#review | We Happy Few
#review | We Happy Few
Ναι ήμουν κι εγώ από εκείνους που μόλις είδαν εκείνο το demo του We Happy Few στην παρουσίαση της Microsoft στην E3 του 2016 πίστεψαν ότι είχαν να κάνουν με κάτι που θύμιζε BioShock. Τα σχόλια μετά το Early Access (αλήθεια, γιατί;) και κυρίως τα reviews που ακολούθησαν δυο χρόνια αργότερα με «προσγείωσαν» ως προς τις προσδοκίες, όμως η επιθυμία μου να δω το παιχνίδι αντιστεκόταν σθεναρά.
Αυτό που με τράβηξε στο We Happy Few δεν ήταν ούτε τα γραφικά, ούτε το gameplay του: και για τα δύο εξ άλλου είχα διαβάσει τα χειρότερα. Εκείνος που με σαγήνευσε μεμιάς ήταν ο κόσμος του, αυτή η δυστοπική βρετανική πραγματικότητα που προέκυπτε από το «what if» σενάριο της επικράτησης των Γερμανών στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Το παράδοξο με τον τίτλο της Compulsion ήταν πως παρ’ ότι η σύλληψη του κόσμου του ήταν άκρως ενδιαφέρουσα, η υλοποίηση της ιδέας στην οποία βασίστηκε ήταν τραγική. Το παιχνίδι έδωσε στη φαντασία μου τα εφόδια για να οργιάσει και μου επέτρεψε να οραματιστώ ένα περιβάλλον αρτιότερο και πιο επιβλητικό απ’ αυτό που εν τέλει είχε καταφέρει να δημιουργήσει.
Βρήκα το στόρι έξυπνο. Δε θα το έλεγα ακριβώς καλογραμμένο, αφού έχοντας παίξει και τα τρία κεφάλαια του We Happy Few διαπίστωσα αρκετές ανορθογραφίες. Οι βασικοί χαρακτήρες ωστόσο με κράτησαν σε εγρήγορση, επιτρέποντάς μου να ταυτιστώ όσο γινόταν μαζί τους — άλλος περισσότερο, άλλος λιγότερο. Αν οι ερμηνείες ήταν λίγο περισσότερο προσεγμένες και τα flashbacks — στα οποία το παιχνίδι στηρίζεται σημαντικά — καλύτερα δοσμένα, τότε το τελικό αποτέλεσμα θα ήταν σημαντικά ανώτερο.
Από πλευράς gameplay πάντως, το We Happy Few ήταν ένα δράμα — για την ακρίβεια μου θύμισε δημιουργία περασμένης δεκαετίας. Οι αποστολές του, main και side, κατατάσσονται στη χειρότερη εκδοχή των fetch quests που μπορεί να συναντήσει κανείς. Προσωπικά έφτασα στο σημείο να χαίρομαι κάθε φορά που «ξεμπέρδευα» και με ένα. Ο κόσμος του δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα φτηνό copy/paste των ίδιων textures. Ο δε τρόπος που αποφάσισαν να τον «γεμίσουν» οι δημιουργοί του, είναι απλά αστείος. Όσο για τις μάχες, δεν θα μπορούσαν να είναι πιο απλοϊκές.
Ειδική μνεία οφείλω να κάνω στην απόδοση του τίτλου αφού η τραγικότητα στο optimisation του ξεπερνά κι εκείνη του State of Decay 2. Εξωφρενικά μεγάλα loading times, «βουτιές» στο frame rate ακόμα και κατά τις loading screens (!) που πετάγονταν από το πουθενά και έκοβαν τη δράση στη μέση, crashes — και όλα αυτά στο PS4 Pro… Είναι λες και το We Happy Few δεν πέρασε ποτέ από QA!
Η περίπτωση του We Happy Few μου θύμισε αρκετά εκείνη του Mirror’s Edge Catalyst. Όσο πιο πολύ έπαιζα, τόσο περισσότερο σιγουρευόμουν για το ότι είχα να κάνω με μια σπουδαία χαμένη ευκαιρία. Το κόνσεπτ του τίτλου είναι πολλά υποσχόμενο, η δε κεντρική ιδέα στην οποία βασίζεται είναι ιδανική. Κι όμως, η Compulsion έπεσε στην παγίδα της δημιουργίας ενός ΑΑΑ τίτλου χωρίς τους αντίστοιχους πόρους.
Αν νιώθετε πως μπορείτε να παραβλέψετε τα — ουκ ολίγα — κακώς κείμενά του προκειμένου να το αφήσετε να σας διηγηθεί την ιστορία του, το We Happy Few θα μπορούσε να σας προσφέρει μια συμπαθητική εμπειρία. Μεταξύ μας πάντως, είμαι σίγουρος πως θα βρείτε κάτι καλύτερο στη βιβλιοθήκη σας και μάλιστα δίχως ιδιαίτερη προσπάθεια.
Μου θύμισε: -
Κυκλοφορία έκδοσης: Αύγουστος 2018
Πλατφόρμες: PS4, Xbox One, PC
