#review | Call of Duty: Black Ops – Cold War
#review | Call of Duty: Black Ops – Cold War
Ουδέποτε υπήρξα φίλος των Call of Duty. Από τη μία το multiplayer τμήμα τους με άφηνε παγερά αδιάφορο και από την άλλη δεν αισθανόμουν πως μία ολιγόωρη campaign με θέμα έναν εκ των δύο παγκοσμίων πολέμων ή κάτι φουτουριστικό τέλος πάντων είχε κάτι να μου πει. Τα πάντα όμως άλλαξαν με το φετινό Cold War.
Το Call of Duty: Black Ops – Cold War, όπως είναι ο πλήρης τίτλος-σιδηρόδρομος του παιχνιδιού των Treyarch και Raven, ήταν ο πρώτος next-gen τίτλος που έπαιξα στο Xbox Series X μου, ένα πρώτο benchmark ή έστω tech demo των όσων είναι σε θέση να προσφέρει η νέα γενιά του gaming. Με αυτό κατά νου και τον πήχη των ιντελεκτουέλ προσδοκιών μου να έχει πιάσει πάτωμα (Call of Duty γαρ…) ξεκίνησα το ταξίδι μου προς το άγνωστο.
Το στόρι του Cold War περιστρέφεται γύρω από τον Ψυχρό Πόλεμο (τεράστια έκπληξη με βάση τον τίτλο του παιχνιδιού…) και το κυνηγητό του θρυλικού Σοβιετικού κατασκόπου, Perseus. Ο παίκτης αποτελεί μέλος μίας επίλεκτης ομάδας της CIA η οποία καταδιώκει τον… Περσέα, πριν εκείνος τινάξει ολόκληρη την Ευρώπη στον αέρα. Οφείλω να ομολογήσω πως η εποχή του Ψυχρού Πολέμου με ιντρίγκαρε πολύ περισσότερο απ’ ό,τι το σύνηθες σκηνικό του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Η δε αισθητική του τίτλου είναι αρκετά καλή, στήνοντας ένα αρκούντως ρεαλιστικό σκηνικό που απορροφά τον παίκτη. Ο τελευταίος ταξιδεύει σε διάφορα μέρη του κόσμου, τρέχοντας ξοπίσω από τον Σοβιετικό κατάσκοπο και την παρέα του και μολονότι τα διάφορα επίπεδα είναι περιορισμένα και απολύτως γραμμικά, συνθέτουν ένα ενδιαφέρον παζλ από διαφορετικές εμπειρίες gameplay. Το πιστολίδι όπως θα περίμενε κανείς έχει πρωταγωνιστικό ρόλο, αν και δεν λείπουν εκείνες οι μια-δυο στιγμές που το παιχνίδι… προσπαθεί να θυμίσει Hitman.
Τα εφέ όπως θα περίμενε κανείς είναι άκρως εντυπωσιακά, ειδικά στις σεκάνς με το ελικόπτερο που δε μένει τίποτα όρθιο. Το Series X έδωσε ρέστα, με το frame rate να μένει σταθερά σε υψηλά επίπεδα και τις εντυπωσιακές σκηνές να διαδέχονται η μία την άλλη. Εκεί βέβαια που το Cold War «λάμπει» είναι σε ό,τι αφορά τους διάφορους NPC. Η δουλειά που έχει γίνει σε όλους είναι εντυπωσιακή με τους Adler (όχι, δεν τον ενσαρκώνει ο Robert Redford), Hudson και τον πρόεδρο Reagan ωστόσο να κλέβουν την παράσταση, αν και είναι φως φανάρι ότι η παρουσία του τελευταίου έγινε πιο πολύ για λόγους εντυπωσιασμού.
Το Cold War δίνει αρκετή ελευθερία κινήσεων στον παίκτη. Αρχικά του επιτρέπει να δημιουργήσει τον ίδιο τον πρωταγωνιστή, ορίζοντας από το φύλο μέχρι τον χαρακτήρα του. Εν συνεχεία, υπάρχουν δύο προαιρετικές αποστολές για την επιτυχή ολοκλήρωση των οποίων, χρειάζεται η συλλογή ορισμένων στοιχείων και η αποκρυπτογράφηση δύο κωδικών/γρίφων (ο κωδικός με παίδεψε λίγο παραπάνω). Τέλος, οι επιλογές του παίκτη σε συγκεκριμένα σημεία του παιχνιδιού, καθορίζουν και το φινάλε του. Όχι κι άσχημα για Call of Duty, έτσι;
Ελάχιστοι είναι εκείνοι που θα πάρουν όμως το Call of Duty για το single player τμήμα του. Θεωρώντας λοιπόν πως το τελευταίο θα αποτελέσει μια καλή… προπόνηση εν όψει Warzone και Zombies, δείτε το σαν ένα ευπρόσδεκτο εξτραδάκι, ικανό να προσφέρει γύρω στις έξι ώρες ξέγνοιαστης ψυχαγωγίας τίγκα στο πιστολίδι και την έκρηξη. Το δουλεμένο — για τα κυβικά της σειράς — στόρι του που θα μπορούσε να αποτελεί και το σενάριο χολιγουντιανού blockbuster είναι μπόνους.
Μου θύμισε: -
Κυκλοφορία έκδοσης: Νοέμβριος 2020
Πλατφόρμες: PS5, Xbox Series X|S, PS4, Xbox One, PC
Σημείωση: To review έγινε με κωδικό που μου παραχωρήθηκε δωρεάν.