#review | The Dark Pictures Anthology: Man of Medan

Το Until Dawn το θεωρώ μέχρι και σήμερα μία εξαιρετικά αξιόλογη κυκλοφορία. Σε μια χρονιά (2015) που οι περισσότεροι περίμεναν το The Order: 1886 και εν τέλει κατέληξαν να ενθουσιαστούν με το Bloodborne (για κανέναν λόγο), ο τίτλος της Supermassive Games μου προσέφερε μία απολαυστική εμπειρία που θυμάμαι μέχρι σήμερα.

Μια τετραετία αργότερα το βρετανικό στούντιο ξαναχτυπά με μία παρόμοια πρόταση — ενδιαφέρουσα μεν, όχι τόσο φρέσκια δε. Το Man of Medan αποτελεί το πρώτο μέρος της ανθολογίας που τιτλοφορείται The Dark Pictures, μίας σειράς αυτοτελών ιστοριών τρόμου που αντλούν τη θεματολογία τους από θρύλους, αστικούς μύθους και παραμύθια.

Προσωπικά βρήκα την ασυνήθιστη για τα δεδομένα του gaming αυτή προσέγγιση αρκετά ελκυστική. Σημαντικό μερίδιο σε αυτό βέβαια είχε ο εκπληκτικός αφηγητής-βιβλιοθηκάριος (ο Pip Torrens σε ρόλο Γρηγόρη Βαλτινού) που σπάζοντας διαρκώς τον τέταρτο τοίχο συνέδεε τα κεφάλαια του παιχνιδιού μεταξύ τους, προσφέροντας παράλληλα και χρήσιμες συμβουλές χωρίς να μαρτυρά τη συνέχεια — και μόνο εφ’ όσον ο παίκτης συμφωνούσε.

Ο Shawn Ashmore, ο θεωρητικά σελέμπριτι του καστ, ενσαρκώνει τον πλέον εκνευριστικό χαρακτήρα από την πεντάδα των πρωταγωνιστών.

Το παιχνίδι ανοίγει με ένα μάλλον αδιάφορο flashback που όμως αποτελεί και την πρώτη γνωριμία με το πλοίο, επάνω στο οποίο εξελίσσεται το μεγαλύτερο μέρος του Man of Medan. Θα προτιμήσω να μην αναφερθώ στο σενάριο (ανακαλύψτε το μόνοι σας) δηλώνοντας απλά ευχαριστημένος με τον τρόπο που εξελίσσεται η υπόθεση.

Μπορείτε να παίξετε την ιστορία σόλο ή με παρέα, online και offline — προτίμησα το πρώτο. Η επιβίωση του πενταμελούς καστ εξαρτάται αποκλειστικά από εσάς αφού θα πρέπει είτε να πάρετε αποφάσεις σε δευτερόλεπτα, είτε να ανταποκριθείτε αστραπιαία σε quick-time events. Τα τελευταία μπορούν να εμφανιστούν ανά πάσα στιγμή και εντελώς απροειδοποίητα, καθιστώντας την χαλάρωση στον καναπέ απαγορευτική. Όχι ότι με τα τόσα jump scares είναι εύκολο κάτι τέτοιο…

Από πλευράς σχεδιασμού το Man of Medan μου θύμισε σε πολύ μεγάλο βαθμό το Until Dawn με εντυπωσιακότερα γραφικά αν και ελαφρώς δυσκοίλιο χειρισμό. Οι δύο τίτλοι έχουν εντυπωσιακές ομοιότητες ακόμα και στην πλοκή, χωρίς πάντως αυτό να είναι κακό. Δε γινόταν να μην παρατηρήσω ωστόσο τη δύσκολη θέση των ηρώων ανάμεσα σε κάτι μεταφυσικό και κάτι ορθολογιστικό — αλλά με όπλα.

Οι αποφάσεις που καλείστε να πάρετε κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού γίνονται με τη μορφή πυξίδας. Δεν ήταν λίγες οι φορές πάντως που τα όσα εν τέλει είπε ο χαρακτήρας που ήλεγχα δεν είχαν καμία σχέση με εκείνα που περίμενα βάσει της επιλογής μου.

Αν κάτι με χάλασε ήταν το γεγονός ότι η στιγμή της μεγάλης αποκάλυψης ήρθε νωρίτερα απ’ ό,τι έπρεπε. Μετά απ’ αυτή, τα πάντα ήταν ουσιαστικά διεκπεραιωτικά. Ολοκλήρωσα το παιχνίδι με τέσσερις από τους πέντε χαρακτήρες ζωντανούς και ένα σχετικά καλό φινάλε — σημειωτέον, ο μόνος θάνατος προέκυψε από cutscene που έπαιξε νωρίτερα απ’ ό,τι έπρεπε. Κρατάω το ότι στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων η μοίρα ενός χαρακτήρα δεν εξαρτάται από μία και μόνο απόφαση ή quick-time event αφού χρειάζεται μια σειρά επιλογών για να «πάει αδιάβαστος» — το μοναδικό ψήγμα επιείκειας του τίτλου.

Το Man of Medan μου προσέφερε γύρω στις πεντέξι® ώρες ψυχαγωγίας. Διηγείται μία καλά δομημένη ιστορία βασισμένη στο πάντα υποσχόμενο κόνσεπτ του πλοίου-φαντάσματος και εμπνευσμένη μάλιστα από ένα πραγματικό γεγονός. Οι χαρακτήρες μπορεί σε γενικές γραμμές να είναι αδιάφοροι, ωστόσο ο αφηγητής-βιβλιοθηκάριος κλέβει την παράσταση.

Αν σας άρεσε το Until Dawn ή τα θρίλερ είναι το «thing» σας, μην το παραβλέψετε, ιδίως εν όψει και του δεύτερου μέρους της ανθολογίας, Little Hope, που κυκλοφορεί φέτος.

---

Μου θύμισε: Until Dawn
Κυκλοφορία έκδοσης: Αύγουστος 2019
Πλατφόρμες: PS4, Xbox One, PC