#review | The Last of Us Remastered & Left Behind
#review | The Last of Us Remastered & Left Behind
Είχα ξεχάσει περί τίνος αριστουργήματος πρόκειται. Πάνε και τόσα χρόνια από τότε που το έπαιξα για πρώτη και μοναδική φορά στο PS3. Κι όμως, δεν χρειάστηκε παρά να αντικρύσω απλά το κεντρικό του μενού για να βομβαρδίσουν τη μνήμη μου όλες εκείνες οι αναμνήσεις από την ασύγκριτη εμπειρία που μου είχε προσφέρει το The Last of Us το καλοκαίρι του 2013.
Αν υπάρχουν δύο πράγματα που μπορώ να πω για το αριστούργημα της Naughty Dog, είναι πως μιλάμε για ένα από τα καλύτερα παιχνίδια που έχω παίξει στη ζωή μου ανεξαρτήτως πλατφόρμας, είδους και χρονολογίας ενώ παραμένει εντυπωσιακό ακόμα και σήμερα. Το The Last of Us Remastered είναι παιχνίδι του ’14 και μοιάζει σαν να κυκλοφόρησε φέτος.
Το παραπάνω μάλιστα ισχύει τόσο για τον τεχνικό τομέα, όσο και για το gameplay — είπαμε, το The Last of Us βάζει κάτω με ευκολία τίτλους δράσης του σήμερα. Καθ’ όλη τη διάρκεια του στόρι του, βρίσκει τον τρόπο να χαρίζει στον παίκτη υπέροχες εικόνες γεμάτες χρώματα και απίθανες λεπτομέρειες. Δεν μπορώ να φανταστώ κάποιον να βιάζεται να προχωρήσει στην επόμενη σεκάνς, χωρίς να «χορτάσει» πρώτα αυτή στην οποία βρίσκεται ήδη.
Το The Last of Us, ως γνήσιο τέκνο της Naughty Dog, προσφέρει αυτή τη χαρακτηριστική ψευδαίσθηση της ελευθερίας κινήσεων, τη στιγμή που τον καθοδηγεί μαεστρικά προς μία πολύ συγκεκριμένη κατεύθυνση. Ο κόσμος του δεν είναι σε καμία περίπτωση ανοιχτός. Ίσα-ίσα που οι χάρτες του είναι απόλυτα γραμμικοί κι όμως δεν ένιωσα ποτέ να περιορίζομαι. Η πλοκή είχε μία απόλυτα φυσιολογική ροή που με κάλυψε πλήρως.
Όσο για τη δράση αυτή καθαυτή, το δεύτερο playthrough μου ήταν πολύ πιο άνετο σε σχέση με το πρώτο. Πιθανολογώ ότι αυτό οφειλόταν στο γεγονός ότι αυτή τη φορά, υιοθέτησα μια πιο stealthy προσέγγιση με αποτέλεσμα να έχω πάντοτε σφαίρες, βόμβες και medkits. Χρειάστηκε βέβαια κάμποση υπομονή αλλά εν τέλει δεν ένιωσα να «χάνω» κάτι. Τουναντίον, το The Last of Us αφήνει τον παίκτη να διαλέξει την οδό που θα ακολουθήσει όσον αφορά στο gameplay, επιβραβεύοντας κάθε επιλογή με τον τρόπο του.
Αν πρέπει να ξεχωρίσω βέβαια ένα στοιχείο για χάρη του οποίου το The Last of Us θα μνημονεύεται στον αιώνα τον άπαντα, αυτό είναι χωρίς δεύτερη σκέψη το σμίλευμα της σχέσης του Joel και της Ellie, των δύο πρωταγωνιστών. Οι αλληλεπιδράσεις τους — σε συνδυασμό με τα εξωφρενικά ρεαλιστικά μοντέλα και τις οσκαρικές ερμηνείες — χαρίζουν ουκ ολίγες «δυνατές» στιγμές ενώ ο τρόπος με τον οποίο αυτοί οι δύο χαρακτήρες έρχονται εν τέλει κοντά είναι πιθανότατα από τα highlights στα χρονικά του gaming.
Το The Last of Us είναι από τα λεγόμενα «system sellers». Ένας τίτλος για τον οποίο αξίζει κανείς, έστω και την ύστατη ώρα να βρει ένα PS4 και να τον απολαύσει — ή να κάνει υπομονή για το PS5, ελπίζοντας ότι οι φήμες περί backward compatibility θα επιβεβαιωθούν τέλος πάντων. Ίσως ο καλύτερος τίτλος της γενιάς του, αποτελεί ένα πραγματικό κομψοτέχνημα και αξίζει μέχρι και το τελευταίο λεπτό του ευρώ και της ώρας που θα ξοδέψει κάποιος για πάρτη του.
Left Behind
To The Last of Us Remastered περιλαμβάνει και το Left Behind, το μοναδικό DLC με πραγματικό περιεχόμενο για την campaign του τίτλου. Παρ’ ότι πρόκειται για prequel που εστιάζει στο πώς μολύνθηκε η Ellie (μην ανησυχείτε, δεν πρόκειται για spoiler), συστήνεται να το δει κάποιος αφότου τερματίσει το κυρίως παιχνίδι. Η διάρκειά του δεν είναι μεγάλη αφού δεν ξεπερνά τις τρεις ώρες βαριά-βαριά, όμως διηγείται τα όσα υπόσχεται με πάσα λεπτομέρεια επεκτείνοντας, έστω και για λίγο, την εμπειρία του The Last of Us. Από πλευράς περιεχομένου, ισορροπεί ανάμεσα στην εξερεύνηση και τη δράση, προσθέτοντας στην εξίσωση τα mini games. Πλήρως συνειδητοποιημένο και με αναμενόμενα πιο χαλαρή διάθεση, έρχεται να αποτελέσει το κερασάκι στην τούρτα της Naughty Dog.
Μου θύμισε: -
Κυκλοφορία έκδοσης: Ιούλιος 2014
Πλατφόρμες: PS4
