#review | Fallout: New Vegas & Dead Money / Honest Hearts / Old World Blues / Lonesome Road
#review | Fallout: New Vegas & Dead Money / Honest Hearts / Old World Blues / Lonesome Road
Με πόση καθυστέρηση μπορεί να παίξει ένα παιχνίδι κάποιος; Σε ό,τι αφορά την αφεντιά μου και το Fallout: New Vegas, η απάντηση είναι παρά κάτι 14 χρόνια. Έχοντας ασχοληθεί πρόσφατα με το Fallout 4 (με αφορμή τη σειρά του Prime) ακολούθησα τη συμβουλή των περισσότερων και συνέχισα με το καλύτερο — ομολογουμένως — παιχνίδι της σειράς. Κι ακόμα κι αν στην αρχή ζορίστηκα, εν τέλει το λάτρεψα.
Δεν είναι εύκολο, βλέπετε, εν έτει 2024 να παίζει κάποιος ένα τρισδιάστατο action RPG που κυκλοφόρησε δυο γενιές πριν. Ο χρόνος δεν έχει φερθεί καλά στους τίτλους της συγκεκριμένης περιόδου. Το αρχικό σοκ ήταν μεγάλο και δεν σας κρύβω ότι για τις πρώτες 10-15 ώρες, πίεσα αρκετά τον εαυτό μου για να συνεχίσει. Αφύσικες κινήσεις, προβληματικό shooting, πιξελιασμένα τοπία, ανέκφραστα πρόσωπα και άτονες ερμηνείες συνέθεταν ένα σκηνικό για γερά στομάχια.
Θα μου πείτε τώρα «τι φταίει το Fallout: New Vegas ρε Κηπουρόπουλε, αν εσύ αποφάσισες να το παίξεις 14 χρόνια μετά»; Δεν φταίει επ’ ουδενί, απλά το καταθέτω για την περίπτωση που κάποιος ομοιοπαθής διαβάζει αυτές τις αράδες. Να είστε σίγουροι πάντως πως άπαξ και ο κόσμος του παιχνιδιού σας απορροφήσει, δεν υπάρχει γυρισμός. Έτσι κι εγώ, μόλις εγκλιματίστηκα στην έρημο τις Μοχάβι δεν κοίταξα ποτέ ξανά πίσω παρά μόνο μπροστά, έχοντας τα εντυπωσιακά φώτα του Στριπ να με καθοδηγούν.
Το ίδιο το New Vegas δεν με εντυπωσίασε ιδιαίτερα. Υποθέτω πως ρόλο σε αυτό έπαιξε το γεγονός πως η εμπειρία των καζίνο ήταν λίγο-πολύ η ίδια σε όλα, με μόλις δύο παιχνίδια να είναι διαθέσιμα (blackjack και ρουλέτα). Αυτό όμως καθόλου δεν με χάλασε αφού σε εκείνο το σημείο είναι που το παιχνίδι ανοίγει τα χαρτιά του παρουσιάζοντας τις διάφορες παρατάξεις, δίνοντας παράλληλα στον παίκτη την ελευθερία να χαράξει τη δική του πορεία — χωρίς μάλιστα να υπάρχει σωστή ή λάθος, καλή ή κακή επιλογή σε πολλές περιπτώσεις.
Το εντυπωσιακό με το Fallout: New Vegas είναι πως ενώ ξεκινά με μία τυπική, μοναχική ιστορία εξιλέωσης, στη συνέχεια ανοίγει το κάδρο αποκαλύπτοντας πως γύρω από τον παίκτη υπάρχει στην πραγματικότητα μία σκακιέρα με πολλά ακόμα πιόνια. Οι ισορροπίες ανάμεσα στις παρατάξεις είναι εύθραυστες και οι κινήσεις που απαιτούνται ούτως ώστε κάποιος να τα έχει καλά με τις περισσότερες για όσο το δυνατόν μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, είναι ιδιαίτερες. Αν μάλιστα ασχοληθείτε να τις γνωρίσετε λίγο καλύτερα, θα μάθετε τα πραγματικά κίνητρα και τον χαρακτήρα τους και με βάση τη δική μου εμπειρία, να είστε σίγουροι πως αυτό θα έχει επιπτώσεις στην προσέγγισή σας.
Το Fallout: New Vegas ενθαρρύνει τον παίκτη να αναζητήσει εναλλακτικούς τρόπους για να πετύχει τον στόχο του και τον επιβραβεύει γι’ αυτό, κάτι αξιομνημόνευτο αν μη τι άλλο για τα δεδομένα του 2010. Skills όπως τα Lockpick, Science, Speech, Medicine και Survival μπορούν να σας ανοίξουν πόρτες (στην κυριολεξία), να σας χαρίσουν πολύτιμα caps, να σας βοηθήσουν να κερδίσετε την εύνοια ορισμένων NPC και να αποφύγετε αιματοκυλίσματα.
