#review | Atomfall
Ξεκίνησα το Atomfall περιμένοντας κάτι που θα παρέπεμπε σε Fallout στο Ηνωμένο Βασίλειο — όπως διάβαζα εδώ κι εκεί. Ούτε καν. «Μα καλά, τότε με τι μοιάζει το παιχνίδι;» ίσως να αναρωτιέστε. Αν και μου θύμισε κάτι από Dishonored, We Happy Few και Control, τελικά… με τίποτα. Είναι κάτι πρωτότυπο – και ως τέτοιο οφείλει να κριθεί.
Το Atomfall είναι ένα action-adventure, τα γεγονότα του οποίου εξελίσσονται πέντε χρόνια μετά τη φωτιά στο Γουίντσκεϊλ στο Ηνωμένο Βασίλειο, το 1957. Πρόκειται για ένα πραγματικό γεγονός, το οποίο αποτελεί μέχρι και σήμερα το χειρότερο πυρηνικό ατύχημα στην ιστορία της χώρας και ένα από τα χειρότερα στον κόσμο. Το στόρι θέλει την κατάσταση να είναι πολύ πιο σοβαρή βέβαια, με την ευρύτερη περιοχή, μολυσμένη με ραδιενεργά και άλλα αγνώστου προέλευσης στοιχεία, να βρίσκεται σε καραντίνα και χωρίς καμία επαφή με τον έξω κόσμο.
Ο πρωταγωνιστής ξυπνά σε ένα υπόγειο καταφύγιο έχοντας — πολύ βολικά — υποστεί αμνησία και κάπως έτσι το παιχνίδι ξεκινά. Η όλη ιδέα είναι αρκετά έξυπνη αφού σας δίνει ως μόνο στόχο την απόδρασή σας από τη ζώνη και μαζί της την ελευθερία να ακολουθήσετε την πορεία που προτιμάτε. Αν θέλετε φερ’ ειπείν, μπορείτε να σκοτώσετε κάθε NPC που συναντάτε άνευ λόγου και αιτίας. Οι ενέργειές σας θα έχουν συνέπειες, φυσικά, αλλά όπως και να ‘χει, η βία αποτελεί μία απόλυτα αποδεκτή επιλογή.
Εν τοιαύτη περιπτώσει, ωστόσο, θα πρέπει να πείτε αντίο στην αρκετά πλούσια ιστορία, αλλά και στην ευκαιρία να ανακαλύψετε τα πραγματικά κίνητρα των διαφόρων πλευρών — από τον στρατό και μια φυλακισμένη επιστήμονα, μέχρι τον εφημέριο του μοναδικού χωριού της περιοχής και έναν μυστηριώδη τύπο που επικοινωνεί μαζί σας, καλώντας σας στους κόκκινους τηλεφωνικούς θαλάμους. Η μόνη μου ένσταση σχετικά με τις παρατάξεις έχει να κάνει με τους δρυΐδες — τους οποίους βρήκα κομματάκι εκτός θέματος.
Το gameplay περιλαμβάνει πρωτίστως εξερεύνηση και δευτερευόντως μάχες, με τη δράση να εκτυλίσσεται σε πέντε χάρτες. Ως προς τα quests, το Atomfall σας δίνει απλά οδηγίες για το πού θα βρείτε τι — ξεχάστε τους οδηγούς και τις ενδείξεις στον χάρτη. Η προσέγγιση αυτή μου άρεσε πολύ αν και, μεταξύ μας, οι χάρτες είναι αρκετά μικροί, οπότε, λίγο να σας αρέσει το ψαχούλεμα, θα ανακαλύψετε τα πάντα θέλοντας και μη. Τέλος, δεν θα έλεγα όχι σε ένα σύστημα fast travel αφού το διαρκές πηγαινέλα κάπου με κούρασε.
Οι μάχες δεν διεκδικούν δάφνες ποιότητας. Η AI μάλλον πάσχει κι αν έχετε εξοπλιστεί με τα κατάλληλα πιστόλια, τουφέκια και βόμβες, ώστε να χτυπάτε εξ αποστάσεως, δεν θα κινδυνεύσετε καθόλου. Το δε stealth, αν και αρχικά μοιάζει να έχει προοπτικές, σύντομα καθίσταται αχρείαστο. Για να είμαι ειλικρινής, δεν θυμάμαι να δυσκολεύτηκα πουθενά, ακόμα κι όταν ήρθα αντιμέτωπος με αντιπάλους πολύ πιο… τρομακτικούς από τους υπόλοιπους.
Ο τρόπος που θα ανταποκριθείτε στις απαιτήσεις των NPC στο βασικό αλλά και τα δευτερεύοντα quests, είναι καθαρά στο χέρι σας και δεν είναι δύσκολο να κρατήσετε άπαντες ικανοποιημένους μέχρι ενός σημείου. Στο Atomfall δεν υπάρχουν XP και levels. Συλλέγετε εγχειρίδια και stimulants με τα οποία ξεκλειδώνετε και μαθαίνετε skills. Να έχετε υπ’ όψιν, τέλος, ότι το παιχνίδι δίνει έμφαση στο crafting αλλά και στη διαχείριση του inventory σας — μην παραμελήσετε κανένα από τα δύο.
Το Atomfall δεν με χάλασε καθόλου. Στην αρχή ήταν ο βρετανικός βορράς που με ιντρίγκαρε, γρήγορα όμως ανέλαβε δράση η πλοκή του, που με κράτησε σε εγρήγορση μέχρι το τέλος — χρειάστηκα περίπου 26 ώρες για να το ολοκληρώσω. Επαναλαμβάνω ότι δεν είναι Fallout, αλλά αν αναζητάτε μια ευχάριστη περιπέτεια και τυγχάνει να είστε και φαν των πυρηνικών σκηνικών, είναι μία καθ’ όλα αξιόλογη επιλογή.
Μου θύμισε: -
Κυκλοφορία έκδοσης: Μάρτιος 2025
Πλατφόρμες: PS5, Xbox Series X|S, PS4, Xbox One, PC
