#review | The Procession to Calvary
Ομολογώ πως ξεκίνησα το The Procession to Calvary χωρίς την παραμικρή ιδέα του τι με περίμενε. Ξέρετε κάτι; Από μία άποψη μάλλον καλύτερα, αφού το αδυσώπητο χιούμορ του με έπιασε εντελώς απροετοίμαστο με αποτέλεσμα αυτό να μου χαρίσει γύρω στις τρεις ώρες κατά τις οποίες δεν μπορούσα να σταματήσω να γελάω.
Το The Procession to Calvary διαθέτει αισθητική που απλά δεν γίνεται να περάσει απαρατήρητη. Για τα τοπία και τους διάφορους χαρακτήρες που θα συναντήσετε στο παιχνίδι, ο δημιουργός του, Joe Richardson, χρησιμοποίησε έργα τέχνης μεγάλων Ευρωπαίων ζωγράφων τα οποία και έχει εμπλουτίσει με animations δίνοντάς τους ζωή. Την ίδια στιγμή, κάθε σκηνή «ντύνει» και ένα διαφορετικό κομμάτι κλασικής μουσικής — με την ορχήστρα ή τον καλλιτέχνη να αποτελούν κανονικά μέρος του περιβάλλοντος!
Για τους πιο μυημένους στην τέχνη, τα παραπάνω δεν θα πρέπει να αποτελούν έκπληξη βέβαια, καθώς μέχρι κι ο τίτλος του παιχνιδιού παραπέμπει στον ομώνυμο πίνακα του Pieter Brugel του πρεσβύτερου.
Εν πάση περιπτώσει, το στόρι θέλει τον ιερό πόλεμο ανάμεσα στον Immortal John και τον Heavenly Peter να ολοκληρώνεται με τον τελευταίο να τρέπεται σε φυγή. Κάπου εκεί η ηρωίδα του τίτλου (η Bellona, η Ρωμαία θεά του πολέμου όπως απεικονίζεται στον πίνακα του Rembrandt που φέρει το όνομά της) αποφασίζει να διαπράξει έναν τελευταίο φόνο, ξεκινώντας για το λημέρι του Heavenly Peter και η περιπέτεια ξεκινά.
Σχετικά με το gameplay δεν έχω να πω πολλά. Πρόκειται για ένα τυπικό point-and-click adventure όπου συλλέγετε αντικείμενα με σκοπό να τα συνδυάσετε με το περιβάλλον γύρω σας αποκτώντας άλλα αντικείμενα που με τη σειρά τους θα σας δώσουν πρόσβαση σε συγκεκριμένα μέρη ώστε να προχωρήσει η ιστορία. Με εξαίρεση δύο γρίφους κολλητά που δεν έβγαζαν κανένα νόημα ακόμα κι όταν, με τη βοήθεια του κοινού, βρήκα τη λύση τους, δεν μπορώ να πω ότι δυσκολεύτηκα ιδιαίτερα κάπου.
Εκεί που θα σταθώ όμως είναι στο χιούμορ του The Procession to Calvary. Θυμίζοντας σε κάποια σημεία Monty Python και σε άλλα — λιγότερα — Τζίμη Πανούση, περνάει γενεές δεκατέσσερις θρησκεία και Εκκλησία, αναπαράγοντας κάθε πιθανό και απίθανο κλισέ, σατιρίζοντας καταστάσεις και βέβαια λέγοντας τα πράγματα όσο πιο ωμά γίνεται. Το σπάσιμο του τέταρτου τοίχου σε συγκεκριμένα σημεία δε, είναι απλά το κερασάκι στην τούρτα αυτής της σουρεάλ κωμωδίας.
Το ενδιαφέρον στο παιχνίδι, είναι πως έχει διάφορα φινάλε. Εγώ είδα δύο — αυτό στο οποίο στόχευα (μάλλον…) και ένα με όχι και τόσο καλή έκβαση όταν αποφάσισα να βγάλω το σπαθί μου (δεξί κλικ) σφάζοντας όποιον έβρισκα μπροστά μου ώσπου να φτάσω στον Heavenly Peter. Ακόμα κι έτσι χρειάστηκα περίπου τρεις ώρες για να ολοκληρώσω την περιπέτειά μου, διάστημα μικρό αλλά απολαυστικό.
Ελάτε για το old-school gameplay, μείνετε για το χιούμορ. Θα με θυμηθείτε.
Μου θύμισε: -
Κυκλοφορία έκδοσης: Απρίλιος 2020
Πλατφόρμες: PS4, Xbox One, PC, Switch, Android