Οι μάχες παρ’ όλα αυτά έχουν κυρίαρχο ρόλο και εδώ δεν σας κρύβω πως δυσκολεύτηκα. Αντίθετα με το Fallout 4, στο παρόν παιχνίδι βασίστηκα σε πολύ μεγάλο βαθμό στο V.A.T.S. αφού μου ήταν σχεδόν αδύνατον να σταυρώσω headshot με τον sniper μου, ιδίως όταν οι αντίπαλοι με είχαν αντιληφθεί. Μπαστούνια πάντως δεν τα βρήκα πουθενά, ακόμα κι όταν χρειάστηκε να πολεμήσω σώμα με σώμα ή εν πάσει περιπτώσει από κοντά, με δεδομένο ότι ο χαρακτήρας μου δεν ήταν φτιαγμένος για τέτοιες καταστάσεις.
Τα παρωχημένα πλέον γραφικά μπορεί να έσβησαν τη λαχτάρα μου να ψάξω την Μοχάβι σπιθαμή προς σπιθαμή, όμως η φαντασία μου έκανε το απαραίτητο upscale, επιτρέποντάς μου να απολαύσω έτσι το καταπληκτικό από κάθε άποψη Fallout: New Vegas. Ένας τίτλος που με το χέρι στην καρδιά αποτελεί την πλέον κραυγαλέα υποψηφιότητα για remake ή έστω remaster. Η Bethesda το χρωστά, αν όχι στους νεότερους σε ηλικία παίκτες, στην ίδια τη σειρά.
Dead Money / Honest Hearts / Old World Blues / Lonesome Road
Με το που το ξεκίνησα το Fallout: New Vegas, έσπευσα να προμηθευτώ τα τέσσερα story DLC του. Όλα τους ταξιδεύουν τον παίκτη σε διαφορετικές περιοχές και πρέπει να ολοκληρωθούν πριν το φινάλε του κυρίως παιχνιδιού. Σεναριακά μάλιστα «δένουν» άψογα τόσο με πτυχές του βασικού στόρι, όσο και μεταξύ τους.
Το Dead Money με μετέφερε στο καζίνο της Sierra Madre για το ριφιφί του αιώνα. Εκεί ήμουν φυλακισμένος και ομολογώ πως στην αρχή, ελλείψει όπλων τα βρήκα μπαστούνια. Η πλοκή του όμως με αποζημίωσε καθώς σταδιακά αποκαλύπτονταν τόσο ο πραγματικός σκοπός ύπαρξης του καζίνο όσο και ταυτότητα του μυστηριώδους απαγωγέα μου…
Το Honest Hearts ήταν το μικρότερο και το ευκολότερο απ’ όλα. Ακολουθώντας ένα καραβάνι, βρέθηκα παγιδευμένος στη Γιούτα, στη μέση ενός πολέμου μεταξύ φυλών αυτοχθόνων. Δεν μπορώ να πω ότι ασχολήθηκα ιδιαίτερα με τα όσα συνέβαιναν στο φαράγγι Ζάιον αφού σε τελική ανάλυση, το μόνο που ήθελα ήταν να βρω τον χάρτη που έψαχνα για να γυρίσω στη Μοχάβι.
Το Old World Blues ήταν ο ορισμός της παράνοιας. Τι να πρωτοδιαλέξω; Τον Dr. Mobius; Το Think Tank με τα ψυχότρελα ρομπότ; Το Big Empty που δεν ήταν Big Empty αλλά Big MT (ΜΤ από το Mountain); Τουλάχιστον με ανάγκασε να χρησιμοποιήσω energy weapons και μου έδωσε ορισμένα κουλ perks οπότε χαλάλι του.
Όσο για το Lonesome Road, αποτελεί τον επίλογο των DLC και ενώ ξεκινά χτίζοντας σασπένς, κάπου στην πορεία ένιωσα πως βασικός αντίπαλος το παράκανε με την αχρείαστα μυστηριώδη στάση και την υπερβολικά δραματική ερμηνεία του. Μου έδωσε πάντως μία διαφορετική οπτική γωνία της μάχης ανάμεσα στο NCR και τις δυνάμεις του Caesar στο κυρίως παιχνίδι.
Μου θύμισε: Fallout 4
Κυκλοφορία έκδοσης: Οκτώβριος 2010
Πλατφόρμες: PS3, Xbox 360, PC
