#review | Fallout 4 & Automatron / Far Harbor / Nuka-World

E, ναι λοιπόν, το παραδέχομαι. Έστω κι αν θαυμάζω τα Fallout από τα 90s, είμαι κι εγώ ένας από εκείνους που έπαιξαν το Fallout 4 χάρη στη σειρά του Prime. Η πλάκα είναι ότι είχα αποπειραθεί να το δοκιμάσω μια τετραετία νωρίτερα αλλά τότε κάτι δεν με κράτησε και έπειτα από λίγες ώρες το παράτησα. Έχοντας όμως απολαύσει τον κόσμο της σειράς έτσι όπως μου τον σέρβιρε η τηλεοπτική παραγωγή, είπα να δώσω στον τίτλο ακόμα μία ευκαιρία (το πρώτο Fallout που αξιώνομαι να παίξω) και δεν λάθεψα.

Ως γνήσιο τέκνο της Bethesda, το Fallout 4 δεν με κέρδισε με το στόρι αλλά με τον κόσμο του. Ο χαμένος μου γιος έπρεπε να περιμενει ώσπου να χορτάσω την Commonwealth, τον κόσμο του παιχνιδιού, τα vibes του οποίου ήταν το κάτι άλλο. Ο τρόπος με τον οποίο έχει αποδοθεί η Βοστώνη είναι θεσπέσιος. Δεν έχω πάει όμως οι φορές που ένιωσα δέος μπροστά σε κάποια νέα ανακάλυψή μου δεν ήταν και λίγες. Για να μη μιλήσω για τον τρομακτικά μεγάλο αριθμό κτηρίων στα οποία είχα την ευκαιρία να μπω και να ψαχουλέψω.

Η Diamond City δεν είναι παρά μία φαβέλα που έχει δημιουργηθεί στο γήπεδο των Red Sox. Κι όμως, το συναίσθημα που ένιωσα όταν βρέθηκα για πρώτη φορά εκεί ήταν κάτι το μοναδικό.

Όπως προείπα, η βασική πλοκή του Fallout 4 δεν με απασχόλησε τις περισσότερες από τις 120-130 ώρες που διήρκεσε το playthrough μου, τουλάχιστον όχι μέχρι να φτάσω στην τελική ευθεία. Τουναντίον, επιδόθηκα στο ψαχούλευμα κάθε τοποθεσίας τριγυρνώντας από ‘δω κι από ‘κει, το διάβασμα emails και χειρόγραφων και βέβαια τη διακόσμηση του σπιτιού μου στη Diamond City. Λίγο-πολύ ό,τι έκανα δηλαδή και στις 100 ώρες μου στο Skyrim το οποίο ωστόσο ουδέποτε τερμάτισα…

Έπαιξα το Fallout 4 στο Xbox Series X μου και ήμουν αρκετά τυχερός καθώς την επόμενη μέρα αφ’ ότου ξεκίνησα διατέθηκε το next-gen patch του από τη Bethesda. Τα bugs δεν έλειψαν όμως σε κάθε περίπτωση ήμουν τόσο «in the zone» που δεν με απασχόλησαν καν. Ίσως η AI των αντιπάλων θα μπορούσε να βρισκόταν σε κάπως καλύτερα επίπεδα σε ό,τι είχε να κάνει με την αντίληψή τους όμως σε τελική ανάλυση μιλάμε για τίτλο του 2015, ας μην τα θέλουμε κι όλα δικά μας.

Το Fallout 4 άργησε στην αρχή να πάρει μπρος, όμως έπειτα από τις πρώτες δέκα-δεκαπέντε ώρες του και αφού είχα πιάσει πλέον το νόημα, εθίστηκα. Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που όσο μπορούσα, απέφευγα το fast travel! Ο βαθμός δυσκολίας δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο και μετά τις πρώτες 60-70 ώρες, πρακτικά δεν κινδύνευσα ούτε μία φορά. Αυτό μου επέτρεψε να εξερευνήσω την Commonwealth με ακόμα μεγαλύτερη άνεση, εμβαθύνοντας ακόμα περισσότερο στις διάφορες μικρές ιστορίες της.

Το Fallout 4 έχει τον τρόπο να κάνει μεμιάς πιο ανάλαφρο το όλο κλίμα με κάτι τέτοιες χαριτωμενιές. Γενικώς, αν είστε παρατηρητικοί καθώς εξερευνάτε τον κόσμο, έχει να σας προσφέρει πολλά.

