#review | The Last of Us Part II

Δεν γινόταν να περιμένω. Για την ακρίβεια είχα καταλήξει χρόνια πριν: το The Last of Us Part II θα το έπαιζα με το που κυκλοφορούσε. Με τι κουράγιο να κάνω υπομονή άλλωστε για το sequel ενός παιχνιδιού το οποίο θεωρώ εκ των καλύτερων video game που έχω παίξει;

Η πρώτη μου «νίκη» σε ό,τι αφορά το The Last of Us Part II ήρθε με το που έβαλα το δισκάκι του στην κονσόλα. Δεν είχα καταφέρει απλά να μείνω μακριά από κάθε λογής διαρροή αλλά η μοναδική μου επαφή με τα όσα είχαν δει το φως της δημοσιότητας, περιοριζόταν σε εκείνο το τρέιλερ που είχαμε παρακολουθήσει στην E3 του 2018! Χωρίς spoilers να μου χαλάσουν την εμπειρία λοιπόν, ανέβασα την ένταση του ήχου (με την ενεργοποίηση του HDR το PS4 Pro μου ακουγόταν σαν Pratt & Whitney κατά την απογείωση 747) και παραδόθηκα ολοκληρωτικά στο δημιούργημα της Naughty Dog.

Το μετρό του Σιάτλ είναι ένα από τα καλύτερα — κατά τη γνώμη μου — περιβάλλοντα του The Last of Us Part II. Δεν είναι μόνο οι εκπληκτικές φωτοσκιάσεις αλλά και το γεγονός ότι για πρώτη φορά στο παιχνίδι μπορείτε να βάλετε τους αντιπάλους σας να «φαγωθούν» μεταξύ τους.

Μίσος, δίψα για εκδίκηση, ένας κύκλος αίματος που εύκολα ανοίγει αλλά δύσκολα κλείνει. Οι πυλώνες πάνω στους οποίους είναι δομημένη η ιστορία του The Last of Us Part II δεν είναι πρωτόγνωροι. Αυτό που κάνει όμως τον τίτλο να ξεχωρίζει από κάθε άλλο video game που έχω παίξει είναι ο τρόπος με τον οποίο τη σερβίρει στον παίκτη. Δε θυμάμαι ποτέ άλλοτε παιχνίδι να μου έχει εξιστορήσει τα γεγονότα του υπό τόσο σοκαριστικά αντιδιαμετρικές οπτικές γωνίες, δημιουργώντας μου ενοχές για τις ίδιες μου τις πράξεις.

Με έναν σχεδόν μαγικό τρόπο, το The Last of Us Part II με έκανε μέρος του κόσμου του, απορροφώντας με από τα πρώτα κιόλας λεπτά δευτερόλεπτα δράσης του. Έφτασα στο σημείο να τριγυρνώ στις διάφορες τοποθεσίες περπατώντας και όχι τρέχοντας, να αποφεύγω λακκούβες γεμάτες νερό για να μη βραχούν τα παπούτσια της ηρωίδας μου. Χωρίς καν να το καταλάβω είχα γίνει ένα μαζί της, κάτι που όταν η αριστουργηματική αφήγηση της Naughty Dog άρχισε να κάνει τα δικά της, με παρέλυσε. Το χειριστήριο βρισκόταν μεν στα χέρια μου, όμως τα ηνία τα κρατούσε το παιχνίδι.

Ναι, από πλευράς gameplay δεν βλέπουμε κάτι καινούριο, μόνο που προσωπικά αυτό ουδόλως με πείραξε. Ο τίτλος βασίζεται στο κόνσεπτ που λάνσαρε ο προκάτοχός του, με τις μάχες και την εξερεύνηση να εναλλάσσονται. Για ακόμα μία φορά δίνεται έμφαση στο stealth στοιχείο, αν και στο normal επίπεδο δυσκολίας, δεν αντιμετώπισα ούτε μία φορά πρόβλημα με τα πυρομαχικά και τον εξοπλισμό μου γενικότερα. Το παιχνίδι ακολουθεί έναν μάλλον αργό ρυθμό που όμως κάνει την όλη εμπειρία πιο ατμοσφαιρική.

Δεν ήταν λίγες οι φορές που θα κάνετε ένα διάλειμμα από τη δράση, χαζεύοντας το μαγευτικό τοπίο γύρω σας και ρουφώντας όλα τα ερεθίσματα που σας προσφέρει απλόχερα το παιχνίδι.

Για τον τεχνικό τομέα δεν υπάρχουν πολλά να πω. Το The Last of Us Part II πιστεύω πως είναι ό,τι καλύτερο έχουν αντικρύσει τα μάτια μου. Τα περιβάλλοντα είναι θεσπέσια, τα δε μοντέλα των χαρακτήρων τρομακτικά ρεαλιστικά. Υπήρξαν περιπτώσεις που χάζευα την τηλεόραση μαγεμένος από την υφή του δέρματος, τη μεθυστική κίνηση κάποιας κουρτίνας, τη ροή του νερού ή την πανοραμική θέα από κάποιο ψηλό σημείο. Η φυσικότητα είναι διάχυτη στις κινήσεις ανθρώπων και ζώων ενώ το υπέροχο soundtrack και οι συγκλονιστικές ερμηνείες, έρχονται να ολοκληρώσουν τη συναισθησία του τίτλου.

Ολοκληρώνοντας το παιχνίδι δημιουργήθηκε μέσα μου ένα κενό. Σκεφτόμουν ξανά και ξανά τα όσα μου είχε προσφέρει στις περίπου 30 ώρες του και μέρα με τη μέρα τα εκτιμούσα ακόμα περισσότερο. Το δημιούργημα της Naughty Dog είναι μία εμπειρία ζωής, από αυτές που κάποιος απλά αφήνεται και απολαμβάνει. Οτιδήποτε άλλο απλά δεν έχει νόημα.

---

Μου θύμισε: The Last of Us
Κυκλοφορία έκδοσης: Ιούνιος 2020
Πλατφόρμες: PS4