#review | Superliminal
Τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει της μόδας τα μουσεία ψευδαισθήσεων, χώροι σχεδιασμένοι με στόχο την εξαπάτηση των επισκεπτών τους μέσω της διαστρέβλωσης της οπτικής τους αντίληψης. Ε, κάτι παρόμοιο, στο πιο διαδραστικό του και με τις ελευθερίες που προσφέρει το gaming, είναι το Superliminal.
Εδώ βέβαια δεν έχουμε να κάνουμε με μουσείο αλλά με ένα πρόγραμμα υπνοθεραπείας του ινστιτούτου Pierce. Τα όσα ελάχιστα γνωρίζετε για το σενάριο φτάνουν σε εσάς μέσω ηχογραφημένων μηνυμάτων του επικεφαλής του προγράμματος, Dr. Glenn Pierce και πέραν αυτών δεν ξέρετε τίποτε άλλο. Θεωρητικά ένα προσεγμένο στόρι θα μπορούσε να προσδώσει μία ακόμα διάσταση στο παιχνίδι. Δυστυχώς αυτό του Superliminal δεν είναι επ’ ουδενί τέτοιο. Προσωπικά δεν με άγγιξε καθόλου, οπότε έστρεψα την προσοχή μου εξ αρχής στο gameplay.
Εδώ είναι άλλωστε και το «ζουμί», αφού έχουμε να κάνουμε με ένα puzzle game πρώτου προσώπου που «παίζει» με την έννοια της προοπτικής. Φέρτε, για παράδειγμα, ένα κουτάκι αναψυκτικού κοντά στο πρόσωπό σας και κατόπιν αφήστε το στον χώρο μακριά σας. Εκείνο θα διατηρήσει τις διαστάσεις του με αποτέλεσμα να έχετε πλέον ένα γιγάντιο αντικείμενο — στο οποίο φερ’ ειπείν μπορείτε να ανέβετε. Κάντε την αντίστροφη κίνηση και το κουτάκι θα συρρικνωθεί μπροστά σας — καταλαβαίνετε το σκεπτικό.
Η λογική είναι μεν απλή αλλά απόλυτα διασκεδαστική. Κάθε δωμάτιο ή διάδρομος που βρίσκεστε αποτελεί και ένα ξεχωριστό επίπεδο — υπάρχουν πόρτες που λειτουργούν ως «στεγανά». Εσείς καλείστε να χρησιμοποιήσετε πολύ συγκεκριμένα αντικείμενα (σε πολλές περιπτώσεις, ακόμα και ένα) για να αποκτήσετε πρόσβαση στον επόμενο χώρο. Σε κάποιες περιπτώσεις η έξοδος είναι προφανής, σε άλλες πάλι θα πρέπει να σκεφτείτε… out of the box (thank me later).
Λίγο μετά τα μισά του παιχνιδιού, όταν και η θεραπεία σας θεωρητικά θα ολοκληρωνόταν, το σύστημα ενημερώσεων σας πληροφορεί πως κάτι έχει πάει λάθος (μην ανησυχείτε, δεν είναι spoiler). Κάπου εκεί είναι που το Superliminal περνά στην επόμενη φάση του, εισάγοντας στο ρεπερτόριό του και τις οφθαλμαπάτες: κλωνοποιημένα αντικείμενα, πράγματα ζωγραφισμένα σε τοίχους που αποκτούν υλική διάσταση μόλις τα δείτε υπό τη σωστή γωνία, μινιατούρες των χώρων που βρίσκεστε κ.α.
Τα παζλ παραμένουν ενδιαφέροντα ως το τέλος. Αυτό που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση, ήταν πως αν και σε ορισμένες περιπτώσεις είχα στη διάθεσή μου ένα αντικείμενο όλο κι όλο, χρειάστηκε να σκεφτώ αρκετά ώστε να καταλάβω τι έπρεπε να κάνω με δαύτο. Ο δε βαθμός δυσκολίας είναι κλιμακούμενος χωρίς όμως να ξεφεύγει. Ειλικρινά δηλαδή δεν κόλλησα κάπου. Σε περίπου πέντε ώρες είχα ξεμπερδέψει με το παιχνίδι.
Η αλήθεια είναι πως το Superliminal μου θύμισε στην αρχή πολύ έντονα το The Stanley Parable. Μετά το πρώτο τέταρτο όμως κατάλαβα ότι δεν είχε την παραμικρή σχέση μαζί του, οπότε μην κάνετε το ίδιο λάθος. Πρόκειται για ένα αξιόλογο puzzle game το οποίο είναι ό,τι πρέπει για να κρατήσει το μυαλό σας σε εγρήγορση για δυο-τρεις μέρες.
Μου θύμισε: -
Κυκλοφορία έκδοσης: Νοέμβριος 2019
Πλατφόρμες: PS5, Xbox Series X|S, PS4, Xbox One, PC, Switch, iOS
