#review | The Dark Pictures Anthology: House of Ashes
#review | The Dark Pictures Anthology: House of Ashes
Το The Dark Pictures Anthology: House of Ashes είχε περίοπτη θέση στη λίστα μου. Τόσο τα δύο προηγούμενα παιχνίδια της σειράς, Man of Medan και Little Hope, όσο και το Until Dawn, το πρώτο interactive drama της Supermassive Games, με άφησαν ικανοποιημένο οπότε… γιατί όχι;
Το στόρι του House of Ashes μας μεταφέρει στο Ιράκ το 2003. Το καθεστώς του Saddam Hussein έχει πέσει και οι δυνάμεις των ΗΠΑ σαρώνουν τη χώρα, στην προσπάθειά τους να ανακαλύψουν τυχόν κρυμμένα χημικά όπλα. Κάπως έτσι, στο πλαίσιο μίας τέτοιας αποστολής γνωριζόμαστε με την πεντάδα που θα μας κρατήσει συντροφιά στο τρίτο επεισόδιο της ανθολογίας. Όπως θα περίμενε κάποιος, κάτι πάει στραβά και χωρίς να το περιμένουν ιδιαίτερα, οι πέντε πρωταγωνιστές, τέσσερα μέλη του αμερικανικού στρατού και ένα του ιρακινού, βρίσκονται να παλεύουν για τη ζωή τους.
Θα μου επιτρέψετε, όπως άλλωστε συνηθίζω με τους τίτλους της Supermassive Games, να μην μπω σε λεπτομέρειες όσον αφορά στο σενάριο και την πλοκή, αφού όσα λιγότερα γνωρίζετε, τόσο περισσότερο θα απολαύσετε το House of Ashes. Το παράπονό μου ωστόσο δεν γίνεται να μην το πω: ανέμενα μία πιο «προσγειωμένη» ιστορία. Αυτό ήταν εξ άλλου κάτι που εκτίμησα στα δύο προηγούμενα παιχνίδια της σειράς, το γεγονός ότι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, εξηγούσαν σε μία ρεαλιστική (στο μέτρο του δυνατού) βάση τα όσα είχε δει και ζήσει ο παίκτης. Ε, το House of Ashes κάπου μ’ έχασε και δυστυχώς για ‘κείνο δε με ξαναβρήκε ποτέ.
Το gameplay του ωστόσο είναι σημαντικά βελτιωμένο. Κατ’ αρχάς ο παίκτης έχει πλέον τη δυνατότητα να χειρίζεται και την κάμερα (+ΑΝΑCTACIC+), κάτι που σε συνδυασμό με την ομαλότερη κίνηση των χαρακτήρων, κάνει τα πράγματα απλούστερα, τουλάχιστον κατά την εξερεύνηση και την ανακάλυψη των διαφόρων collectables. Στα QTE τα οποία δεν θα μπορούσαν να λείπουν, έχουν προστεθεί και σεκάνς στις οποίες πρέπει να σημαδέψετε και να πυροβολήσετε τους αντιπάλους σας, κάτι λογικό αφού άπαντες οι πρωταγωνιστές οπλοφορούν. Το «παιχνίδι» με τους παλμούς παραμένει σταθερά το χειρότερο όλων — νομίζω τα κατάφερα μία μόνο φορά!
Παραδόξως τα jump scares ήταν λιγότερα απ’ όσα περίμενα. Το House of Ashes φροντίζει να μας «συστήσει» με τους κακούς αρκετά νωρίς, οπότε αυτή τη φορά ο παίκτης τουλάχιστον ξέρει τι έχει να αντιμετωπίσει. Αυτό που παρατήρησα με ικανοποίηση, ήταν η εξάλειψη των περιπτώσεων που ο χαρακτήρας τον οποίο ήλεγχα, κατέληξε να λέει κάτι διαφορετικό από εκείνο που πίστευα πως πρέσβευε η επιλογή μου. Πέραν μιας-δυο κραυγαλέων περιπτώσεων, όλα καλά.
Δεν είχα ιδιαίτερο πρόβλημα να φέρω τις σχέσεις των μελών της ομάδας μου εκεί που ήθελα εγώ, με μία και μοναδική εξαίρεση που το παιχνίδι έκανε αυτοβούλως στροφή 180 μοιρών. Το «βαρύ» όνομα του επεισοδίου είναι η Ashley Tisdale που παίζει τη μοναδική γυναίκα εκ των πέντε ηρώων και σύζυγο του Eric King, αντισυνταγματάρχη και επικεφαλής της αποστολής. Το μεταξύ τους ρομάντζο ήταν θεωρώ αχρείαστο, ενώ μιλώντας περί παρουσιών, απογοητεύτηκα από τον περιορισμένο χρόνο που είχε αυτή τη φορά ο βιβλιοθηκάριος-αφηγητής (Pip Torrens, σταθερά).
Το House of Ashes μου άφησε μία γλυκόπικρη γεύση. Δε με απογοήτευσε εντελώς γιατί είδα ότι έχει διορθώσει πολλά από τα κακώς κείμενα των προκατόχων του, αποτελώντας ένα πιο μεστό παιχνίδι. Η κατεύθυνση προς την οποία κινήθηκε το στόρι του ωστόσο με έβγαλε νοκ-άουτ στο δεύτερο μισό του. Αν σας άρεσαν τα Man of Medan και Little Hope, δείτε το με επιφύλαξη πριν περάσετε, αναμενόμενα, στο The Quarry.
Μου θύμισε: The Dark Pictures Anthology: Man of Medan, The Dark Pictures Anthology: Little Hope, Until Dawn
Κυκλοφορία έκδοσης: Οκτώβριος 2021
Πλατφόρμες: PS5, Xbox Series X|S, PS4, Xbox One, PC
