#review | The Stanley Parable

Είναι το δεύτερο review που γράφω για το The Stanley Parable. Το πρώτο βρίσκεται στον Κάδο Ανακύκλωσης του υπολογιστή μου. Ήταν, βλέπετε, ένα τυπικό κείμενο, απ’ αυτά που έχετε συνηθίσει να διαβάζετε εδώ, στο ημερολόγιό μου. Μόνο που το The Stanley Parable δεν είναι ένα παιχνίδι όπως όλα τα άλλα. Γιατί δηλαδή να ‘ναι το review του;

Stanley. Υπάλληλος της σειράς σε μια εταιρεία αγνώστων λοιπών στοιχείων. Μοναδική του αρμοδιότητα το πάτημα κουμπιών σε έναν υπολογιστή. Μέχρι που μία ημέρα, βρίσκεται να κοιτάει την οθόνη κι αυτή εκείνον. Ρίχνοντας μια ματιά στα υπόλοιπα γραφεία, διαπιστώνει ότι οι συνάδελφοί του έχουν γίνει μπουχός και κάπως έτσι ο μεν Stanley αρχίζει την εξερεύνηση κι εσείς το The Stanley Parable.

Αφιερώστε λίγο χρόνο και χαζέψτε τα slides, τις ανακοινώσεις και τις σημειώσεις στους χώρους της εταιρείας του Stanley. Όλα τους σατιρίζουν το μοντέρνο εργασιακό περιβάλλον με απόλυτα εύστοχο τρόπο.

Το στοιχείο που θα σας τραβήξει την προσοχή είναι η φωνή που παραπέμπει σε ντοκιμαντέρ για την αναπαραγωγή των αυτοκρατορικών πιγκουίνων και αφηγείται κάθε σας κίνηση. Μέχρι που φτάνετε μπροστά σε δυο πόρτες. Όχι αυτές της ζωής, άλλες. Ο αφηγητής λέει ότι ο Stanley πάει αριστερά. Εσείς;

Πειθαρχείτε σε μια αόρατη φωνή που ισχυρίζεται ότι θέλει το καλό σας; Κάνετε την επανάστασή σας και κατ’ επέκταση του κεφαλιού σας; Μήπως ο αφηγητής ήθελε να σας σπρώξει έτσι κι αλλιώς στα δεξιά χρησιμοποιώντας την αντίθετη ψυχολογία; Τι αντίκτυπο μπορεί να έχει μία επιλογή στην εξέλιξη της ιστορίας και το μέλλον του Stanley;

Χωρίς υπερβολή πρέπει να κόλλησα γύρω στο εικοσάλεπτο σε εκείνο το ρημάδι το δωμάτιο, κοιτώντας τις δύο πόρτες, ευρισκόμενος σε πλήρη σύγχυση. Η ελευθερία κινήσεων που ένιωθα να μου προσφέρει το The Stanley Parable ήταν αβάσταχτη. Κι όμως, επρόκειτο για ένα απλό δίλημμα — και το παιχνίδι είναι γεμάτο από δαύτα. Πάνω ή κάτω στις σκάλες; Ευθεία ή αριστερά στον διάδρομο; On ή off στο κουμπί;

Ό,τι κι αν επιλέξετε, ο αφηγητής θα είναι εκεί, προσπαθώντας να διηγηθεί την ιστορία του Stanley, σπάζοντας τον τέταρτο τοίχο με τρόπο απολαυστικό, πότε υιοθετώντας έναν ζεστό τόνο που παραπέμπει σε παραμύθι και πότε προσπαθώντας να ανακτήσει την ψυχραιμία του, απόρροια των αλλοπρόσαλλων επιλογών σας.

Το παιχνίδι δεν έχει κανένα πρόβλημα να στραματήσει να παίρνει στα σοβαρά τον εαυτό του. Μετά από μερικά restarts βέβαια. Η φράση που επαναλαμβάνεται στις loading screens άλλωστε, δεν είναι τυχαία.

Στο The Stanley Parable δεν υπάρχει σωστό και λάθος κι αυτό διότι η εμπειρία που προσφέρει δεν εστιάζει στον Stanley αλλά σε εσάς, παίζοντάς το! Η ιστορία που διηγείται ο αφηγητής απλά επιτρέπει στο παιχνίδι να πετύχει τον στόχο του. Το ζητούμενο δεν είναι να τερματίσετε το The Stanley Parable (μπορείτε να το κάνετε σε πεντέξι® λεπτά) αλλά να το επαναλάβετε πολλάκις, δοκιμάζοντας και κάτι διαφορετικό σε κάθε playthrough. Κάθε φινάλε του The Stanley Parable έρχεται να προσθέσει ακόμα ένα κομμάτι στο παζλ της συνολικής εικόνας του παιχνιδιού. Ο ορισμός του inception!

Εν τέλει, κατέληξα να παίζω το The Stanley Parable, γύρω στις τέσσερις ώρες. Όχι κι άσχημα για τίτλο του πενταλέπτου. Ανακάλυψα περί τα επτά-οκτώ φινάλε, αν και είδα ότι υπάρχουν κι άλλα — ορισμένα ομολογουμένως ιδιαίτερα ευφάνταστα. Μια ενδιαφέρουσα εμπειρία και ένα ευχάριστο διάλειμμα από τις συνηθισμένες κυκλοφορίες, το The Stanley Parable με έκανε να αισθανθώ πιο ελεύθερος από οποιοδήποτε άλλο video game.

Ή μήπως όχι;

---

Μου θύμισε: -
Κυκλοφορία έκδοσης: Οκτώβριος 2013
Πλατφόρμες: PC