#review | Disco Elysium
#review | Disco Elysium
Ξεκίνησα το Disco Elysium γνωρίζοντας ότι επρόκειτο για ένα από τα καλύτερα RPG των τελευταίων ετών με αστυνομικό στόρι και άπειρες γραμμές κειμένου. Τίποτα δεν με είχε προετοιμάσει ωστόσο για την επιπέδου Planescape: Torment εμπειρία που θα μου προσέφερε.
Δεν αναφέρομαι όμως μόνο στις άπειρες (σύμφωνα με τη ZA/UM, πάνω από εκατομμύριο) γραμμές κειμένου που θυμίζουν το αριστούργημα της Black Isle. Το Disco Elysium καταφέρνει και συνδυάζει με έναν μοναδικό τρόπο τους μηχανισμούς ενός tabletop RPG με την αισθητική ενός μοντέρνου video game, συνθέτοντας ένα «πακέτο» που δεν βρίσκεται εύκολα στις μέρες μας.
Σύμφωνοι, δεν είναι για όλους. Το Disco Elysium δεν είναι καν από εκείνα τα παιχνίδια που μπορεί κανείς να κάτσει να παίξει «για ένα μισαωράκι πριν πάει για ύπνο». Είναι απαιτητικό — πολύ. Έχει ιδιαίτερο κόσμο τον οποίο ο παίκτης πρέπει να γνωρίσει και επιπρόσθετα δε διστάζει να κάνει κουβέντα για πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά μοντέλα. Και μέσα σε όλα αυτά, υπάρχει κι ένα πτώμα που αναζητά τον δολοφόνο του.
Το Disco Elysium ξεκινά με τον πρωταγωνιστή αστυνόμο να ξυπνά με ένα επικό hangover. Έχοντας υποστεί απώλεια μνήμης, δε θυμάται καν το όνομά του, έχει χάσει το σήμα του ενώ αγνοεί και πού βρίσκεται το υπηρεσιακό του περίστροφο. Όλο αυτό το σκηνικό φυσικά επιτρέπει στον παίκτη να προσεγγίσει τον ρόλο του όπως ο ίδιος επιθυμεί, έχοντας αντίκτυπο στην πλοκή και την έκβαση της ιστορίας. Η αλήθεια είναι ότι κατά τις πρώτες τρεις-τέσσερις ώρες, ανάθεμα κι αν καταλάβαινα τι μου γινόταν. Απλά προσπαθούσα να μαζεύω πληροφορίες όντας βέβαιος ότι κάποια στιγμή θα ερχόταν το «aha moment» — και πράγματι, όταν συνέβη αυτό, έλαμψε ο τόπος.
Ο χαρακτήρας διαθέτει 24 skills, μόνο που στην ουσία πρόκειται για πτυχές της προσωπικότητάς του. Καθώς συμπληρώνετε levels, κερδίζετε skill points τα οποία κατόπιν μπορείτε να επενδύσετε κατά βούληση. Τα skills βέβαια δεν επηρεάζουν απλά τις επιλογές σας στους διαλόγους αλλά σας… πιάνουν κανονικά την κουβέντα, προσφέροντας την άποψή τους και προσπαθώντας να σας επηρεάσουν σε διάφορες καταστάσεις — δείτε τα σαν εναλλακτικούς εσείς. Σε πολλές περιπτώσεις δε ανοίγουν συζήτηση μεταξύ τους, με εσάς κάπου ενδιάμεσα να προσπαθείτε να καταλήξετε κάπου.
Σε αυτά έρχονται να προστεθούν οι σκέψεις που αναπτύσσετε και εν τέλει υιοθετείτε μέσα από την αλληλεπίδρασή σας με διάφορους NPC. Πρόκειται για έναν πανέξυπνο μηχανισμό που στηρίζεται μεν στο role playing αλλά έχει ουσιαστικές προεκτάσεις και στο gameplay. Κάτι που θα πρέπει να έχετε υπ’ όψιν σας στο Disco Elysium πάντως, είναι πως η εξάντληση όλων των επιλογών σε έναν διάλογο, εν αντιθέσει με άλλους τίτλους, δεν είναι καλή ιδέα. Οι άλλοι, βλέπετε, θυμούνται τα όσα έχετε πει και κάνει, με αποτέλεσμα τις πράξεις σας να τις βρίσκετε μπροστά σας.
Σε ό,τι αφορά το role playing, η εμπειρία που προσφέρει το Disco Elysium είναι σεμιναριακού επιπέδου. Μπορείτε να εντρυφήσετε στο παρελθόν της Revachol και του κόσμου ολόκληρου, να αναπτύξετε μεταφυσικές ανησυχίες, να πιείτε σαν τη σαύρα, να βγάλετε τον καλλιτέχνη που κρύβετε μέσα σας, να γίνετε υπόδειγμα αστυνόμου, να λύσετε τις διαφορές σας με γροθιές ή και σφαίρες. Στο χέρι σας είναι να βρείτε το όπλο και το σήμα σας — μπορεί να τα καταφέρετε, μπορεί και όχι. Ακόμα και το όνομά σας είναι φλου: τίποτα δε σας εμποδίζει να γράψετε στην άμμο το παρελθόν σας και να γεννηθείτε εκ νέου.
Τα πάντα στο παιχνίδι γίνονται με ζαριές, με τις πιθανότητες επιτυχίας να προκύπτουν βάσει του εκάστοτε skill. Σε κάποιες περιπτώσεις μπορείτε να δοκιμάσετε ξανά, σε άλλες όμως όχι. Εκείνες τις μια-δυο φορές δε που θα τα καταφέρετε έχοντας πιθανότητες 3-5%, θα τις θυμάστε για καιρό. Το φοβερό με το Disco Elysium βέβαια είναι ότι δεν τιμωρεί μια κακή ζαριά αλλά βρίσκει τον τρόπο να την κάνει μέρος της όλης εμπειρίας. Γενικότερα, αν προσέχετε τη σωματική και την ψυχική σας υγεία, δεν θα κινδυνεύσετε — με εξαίρεση ίσως στην πρώτη σκηνή του παιχνιδιού.
Έπειτα από 28 ώρες παιχνιδιού κατά τις οποίες εξερεύνησα πλήρως τη συνοικία της Martinaise, γνώρισα το παρελθόν της Revachol, έλυσα το μυστήριο του κρεμασμένου, άκουσα ιστορίες πόνου, βρήκα την ταυτότητα και σιχάθηκα τον εαυτό μου (in-game πάντα), το Disco Elysium με αποχαιρέτησε με ένα χαμόγελο. Ένα υπέροχο παιχνίδι φτιαγμένο με πολλή αγάπη, με εκπληκτική πλοκή, σεβασμό στις επιλογές του παίκτη και μοναδική αισθητική (τα γραφικά θυμίζουν έργα των Kokoschka και van Gogh, ο δε ήχος θα αντηχεί στο κεφάλι σας για ώρες) ικανό να προσφέρει μια αυθεντική, old school εμπειρία σε ένα απαιτητικό κοινό.
Με μία λέξη, εξαίσιο.
Μου θύμισε: Planescape: Torment
Κυκλοφορία έκδοσης: Μάιος 2019
Πλατφόρμες: PS4, Xbox One, PC
