#review | What Remains of Edith Finch
#review | What Remains of Edith Finch
Όχι, δεν έβαλα σκοπό να παίξω και το δεύτερο παιχνίδι της Giant Sparrow — μετά το The Unfinished Swan. Το What Remains of Edith Finch αποτέλεσε πρόταση ενός καλού μου φίλου και παρ’ ότι βρισκόταν ήδη στη λίστα μου, η προτροπή του Νότη (o περί ου ο λόγος καλός φίλος) ήταν η αφορμή που έψαχνα για να το αρχίσω.
Σε αυτό βοήθησε αρκετά και η δωρεάν διάθεσή του μέσω του Xbox Game Pass — κάτι που άλλωστε συνέβη και στις περιπτώσεις των Metro Exodus, Split/Second: Velocity και Thief of Thieves: Season One.
Υιοθετώντας μία καθαρά τετράγωνη λογική, θα μπορούσα να περιγράψω το What Remains of Edith Finch ως ένα walking simulator. Το παράδοξο εδώ βέβαια, είναι πως αν και θα είχα απόλυτο δίκιο, θα αδικούσα το παιχνίδι κατάφορα αφού οι δύο αυτές λέξεις δεν είναι σε θέση να περιγράψουν ούτε κατ’ ελάχιστο την εμπειρία που προσφέρει εκείνο.
Το What Remains of Edith Finch, βλέπετε, περιστρέφεται γύρω από ένα θέμα, από το οποίο η βιομηχανία του gaming τηρεί αποστάσεις ασφαλείας: τον θάνατο. Στην ουσία πρόκειται για μία περιήγηση στο γενεαλογικό δέντρο των Finch μέσα από τα μάτια της Edith, του τελευταίου ζωντανού μέλους της καταραμένης οικογένειας. Μόνο που οι ιστορίες που έχει να διηγηθεί αυτό είναι λυπητερές και με άσχημο τέλος.
Το σπίτι των Finch δεν έχει να ζηλέψει τίποτε από ένα μαυσωλείο. Τα δωμάτια των αδικοχαμένων μελών της οικογένειας παραμένουν τέλεια διατηρημένα, ανέγγιχτα από τον χρόνο, σαν τρισδιάστατα ενσταντανέ μέσα από τα οποία — και με τη βοήθεια flashbacks — θα ξαναζήσετε τις τελευταίες τους στιγμές. Παρ’ ότι η συμβολή σας στην εξέλιξη της ιστορίας είναι πολύ συγκεκριμένη, η αφήγηση είναι καθηλωτική με την πλοκή να εμφανίζει διαρκώς και από ένα καινούριο σημείο αναφοράς.
Και ερχόμαστε αναπόφευκτα στον θάνατο τον οποίο το παιχνίδι διαχειρίζεται εξαιρετικά. Αφήνοντας παρασάγγας την ελαφρότητα των περισσότερων προσεγγίσεων αλλά δίχως παράλληλα να καταφεύγει σε υπερβολές και δραματοποιήσεις, μεταφέρει αυτούσιο στον παίκτη το συναίσθημα της απώλειας, το απόλυτο κενό που ακολουθεί τον χαμό ενός αγαπημένου προσώπου.
Κάθε θάνατος στο What Remains of Edith Finch είναι ξεχωριστός. Έρχεται να ταιριάξει πλήρως με τον χαρακτήρα και τις ανησυχίες του εκάστοτε προσώπου, μοιάζοντας με φυσική προέκταση της ίδιας του της ζωής. Η δε οπτικοποίησή του έχει γίνει με τρόπο «μαγικό», σχεδόν παραμυθένιο που μαλακώνει ελαφρώς την αφήγηση, αντικαθιστώντας το σοκ του θανάτου με την απογοήτευση της απώλειας.
Εν τέλει ναι, το What Remains of Edith Finch δεν είναι παρά ένα walking simulator. Ο παίκτης ακολουθεί μία λίγο-πολύ προδιαγεγραμμένη πορεία, σαν ένα τρένο επάνω σε ράγες: σταματά εκεί που το παιχνίδι θέλει να σταματήσει, αλληλεπιδρά με τον πιο απλοϊκό τρόπο και έχει όλο τον χρόνο που χρειάζεται δίχως να απειλείται ποτέ. Κι όμως, δεν είναι οι μηχανισμοί του αυτοί που το κάνουν να ξεχωρίζει αλλά η — τραγική — ιστορία που κρύβεται από πίσω τους.
Το What Remains of Edith Finch μου πήρε περί τις τέσσερις ώρες και δύο απογεύματα ενός Σαββατοκύριακου για να το τελειώσω. Με αποχαιρέτισε αφήνοντάς μου μια γλυκιά μελαγχολία, απόρροια του βιώματος της απώλειας των μελών της οικογένειας Finch. Μία από τις πιο ώριμες προσεγγίσεις του θανάτου στο gaming και παράλληλα ένα καλογραμμένο παραμύθι, δε θα μπορούσα παρά να το προτείνω χωρίς δεύτερη σκέψη.
Μου θύμισε: -
Κυκλοφορία έκδοσης: Ιούλιος 2017
Πλατφόρμες: PS4, Xbox One, PC, Switch
