#review | The Dark Pictures Anthology: Little Hope

Η σειρά The Dark Pictures Anthology με είχε κερδίσει από το πρώτο μέρος της, το Man of Medan. Κάπως έτσι το δεύτερο επεισόδιό της, Little Hope, δεν βρέθηκε απλά στη λίστα μου αλλά έγινε και το πρώτο παιχνίδι που απόλαυσα στο Xbox Series X μου και μάλιστα λίγες εβδομάδες αφότου κυκλοφόρησε, κάτι που ξέρετε ότι δεν το συνηθίζω.

Ας είναι όμως… Από τη μία, εν αναμονή του Cyberpunk 2077, έψαχνα έναν τίτλο που δεν θα χρειάζονταν παρά λίγες μέρες για να ολοκληρώσω. Από την άλλη, η Supermassive Games για άλλη μια φορά ασχολήθηκε με αυτό που ξέρει καλύτερα από κάθε άλλο στούντιο, μία διαδραστική ιστορία τρόμου στα πρότυπα του Until Dawn και βέβαια του Man of Medan, τίτλοι που βρήκα εξαιρετικούς. Ο συνδυασμός των ανωτέρω με τη χαμηλή του τιμή, έστειλαν το Little Hope συστημένο στην κονσόλα μου και ομολογώ πως δεν το μετάνιωσα καθόλου.

Ο αφηγητής-βιβλιοθηκάριος (ή curator, όπως μας συστήνεται) αποτελεί εκπληκτική μορφή από κάθε άποψη. Υπέροχο ντύσιμο, απίθανο στυλ και μία θεσπέσια ερμηνεία από τον Pip Torrens.

Το δεύτερο μέρος της ανθολογίας της Supermassive είναι ανεξάρτητο από το πρώτο. Για την ακρίβεια το μόνο κοινό τους σημείο είναι ο αφηγητής-βιβλιοθηκάριος με τον Pip Torrens να χαρίζει για ακόμα μία φορά μία καταπληκτική ερμηνεία, επισκιάζοντας άκοπα τους υπόλοιπους πρωταγωνιστές. Όσο γι’ αυτούς; Ξεμένουν σε μία εγκαταλελειμμένη πόλη των βορειοανατολικών ΗΠΑ και καλούνται να βγάλουν τη νύχτα παλεύοντας με τους δαίμονές τους.

Θα μου επιτρέψετε να μην επεκταθώ περαιτέρω σε ό,τι αφορά τα της ιστορίας, αφού δεν θέλω να χαλάσω το σασπένς για όσους δεν έχουν παίξει ακόμα το παιχνίδι. Αυτό που μπορώ να δηλώσω ωστόσο, είναι πως ενθουσιάστηκα από τον φρέσκο τρόπο με τον οποίο το βρετανικό στούντιο προσέγγισε την πλοκή στο Little Hope. Όχι μόνο απέφυγε την επανάληψη σε σχέση με το Man of Medan αλλά αυτή τη φορά με ανάγκασε να περιμένω μέχρι το απόλυτο φινάλε για να καταλάβω τι στο καλό γινόταν.

Βρήκα τις ερμηνείες των πρωταγωνιστών κομματάκι υπερβολικές έως εκνευριστικές, χωρίς πάντως να καταφέρουν να μου χαλάσουν την όλη εμπειρία. Σε ό,τι αφορά τον τρόπο με τον οποίο το Little Hope τρομάζει τον παίκτη, κυριαρχούν τα λεγόμενα jump scares. Από ένα σημείο κι έπειτα βέβαια χάνει το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού αφού ακόμα κι εγώ, ο μέγας χέστης, συνήθισα. Περισσότερο προβληματισμένος αισθανόμουν καθώς δεν μπορούσα να καταλάβω τι γινόταν ως προς το στόρι.

Για ακόμα μια φορά θα κληθείτε να επιλέξετε τις απαντήσεις των χαρακτήρων κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού. Οι περιπτώσεις που εκείνοι θα είναι πάντως υπερβολικοί δεν είναι και λίγες.

Κάτι που με ικανοποίησε στο Little Hope ήταν οι μικροβελτιώσεις στο gameplay σε σχέση με τον προκάτοχό του. Οι χαρακτήρες κινούνταν ταχύτερα και με μεγαλύτερη ακρίβεια, τα quick-time events είχαν χαλαρώσει ελαφρώς ενώ πλέον οι κινήσεις που οδηγούσαν σε έξοδο — χωρίς επιστροφή — από μία σκηνή ήταν ξεκάθαρες. Λεπτομέρειες, θα μου πείτε, αλλά αυτές είναι που κάνουν τη διαφορά στο τέλος, αποδεικνύοντας ότι οι δημιουργοί της σειράς άκουσαν τους παίκτες.

Για όσους αρέσκονται να παίζουν ξανά τα παιχνίδια τους, το Little Hope, όπως και το Man of Medan είναι ιδανικό αφού μπορούν να δοκιμάσουν τουλάχιστον τέσσερα-πέντε διαφορετικά σενάρια. Οι υπόλοιποι μέσα σε έξι, το πολύ εφτά ώρες θα έχουν τελειώσει μαζί του, μένοντας να περιμένουν την τρίτη αυτοτελή ιστορία της σειράς, House of Ashes που καλώς εχόντων των πραγμάτων θα κυκλοφορήσει του χρόνου.

---

Μου θύμισε: The Dark Pictures Anthology: Man of Medan
Κυκλοφορία έκδοσης: Δεκέμβριος 2020
Πλατφόρμες: PS4, Xbox One, PC