#review | Little Nightmares
Τόσα χρόνια που είχα το Little Nightmares στα υπ’ όψιν, έβλεπα άπαντες να το χαρακτηρίζουν ως horror. Από τα όσα ελάχιστα είχα δει απ’ αυτό ωστόσο, η εικόνα που είχα σχηματίσει παρέπεμπε περισσότερο σε ένα χαριτωμένο παραμυθάκι οπότε έχοντας πια και την περιέργεια να καταλάβω περί τίνος επρόκειτο, ένα μεσημέρι του Ιουνίου έβαλα το δισκάκι στο PS5 μου και ξεκίνησα.
Η όλη ιδέα σχετικά με το σενάριο και την πλοκή είναι πολύ γενική. Η πρωταγωνίστρια είναι η Six, ένα κοριτσάκι που φορά ένα κίτρινο αδιάβροχο, έχει στην κατοχή του έναν αναπτήρα και ξυπνά μέσα σε κάτι που μοιάζει με πλοίο. Στην πραγματικότητα το περί ου ο λόγος Maw συνθέτει έναν κόσμο βγαλμένο μέσα από τους χειρότερους εφιάλτες ενός παιδιού, όπου τα πάντα είναι ξένα και φαντάζουν γιγαντιαία (όντας για τους μεγάλους γαρ). Στην περίπτωση της Six βέβαια οι όποιοι κίνδυνοι δεν βρίσκονται απλά στο κεφάλι της αλλά είναι πέρα για πέρα αληθινοί όπως θα διαπιστώσετε καθ’ όλη τη διάρκεια του Little Nightmares.
Γενικώς το σενάριο και η πλοκή του τίτλου προσφέρουν άπλετη τροφή για σκέψη, δίνοντας στον κάθε παίκτη τη δυνατότητα να ερμηνεύσει κάθε στοιχείο που εντοπίζει — όπως τον υπερκαταναλωτισμό, την απληστία και τον ναρκισσισμό — με τον τρόπο που εκείνος θέλει. Από την άλλη όμως, η υπέροχη αισθητική σε συνδυασμό με την «τόση όση» διάρκεια του Little Nightmares (γύρω στις πέντε ώρες), θα σας επιτρέψει απλά να απολαύσετε το τελευταίο χωρίς να πρέπει να το υπεραναλύσετε σώνει και καλά.
Όσο για το horror; Με τον τρόπο που το έχω εγώ κατά νου τουλάχιστον, δεν το είδα πουθενά. Από την άλλη όμως, το παιχνίδι είναι πιστό στον τίτλο του, παρουσιάζοντας έναν παιδικό εφιάλτη. Δεν έχει τα jump scares και τις στιγμές απόλυτου πανικού που χαρακτηρίζουν το είδος (αν εξισώσουμε τα horror με τα survival horror) όμως από την άλλη, η ατμόσφαιρα του απλά δεν θα μπορούσε να ήταν βαρύτερη. Χωρίς να το καταλάβω, το Little Nightmares με «πλάκωσε» για τα καλά. Αν και κορυφαίας αισθητικής (πραγματικά διαδραστικό έργο τέχνης), το τελικό αποτέλεσμα ήταν άρρωστο, σχεδόν διεστραμμένο. Horror λοιπόν δεν ήταν αλλά τελειώνοντάς το ήταν σαν να είχα γυρίσει από κηδεία κι αυτό μου φτάνει.
Από άποψης gameplay μην περιμένετε πολλά. Πρόκειται για ένα 2.5D platformer το οποίο δεν επανεφευρίσκει ακριβώς το είδος. Κατά τη διάρκειά του δεν εισάγει νέους μηχανισμούς ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις, ενδεχομένως να έχετε προβλήματα να προσδιορίσετε το βάθος στο οποίο κινείστε. Οι όποιοι γρίφοι δεν πρόκειται να αποτελέσουν πρόβλημα ενώ η αδυναμία της Six να επιτεθεί με οποιονδήποτε τρόπο, θα σας αναγκάσει είτε να κρύβεστε, είτε να τρέχετε για να σωθείτε.
Το Little Nightmares το τερμάτισα σε δύο δόσεις. Όσο έπαιζα δεν είχα κανένα πρόβλημα. Μετά το φινάλε του ήταν που κατάλαβα πόσο βαρύ μου είχε κάτσει. Τόσο που ήταν αδύνατον να προχωρήσω στο sequel του χωρίς να κάνω πρώτα διάλειμμα με ένα-δυο εξίσου μικρά αλλά εντελώς διαφορετικά παιχνίδια. Σε τελική ανάλυση, αυτή η άρρωστη γοητεία που έχουν τα πάντα, από τα περιβάλλοντα ως τους εχθρούς, είναι και το thing του. Δεν το έχετε παίξει ακόμα; Μέγα σφάλμα. Ξεκινήστε το παρ’ αυτά, μέχρι να βρω το κουράγιο να παίξω το prequel του.
Μου θύμισε: Limbo, INSIDE
Κυκλοφορία έκδοσης: Απρίλιος 2017
Πλατφόρμες: PS4, Xbox One, PC, Switch, iOS
