#review | Twelve Minutes
Ο χρονικός βρόγχος ή χρονική λούπα (το λεγόμενο time loop) δεν αποτελεί κάτι το καινούριο για το gaming. Μόνο φέτος, να φανταστείτε, έχουμε τρεις — τουλάχιστον — κυκλοφορίες που πειραματίζονται με τον χωροχρόνο κι αν οι περισσότεροι φέρουν πρώτα κατά νου τα Returnal και Deathloop, εγώ προτίμησα να δοκιμάσω το Twelve Minutes.
Ένας τίτλος που μου είχε κάνει «κλικ» από εκείνη την παρουσίαση της Microsoft στην E3 του 2019, το Twelve Minutes διατίθεται — και — μέσω Game Pass και διηγείται το στόρι του μέσα από μία λούπα 12 λεπτών. Πρόκειται για ένα point & click indie adventure που εκτυλίσσεται μέσα σε ένα μικρό διαμέρισμα, φτιαγμένο από έναν τύπο — με μια μικρή ομάδα — ονόματι Luis Antonio, πρώην σχεδιαστή σε Rockstar και Ubisoft.
Το σενάριό του έχει ως εξής: ένας άνδρας επιστρέφει σπίτι από τη δουλειά και ετοιμάζεται για μια ρομαντική βραδιά με τη σύζυγό του όταν ξαφνικά χτυπά η πόρτα. Ένας αστυνομικός — που θυμίζει Agent 47 — μπαίνει φουριόζος στο διαμέρισμα, δένει πισθάγκωνα το ζευγάρι και ανακρίνει τη γυναίκα ζητώντας ένα παλιό ρολόι. Όταν εκείνη αντιστέκεται, τότε αυτός πηγαίνει προς τον άνδρα, με μία κίνηση του σπάει τον λαιμό και… να ‘μαστε ξανά στην αρχή, με τον τελευταίο να έχει γυρίσει μόλις από τη δουλειά.
Το ενδιαφέρον στο Twelve Minutes είναι πως ο — ανώνυμος — πρωταγωνιστής αντιλαμβάνεται πως βρίσκεται σε λούπα. Σύντομα καταλαβαίνει και ο παίκτης με τη σειρά του ότι κάθε playthrough είναι διαφορετικό. Ανάλογα με το τι λέει και τι κάνει, αποκτά νέες γνώσεις και κατ’ επέκταση επιπλέον επιλογές στην επόμενη επανάληψη. Μετά από λίγη ώρα δε, αρχίζουν και διακρίνονται συγκεκριμένες αλληλουχίες: «να κάνω αυτό τώρα, για να πω εκείνο μετά, μήπως και κάνω το άλλο αργότερα».
Κάπως έτσι ξετυλίγεται — με έξυπνο, οφείλω να ομολογήσω, τρόπο — το παρελθόν των ηρώων, συμπληρώνοντας playthrough με το playthrough το όλο παζλ. Το πρόβλημα στη διαδικασία όπως ίσως θα μαντεύετε, είναι πως από ένα σημείο κι έπειτα, φαντάζει — και είναι — εξαιρετικά χρονοβόρα. Παρ’ ό,τι υπάρχουν μεν συντομεύσεις, κυρίως σε ό,τι έχει να κάνει με τους διαλόγους, το γεγονός πως θα πρέπει να κάνετε τα ίδια πράγματα με την ίδια σειρά στο ίδιο timing σε πολλές περιπτώσεις, καταντά βαρετό.
Από την άλλη βέβαια, η ηθική ικανοποίηση που θα νιώσετε διαπιστώνοντας πως το σχέδιό σας πέτυχε και πλέον γνωρίζετε κάτι παραπάνω σε σχέση με το προηγούμενό σας playthrough, δε συγκρίνεται με τίποτα. Κάθε αντικείμενο με το οποίο μπορείτε να αλληλεπιδράσετε στο Twelve Minutes παίζει κάποιο ρόλο στην πλοκή: αυτό που θα πρέπει να κάνετε εσείς, είναι να προσδιορίσετε το πότε θα πρέπει να γίνει αυτή η αλληλεπίδραση.
Εμφανισιακά, το παιχνίδι είναι αρκετά ιδιάζον. Η προοπτική είναι top-down θυμίζοντας σε έναν βαθμό… The Sims. Πρόσωπα δε βλέπουμε βέβαια και αυτό είναι που δίνει ακόμα μεγαλύτερη βαρύτητα στις ερμηνείες οι οποίες είναι υπέροχες. James McAvoy και Daisy Ridley τα πάνε εξαιρετικά ως ανδρόγυνο (έστω κι αν το timing των διαλόγων θα μπορούσε να ήταν καλύτερο) όμως εκείνος που ξεχωρίζει είναι χωρίς δεύτερη σκέψη ο Willem Dafoe στον ρόλο του αστυνομικού. Παρά τα όσα διάβασα για τον τεχνικό τομέα, τα patches που κυκλοφόρησαν λίγο μετά το λανσάρισμα του Twelve Minutes διόρθωσαν πλήρως την κατάσταση — στο Xbox Series X.
Εκεί που το παιχνίδι με απογοήτευσε ήταν στον τερματισμό του. Θα περίμενα κάτι λίγο πιο ξεκάθαρο, λίγο πιο «στρωτό». Αντιθέτως, ακόμα κι όταν πίστευα πως είχα δει το… τελικό φινάλε (ναι, είναι κάμποσα), ο τίτλος με άφησε μπερδεμένο μπροστά στην τηλεόραση, καθώς αντίκριζα ξανά τον διάδρομο έξω από το διαμέρισμα. Ίσως να είμαι υπερβολικά ηλίθιος πεζός για παιχνίδια τρίτου Γκεστάλτ όπως αυτό, τι να πω…
Το Twelve Minutes είναι ιδιαίτερο αλλά προσεγμένο και θα σας παιδέψει — με την καλή έννοια. Αν μπορέσετε να βγάλετε και άκρη στο τέλος, θα το ευχαριστηθείτε.
Μου θύμισε: -
Κυκλοφορία έκδοσης: Αύγουστος 2021
Πλατφόρμες: Xbox Series X|S, Xbox One, PC
