obsidian βρήκε το mojo της, με αποτέλεσμα η άποψή μου για το πώς θα χειριζόμουν την πλοκή να αλλάξει τρεις-τέσσερις φορές μέχρι το φινάλε — πράγμα σπάνιο για video game. Ταυτόχρονα όμως, υπήρχαν παράγοντες που με άφηναν ασυγκίνητο. Τα side quests έκαναν το bare minimum, το διάβασμα ήταν εξαντλητικό ακόμα και για κάποιον που είχε γνώση του lore, ενώ looting και crafting ήταν όσο πιο απλοϊκά γινόταν.
Βέβαια ασχέτως αυτών, οφείλω να ομολογήσω πως το Avowed είναι από τα πιο όμορφα παιχνίδια που έχω δει τα τελευταία χρόνια. Διαθέτει υπέροχες τοποθεσίες, εσωτερικές και εξωτερικές, με συγκλονιστική χρωματική παλέτα και τρομερή φωτογραφία. Φυσικά και έπιασα τον εαυτό μου να χαζεύει τη θέα σε διάφορα σημεία, με τη μουσική υπόκρουση μάλιστα να ενισχύει το αίσθημα δέους που ένιωθα. Στις μάχες, άφηνα τους συντρόφους μου να τραβούν την προσοχή των εχθρών έχοντας ακρογωνιστεί με το τόξο μου όσο πιο μακριά μπορούσα, στρατηγική που με έβγαλε ασπροπρόσωπο απ’ την αρχή ως το τέλος.
Εν τέλει νομίζω πως έχω δύο βασικά προβλήματα με το Avowed: αφ’ ενός κάπου το παράκανε (overstayed its welcome, που λένε και στον Βαρνάβα) και αφ’ ετέρου χωρίς να είναι απαραίτητα κακό κάπου, δεν ξεχωρίζει πουθενά. Ίσως αυτό το τελευταίο να είναι κι η απάντηση στο τι με χάλασε. Μπορεί αν ήταν πιο συμπυκνωμένο να ήταν σε θέση να προσφέρει πιο δυνατές συγκινήσεις – ποιος ξέρει; Με τόσα καλά RPG διαθέσιμα όμως, μοιραία δεν μπορεί να βρίσκεται ψηλά στη λίστα. Τουλάχιστον όχι στη δικιά μου.
Μου θύμισε: The Elder Scrolls IV: Oblivion, The Elder Scrolls V: Skyrim
Κυκλοφορία έκδοσης: Φεβρουάριος 2025
Πλατφόρμες: Xbox Series X|S, PC
