#review | Where The Water Tastes Like Wine
#review | Where The Water Tastes Like Wine
Where The Water Tastes Like Wine. Ένα παιχνίδι που τραβά το ενδιαφέρον χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια απλά και μόνο από τον τίτλο του. Για να είμαι ειλικρινής, ούτε που θυμάμαι πώς και γιατί βρέθηκε στη λίστα μου. Απλά το εντόπισα στη βιβλιοθήκη μου στο Epic Games Store και είπα να ξεχρεώσω το γραμμάτιο.
Το κόνσεπτ του Where The Water Tastes Like Wine είναι ιδιαίτερο. Πολύ ιδιαίτερο. Έπειτα από μία χαμένη παρτίδα πόκερ, ο πρωταγωνιστής μας κάνει μια περίεργη συμφωνία με τον διάολο. Μόνο που εκείνος δε θέλει να πληρωθεί σε χρήματα αλλά σε… ιστορίες! Κάπως έτσι λοιπόν καταλήγουμε να περιπλανιόμαστε στις ΗΠΑ την εποχή της Μεγάλης Ύφεσης (Great Depression, αν έχετε ακουστά — αν όχι, διαβάστε) συναντώντας κόσμο και ντουνιά και συλλέγοντας ιστορίες.
Οι τελευταίες είναι και η νομισματική μονάδα του παιχνιδιού. Ο κεντρικός ήρωας, ένας σκελετός με το δισάκι του στον ώμο, γυρνάει τις ΗΠΑ από πολιτεία σε πολιτεία είτε περπατώντας, είτε με οτοστόπ, είτε με τρένο. Στην πορεία ανακαλύπτει νέες ιστορίες, άλλοτε ρεαλιστικές, άλλοτε αλληγορικές. Το Where The Water Tastes Like Wine άλλωστε δεν συστήνεται επ’ ουδενί σαν… ιστορικό δοκίμιο παρά θυμίζει περίσσοτερο μια ανθολογία που επιδιώκει να αναδείξει τα θεμέλια της αμερικανικής κουλτούρας.
Η καθεμία από τις εκατοντάδες ιστορίες που θα ακούσετε, εκτυλίσσεται μέσα σε λίγες γραμμές κειμένου που περνούν από μπροστά σας μέσα από τρεις-τέσσερις καρτέλες. Θα έχετε τη δυνατότητα να διαλέξετε την εξέλιξη και την κατάληξή της: ανάλογα με τις επιλογές σας θα διαμορφώσετε τον τόνο και το ύφος της. Σταδιακά οι ιστορίες αυτές θα αρχίσουν να μεταλλάσσονται, καθώς θα λέγονται από στόμα σε στόμα. Βρήκα απολαυστική τη «διαδρομή» τους αυτή, σαν μια άλλη εκδοχή του χαλασμένου τηλεφώνου.
Στον χάρτη των ΗΠΑ θα δείτε να σας περιμένουν 16 NPC. Καθένας από τους περιπλανώμενους αυτούς ταξιδιώτες τραβά τον δικό του Γολγοθά τον οποίο και προτίθεται να μοιραστεί μαζί σας. Θα σας ζητήσει όμως σε αντάλλαγμα συγκεκριμένου τύπου ιστορίες κι εδώ είναι που εσείς καλείστε να επιλέξετε τις κατάλληλες. Μόλις καταφέρετε να κάνετε έναν εξ αυτών να ανοιχτεί αρκούντως, θα μάθετε και κάτι παραπάνω για εκείνον, μέχρις ότου να ολοκληρωθεί η ιστορία του.
Η σύλληψη της παραπάνω ιδέας είναι καλή, ωστόσο η υλοποίησή της έχει τα θέματά της. Οι ιστορίες κατηγοριοποιούνται με βάση κάρτες ταρώ, όμως ποτέ δε γίνεται ξεκάθαρο το ακριβές ύφος τους. Σε πολλές περιπτώσεις εξεπλάγην όταν η ιστορία που επέλεξα να διηγηθώ στους συνομιλητές μου δεν ήταν του στυλ που ήθελαν — ενώ ήμουν 100% σίγουρος πως είχα κάνει τη σωστή επιλογή (δυστυχώς ο τίτλος εξηγεί τους μηχανισμούς του επιφανειακά, αφήνοντάς σας να τους ανακαλύψετε οι ίδιοι). Ακόμα κι έτσι όμως, δεν ήταν αυτό το μεγαλύτερο πρόβλημα του παιχνιδιού.
Το Where The Water Tastes Like Wine είναι αργό. Πολύ αργό. Απελπιστικά αργό. Ακόμα κι αν αυτό έγινε ηθελημένα, για τη δημιουργία μίας ακόμα πιο έντονης ατμόσφαιρας, εν τέλει με ώθησε να βάλω τον χαρακτήρα μου να περπατά στον αυτόματο (υπάρχει σχετικό πλήκτρο) ενώ εγώ έκανα κάτι άλλο παράλληλα. Θεωρητικά θα μπορούσα σφυρίζοντας (in-game) να αυξήσω ανεπαίσθητα την ταχύτητά του, ωστόσο προτίμησα να αφεθώ στη μαγεία του θεσπέσιου country soundtrack.
Η αισθητική του τίτλου, τέλος, έρχεται και δένει με το γενικότερο στυλ του. Η μουντή, καταθλιπτική του παλέτα είναι το κάτι άλλο. Ο δε χάρτης, μέσα από την απλότητά του, αποτυπώνει με τρόπο χαριτωμένο τις μορφολογικές διαφορές των περιοχών των ηπειρωτικών ΗΠΑ. Κι αυτός ο σκελετός που περπατά νωχελικά, δεν κρατά δρεπάνι αλλά είναι εξίσου αμείλικτος με τον μεγάλο θεριστή. Μπορεί να μην παίρνει ψυχές αλλά ιστορίες. Στο Where The Water Tastes Like Wine εξ άλλου, το ίδιο είναι.
Μου θύμισε: -
Κυκλοφορία έκδοσης: Φεβρουάριος 2018
Πλατφόρμες: PS4, Xbox One, PC, Switch
