#review | Call of Duty: Black Ops 6
«Ουδέποτε υπήρξα φίλος των Call of Duty». Έτσι ξεκινούσα το review του Black Ops – Cold War πριν από περίπου μία τετραετία, του πρώτου τίτλου της σειράς που εδέησα να παίξω, έστω κι αν επρόκειτο αποκλειστικά για τη single-player campaign του. Κι όμως το συγκεκριμένο παιχνίδι με έκανε να περάσω καλά, οπότε ως εκ τούτου, ήταν κάτι παραπάνω από σίγουρο πως θα τιμούσα και το επόμενο επεισόδιό του. Το Black Ops 6 λοιπόν έρχεται να προχωρήσει το στόρι ένα βήμα παρακάτω, προσφέροντας όλα όσα θα περίμενε κανείς από ένα μιλιτέρ κατασκοπευτικό θρίλερ.
Ειλικρινά, το παιχνίδι τικάρει όλα τα κουτάκια ενός διαδραστικού blockbuster δράσης: άπλετο πιστολίδι, χολιγουντιανές εκρήξεις, ολίγη από stealth, οδήγηση επίγειων και εναέριων οχημάτων, στόρι τίγκα στην προδοσία που φτάνει ως τα ανώτατα κλιμάκια της CIA, μια βόμβα στα θεμέλια της αμερικανικής δημοκρατίας και τον Bill Clinton σε ένα σπέσιαλ γκεσταριλίκι να μας θυμίζει ότι μεγαλώσαμε τόσο ώστε όσα ζήσαμε ως πιτσιρικάδες, να θεωρούνται πια αρκετά ρετρό για τα δεδομένα του gaming…
Η ιστορία ξεκινά από εκεί που σταμάτησε εκείνη του Black Ops – Cold War, με μία ομάδα «απόκληρων» της CIA να δουλεύουν μυστικά προκειμένου να αποκαλύψουν την πλεκτάνη που έχει στηθεί εντός της υπηρεσίας μαζί με τον ρόλο που παίζει σε αυτή μία μυστηριώδης οργάνωση. Χωρίς να είναι κάτι το συγκλονιστικό, έχει ωραία πλοκή που εμένα τουλάχιστον με κράτησε στην πρίζα. Διαδραματίζεται δε σε τρεις ηπείρους και σε τοποθεσίες όπως καζίνο, αεροδρόμια, ερήμους και εγκαταλελειμμένες εγκαταστάσεις μεταξύ άλλων. Οι δε ερμηνείες βρίσκονται στα συνήθη υψηλά επίπεδα με τον Russel Adler (Bruce Thomas) και τη Jane Harrow (Dawn Olivieri) να ξεχωρίζουν ως προς τους χαρακτήρες.
Οι 11 αποστολές υιοθετούν διαφορετικό χαρακτήρα: κάποιες θα σας συστήσουν να υιοθετήσετε προσεκτική προσέγγιση και κάποιες θα σας δώσουν το ελεύθερο να κατεδαφίσετε τα πάντα. Ορισμένες ακολουθούν εντελώς γραμμική εξέλιξη και άλλες προσφέρουν μία ψευτοελευθερία κινήσεων — με τη χαρακτηριστικότερη όλων να είναι εκείνη στο Ιράκ όπου στη διάθεσή σας βρίσκεται ολόκληρος χάρτης με κάμποσες τοποθεσίες που μπορείτε να επισκεφθείτε προαιρετικά — μέχρι να φτάσετε στο προδιαγεγραμμένο τελικό αποτέλεσμα.
Τα γραφικά κάνουν τη διαφορά με την ποιότητά τους να είναι εξωφρενική και τα εφέ τουλάχιστον συγκλονιστικά. Μου έκανε μάλιστα εντύπωση πως παρ’ ό,τι έπαιξα το παιχνίδι μόλις μία βδομάδα μετά την κυκλοφορία του, το frame rate ήταν σταθερότατο, κάτι που αν μη τι άλλο αποδεικνύει πως Treyarch και Raven έδωσαν την απαραίτητη προσοχή και στο QA — κάτι σπάνιο δυστυχώς στις μέρες μας. Αν κάτι με χάλασε στο Black Ops 6, αυτός ήταν ο launcher ο οποίος έκανε αχρείαστα πολύπλοκα τα πράγματα κάθε φορά που εκκινούσα το παιχνίδι.
Η campaign μου χάρισε όλα όσα θα περίμενα να βρω σε ένα Black Ops. Βέβαια, με δεδομένο πως το multiplayer και τα λοιπά modes του Call of Duty με αφήνουν παγερά αδιάφορο, δεν μπορώ να προτείνω Black Ops 6 σε κάποιον που δεν έχει Game Pass, αφού το όποιο value for money κατακρημνίζεται. Αν όμως διαθέτετε Ultimate συνδρομή, τότε δεν χάνετε κάτι να το δοκιμάσετε ακόμα κι αν τα Call of Duty δεν είναι το thing σας. Για την ακρίβεια δεν χάνετε τίποτα.
Μου θύμισε: Call of Duty: Black Ops – Cold War
Κυκλοφορία έκδοσης: Οκτώβριος 2024
Πλατφόρμες: PS5, Xbox Series X|S, PS4, Xbox One, PC
