#review | Vampyr
#review | Vampyr
Πριν ξεκινήσω το Vampyr, τα όσα — μέτρια — είχα ακούσει και διαβάσει γι’ αυτό είχαν επηρεάσει αρκετά τις προσδοκίες μου. Κόντρα στα όσα μου έλεγαν φίλοι και συνάδελφοι ωστόσο, αποφάσισα να του δώσω μια ευκαιρία, πιστεύοντας πως είχε κάτι διαφορετικό να προσφέρει — κι ας μη γνώριζα τι ακριβώς. Σε τελική ανάλυση έκατσα κι έπαιξα ολόκληρο We Happy Few…
Στο Vampyr, που λέτε, βρήκα ένα παιχνίδι φτιαγμένο με αγάπη και στοργή από ένα στούντιο (Dontnod) που έβαλε σ’ αυτό ολόκληρη την ψυχή του. Σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται για ΑΑΑ κυκλοφορία αλλά αυτό δεν το εμπόδισε να μου προσφέρει γύρω στις 20-25 απολαυστικές ώρες. Αυτό το τελευταίο κρατήστε το, αφού η διάρκειά του ήταν ακριβώς όση έπρεπε — φτάνοντας στο φινάλε δεν είχα νιώσει ούτε μια φορά αυτό το «άντε να τελειώνουμε» συναίσθημα.
Το στόρι του είναι έξυπνο. Ο τρόπος που «παντρεύει» την ισπανική γρίπη με τον μύθο των βαμπίρ στο σκοτεινό Λονδίνο στα τέλη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου είναι σχεδόν αριστουργηματικός — τα δυο τους δένουν άψογα. Η πλοκή ξεφεύγει από τα συνήθη κλισέ και κρατά το ενδιαφέρον αμείωτο μέχρι το φινάλε. Καθορίζεται δε από τις επιλογές του παίκτη, θυμίζοντας αρκετά τίτλο της συγχωρεμένης της Telltale και μάλιστα σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό: με μια γρήγορη σκέψη δε μου ‘ρχεται άλλο παιχνίδι που να δίνει στον παίκτη τη δυνατότητα να «καθαρίσει» όλους τους NPC! Προσωπικά επέλεξα τον δύσκολο δρόμο του… vegan vampire, προτιμώντας να μη σκοτώσω κανέναν έξτρα χαρακτήρα. Η πρόκληση ήταν μεγαλύτερη αλλά εν τέλει άξιζε τον κόπο.
Με αφορμή την αναφορά σε αυτούς, οι διάφοροι χαρακτήρες που θα συναντήσετε στο διάβα σας είναι όλοι τους ένας κι ένας. Αν μάλιστα αφιερώσετε χρόνο στην εξερεύνηση του κόσμου του Vampyr και κατ’ επέκταση στην ανακάλυψη στοιχείων, τότε οι προσωπικές ιστορίες που θα ξεκλειδώσετε και θα διαβάσετε, θα σας μεταφέρουν για τα καλά στις συνοικίες του Λονδίνου. Όσο για τα side quests, ξεφεύγουν εντελώς από την «προσέγγιση FedEx», ιντριγκάροντάς σας να τα ολοκληρώσετε.
Οι μάχες δε μου φάνηκαν άσχημες ενώ και η γενικότερη δράση ήταν σε ικανοποιητικά επίπεδα. Το ρεπερτόριο κινήσεων του πρωταγωνιστή είναι μεγάλο ενώ ακόμα κι όταν μετά από κάμποσες χιλιάδες XP (το levelling σύστημα είναι αρκετά πρωτότυπο) έφτασα να αποκτήσω πληθώρα ειδικών κινήσεων, ο χειρισμός δε με δυσκόλεψε καθόλου. Η AI θα μπορούσε βέβαια να ήταν καλύτερη αλλά οι όποιες αδυναμίες της, αποτέλεσαν την εξαίρεση στον κανόνα.
Τα boss fights ήταν απαιτητικά αλλά όχι σε εξωφρενικό βαθμό: από τη στιγμή που ανακάλυπτα το ρεπερτόριο κινήσεων του καθενός, ήταν θέμα χρόνου να προχωρήσω παρακάτω — σε πολλές περιπτώσεις έβγαλα τη μάχη με την πρώτη. Εκεί που με χάλασε το Vampyr ήταν στον τεχνικό τομέα, με τα loading times να είναι εξοργιστικά, τα θεματάκια στα γραφικά (πτώσεις frame rate, κακή εφαρμογή bokeh κλπ) συχνά, ενώ μέτρησα και τρία crashes. Και έπαιζα σε PS4 Pro…
Τα προαναφερθέντα κακώς κείμενα πάντως δεν επηρέασαν ιδιαίτερα την όλη εμπειρία του Vampyr. Σύμφωνοι, υπήρξαν στιγμές που το χειριστήριο φλέρταρε με την… απογείωση — ιδίως όταν πέθαινα πάνω από δυο-τρεις φορές στο ίδιο σημείο — όμως εν τέλει η γεύση που έμεινε από το playthrough μου ήταν μάλλον γλυκιά. Αν ψάχνετε ένα παιχνίδι δράσης με προσεγμένη πλοκή, ωραία ατμόσφαιρα και ενδιαφέροντες χαρακτήρες, δώστε του μια ευκαιρία και δεν θα σας απογοητεύσει.
Μου θύμισε: -
Κυκλοφορία έκδοσης: Ιούνιος 2018
Πλατφόρμες: PS4, Xbox One, PC, Switch