Η πρόοδος του χαρακτήρα μου ήταν υπέροχη. Επέλεξα εξ αρχής να τον στήσω με έμφαση στο stealth και το sniping και έχοντας κάνει τις σωστές επιλογές abilities και perks, γρήγορα εξελίχθηκε σε ένα «φάντασμα» που μπορούσε να ξεπαστρέψει ολόκληρες τοποθεσίες δίχως να γίνει αντιληπτός. Το δε ντε φάκτο στρατιωτικό του background μου επέτρεψε να παραβλέψω το πολύ μπλα-μπλα, κάτι που δεν συνηθίζω σε γενικές γραμμές σε RPG και action RPG. Στη συγκεκριμένη περίπτωση βέβαια δεν ένιωσα πως έχασα κάτι λόγω αυτής της επιλογής μου οπότε όλα καλά.

Τα power armors, σήμα κατατεθέν της σειράς, δεν μου κίνησαν το ενδιαφέρον. Οι μόνες φορές που ασχολήθηκα μαζί τους ήταν για να τα «παρκάρω» στα shelters μου — με εξαίρεση τρία πολύ συγκεκριμένα που τα πήρα σπίτι για τη συλλογή μου. Το μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού δε, το έβγαλα με leather armor κυρίως λόγω… στυλ! Όσο για τους συντρόφους μου, από την αρχή ως το φινάλε χρησιμοποίησα δύο όλους κι όλους: τον Dogmeat και την Cait. Οι επιλογές ήταν πολλές όμως δεν ένιωσα την επιθυμία να «δεθώ» με άλλους πέραν των προαναφερθέντων.

Ελάτε για το στόρι, μείνετε για τον κόσμο. Το Fallout 4 είναι ένα φοβερό παιχνίδι που έτσι και του δώσετε την ευκαιρία, θα σας ρουφήξει για ώρες στον κόσμο του όπως έκανε και με ‘μένα. Κι αν αργήσατε πεντέξι, οκτώ, δέκα χρόνια, δεν τρέχει κάτι. Το Prime και το Game Pass να ‘ναι καλά.

Ο μεγαλύτερος αλτρουιστής στην ιστορία των Fallout ή απλά κάποιος που προσπαθεί να εξιλεωθεί για εγκλήματα του παρελθόντος; Όπως και να ‘χει, ο DiMA του Far Harbor είναι ένας πολύ ενδιαφέρων από κάθε άποψη χαρακτήρας.

Automatron & Far Harbor & Nuka-World

Ξεκινώντας το Fallout 4, έσπευσα να πάρω το Season Pass του το οποίο περιλαμβάνει όλο το πρόσθετο περιεχόμενο που κυκλοφόρησε γι’ αυτό. Αν και το κόστος ήταν κάτι παραπάνω από £25, δεν το μετάνιωσα επ’ ουδενί αφού προσέθεσε κάμποσες ώρες στο αρχικό παιχνίδι. Από τα διάφορα πακέτα του, τρία είναι αυτά που έχουν κάποιο στόρι.

Το Automatron εισάγει μία μυστηριώδη οντότητα, τον Mechanist ο οποίος στρατολογεί ρομπότ σπέρνοντας τον τρόμο στην Commonwealth. Πρακτικά πρόκειται για ένα quest το οποίο πάντως έχει κάμποσο κυνηγητό και ενσωματώνεται όμορφα στο στόρι — σε τέτοιο βαθμό που ξέχασα πως επρόκειτο για DLC.

Το Far Harbor θα σας μεταφέρει σε μία ολοκαίνουρια τοποθεσία, ένα νησί προς το Μέιν που αντιμετωπίζει τα δικά του προβλήματα. Ήταν μία ενδιαφέρουσα τοποθεσία με αρκετό βάθος, εξερεύνηση και quests που μου έδωσε παράλληλα την ευκαιρία να δω τους synths με άλλο μάτι. Με εξαίρεση βέβαια δυο-τρεις αποστολές ή quest lines για να είμαι απόλυτα εντάξει, οι υπόλοιπες στερούνταν έμπνευσης.

Τέλος, το Nuka-World εκτυλίσσεται και αυτό εκτός Commonwealth και συγκεκριμένα στο ομώνυμο θεματικό πάρκο της Nuka Cola. Και εδώ υπάρχει πολύ «ψωμάκι» αν και για να είμαι ειλικρινής θα ήθελα μερικές επιπλέον επιλογές στο κομμάτι της πλοκής και ίσως ένα κλείσιμο, μία ολοκλήρωση χωρίς ο χαρακτήρας μου να διαδραματίζει ενεργό ρόλο. Με αποζημίωσε όμως με τις διάφορες μίνι-ιστορίες του οπότε του το δίνω.

---

Μου θύμισε: The Elder Scrolls V: Skyrim
Κυκλοφορία έκδοσης: Νοέμβριος 2015
Πλατφόρμες: PS5, Xbox Series X|S, PS4, Xbox One, PC