#review | Dishonored 2 & Death of the Outsider
Αν έπρεπε να περιγράψω το Dishonored 2 με δύο λέξεις, η αλήθεια είναι πως θα δυσκολευόμουν. Το βάθος του gameplay του και η ελευθερία κινήσεων που δίνει στον παίκτη είναι τέτοια, που μπορούν να κάνουν δύο playthroughs να μοιάζουν όχι απλά με ξεχωριστές εμπειρίες αλλά με εντελώς διαφορετικά παιχνίδια.
Αυτό είναι και το μεγάλο του ατού. Ο τίτλος της Arkane Studios μπορεί να καλύψει απόλυτα τόσο αυτούς που αναζητούν ένα shooter με φρενήρη ρυθμό ώστε πρώτα να «καθαρίσουν» τους πάντες και εν συνεχεία να κάνουν ερωτήσεις, όσο και εκείνους που θέλουν μία πιο κοντρολαρισμένη εμπειρία, προτιμώντας τις πιο stealthy καταστάσεις. Οι δύο διαθέσιμοι χαρακτήρες, ο Corvo και η Emily μπορούν να ανταποκριθούν περίφημα σε κάθε προσέγγιση, δίνοντας στον παίκτη τη δυνατότητα να τους εξελίξει όπως προτιμά.
Τα γεγονότα του Dishonored 2 διαδραματίζονται 15 χρόνια μετά από εκείνα του πρώτου παιχιδιού, όχι στο Dunwall αλλά στην Karnaca, την πρωτεύουσα του Serkonos στα νότια της αυτοκρατορίας. Το στυλ της είναι υπέροχο, θυμίζοντας κάτι από πόλη της Κορσικής και της Κάτω Ιταλίας — σε συνδυασμό δε με την άριστη φωτογραφία, χαρίζει μοναδικά πανοράματα, πανέμορφα ηλιοβασιλέματα και θεσπέσια σκηνικά σε μεσογειακές αποχρώσεις. Δεν υπήρξε φορά που να σκαρφάλωσα κάπου και να μην κοντοστάθηκα για λίγο για να χαζέψω τη μαγευτική θέα — με εξαίρεση αυτές που έτρεχα να προλάβω κάποιον φρουρό.
Το στόρι του παιχνιδιού εξελίσσεται όμορφα, μέχρι ενός σημείου — ευτυχώς πολύ κοντά στο φινάλε — που εμένα τουλάχιστον με έχασε ελαφρώς. Μέχρι τότε όμως φρόντιζε να με αποζημιώσει κάθε φορά που εγκατέλειπα το πλοίο της Meagan Foster για κάποια αποστολή. Προσωπικά προτίμησα να αποφύγω όπου μπορούσα τους σκοτωμούς, ρίχνοντας τους αντιπάλους μου αναίσθητους — στόχευα, βλέπετε, στο «καλό» φινάλε.
Ακόμα κι έτσι όμως, το παιχνίδι με αντάμειψε πλήρως — ακόμα κι αν χρειάστηκε να ξοδέψω εξωφρενικά πολύ χρόνο μέχρι να βρω τρόπο να ξεπεράσω αναίμακτα τα όποια εμπόδια έβρισκα στο διάβα μου (γι’ αυτό και συνολικά πρέπει να χρειάστηκα 35-40 ώρες μέχρι να το τερματίσω, φροντίζοντας ωστόσο να διαβάσω κάθε βιβλίο και να απολαύσω όλα εκείνα τα μαγικά πανοράματα της Karnaca).
Άξιος διάδοχος του πρώτου Dishonored, το δεύτερο παιχνίδι της σειράς διαθέτει έναν υπέροχο οπτικά κόσμο προσεγμένο μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας — και είναι και πολλές — στον οποίο κανείς δεν θα δυσκολευτεί να βρει τη θέση του. Εύκολη αγορά, ιδίως τώρα που η τιμή του έχει πέσει στα τάρταρα, στέκεται άνετα ακόμη εν έτει 2018.
Dishonored: Death of the Outsider
Έχοντας ολοκληρώσει το Dishonored 2, θέλησα να επεκτείνω την εμπειρία του με το Death of the Outsider, το stand-alone expansion του που εστιάζει στη Billie Lurk — ή Meagan Foster όπως τη γνωρίσαμε — λίγο μετά την επιστροφή της Emily Kaldwin στον θρόνο της αυτοκρατορίας. Πρόκειται για μια καλή πρόταση βάσει τιμής/απόδοσης για κάποιον που απόλαυσε το Dishonored 2 αφού βασίζεται μεν στην ίδια «συνταγή», προσφέροντας ωστόσο μία ελαφρά ανανεωμένη εμπειρία.
Για ακόμα μια φορά προσπάθησα να αποφύγω τους αχρείαστους σκοτωμούς, αν και χωρίς σύστημα chaos, όπου τα βρήκα σκούρα — δεδομένου και του σεναριακού υποβάθρου — δεν το πολυσκέφτηκα. Το στόρι είναι σημαντικά μικρότερο αλλά αρκετά ενδιαφέρον ενώ διανθίζεται από τα συμβόλαια που μπορεί να αναλάβει ο παίκτης, side quests με χρηματική ανταμοιβή. Η Billie είναι μία ικανότατη πολεμίστρια που μπορεί να ανταποκριθεί μια χαρά σε απαιτητικές καταστάσεις — στο μεσαίο επίπεδο δυσκολίας τουλάχιστον — ενώ και το παιχνίδι διέθετε πολεμοφόδια και αναλώσιμα εν αφθονία, διευκολύνοντάς με στο έργο μου.
Ικανοποιημένος; Σαφώς. Το Death of the Outsider ήταν ένα ευχάριστο encore σε μία ήδη απολαυστική συναυλία, ένα υπέροχο ταξίδι στα γραφικά σοκάκια και τα καρνάγια της Karnaca. Εις το επανιδείν!
Μου θύμισε: Dishonored
Κυκλοφορία έκδοσης: Νοέμβριος 2016
Πλατφόρμες: PS4, Xbox One, PC
