#review | The Ascent
#review | The Ascent
Ξεκίνησα να παίζω το The Ascent κατόπιν παρότρυνσης ενός συναδέλφου. Το είχα δηλαδή στη λίστα μου αλλά δεν επρόκειτο να του δώσω και προτεραιότητα. Ευτυχώς ο Stewart επέμεινε και έτσι για καλή μου τύχη δεν καθυστέρησα — κι άλλο — το ταξίδι μου στον κόσμο που δημιούργησε η Neon Giant.
Το The Ascent είναι ένα twin-stick shooter που διαδραματίζεται σε ένα δυστοπικό cyberpunk σκηνικό. Παρ’ ότι το στόρι δε μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση (πόλεμος μεταξύ κολοσσιαίων εταιρειών με έναν επαγγελματία μισθοφόρο στη μέση), ο κόσμος με κέρδισε ακαριαία. Η δουλειά που έχει γίνει στα περιβάλλοντα του παιχνιδιού είναι συγκλονιστική: η ατμόσφαιρα, τα vibes, όλη αυτή η γοητευτική νοσηρότητα που αποπνέει το cyberpunk ως setting τέλος πάντων, δηλώνουν παρόντα.
Ναι, υπάρχει μία υποτυπώδης πλοκή αλλά ποτέ δεν ένιωσα να γίνομαι ένα μαζί της, να «καίγομαι» να μάθω τη συνέχεια. Ναι, πλαισιώνεται από διάφορες αποστολές δευτερευούσης σημασίας οι οποίες επίσης δεν έχουν τίποτα το ιδιαίτερο να «πουν». Πιστέψτε με όμως, τίποτε απ’ όλα αυτά δε με ένοιαξε ιδιαίτερα και ο λόγος ήταν απλός: το μόνο που ήθελα να κάνω ήταν να κόβω βόλτες στους χάρτες του The Ascent, ξεπαστρεύοντας αντιπάλους και lootάροντας ό,τι υπήρχε.
Dungeon crawling; Mindless shooting; Grinding μέχρι τελικής πτώσεως; Πείτε το όπως θέλετε. Σε τελική ανάλυση, το The Ascent δεν ισχυρίζεται σε κανένα σημείο του πως είναι κάτι παραπάνω από ένα απολαυστικό twin-stick shooter που όπως όλα τα παιχνίδια του είδους του δίνει βάση στο πιστολίδι, το looting και το levelling. Ο πρωταγωνιστής εξ άλλου μπορεί να διαμορφωθεί τόσο ως προς τον εξοπλισμό, όσο και από πλευράς skills (έστω κι αν ο τίτλος δεν εξηγεί όσο καλά θα έπρεπε τους σχετικούς μηχανισμούς), στο πλαίσιο αυτών που άπαντες για κάποιο λόγο αποκαλούν «στοιχεία RPG» (μεγάλη κουβέντα αλλά ούτε καν).
Αν μάλιστα είχε γίνει λίγο καλύτερη διαχείριση του loot, το τελικό αποτέλεσμα θα ήταν ακόμα καλύτερο. Βλέπετε, πολύ νωρίς στο παιχνίδι τα χρήματα έχασαν την αξία τους (είχα επταψήφιο νούμερο) ενώ και τα αντικείμενα στα οποία είχα πρόσβαση ήταν μάλλον περιορισμένα. Ό,τι χρειαζόμουν δε, το έβρισκα σαν loot, οπότε αν δεν απατώμαι, δεν έκανα ούτε μία αγορά. Στο μεγαλύτερο μέρος του βέβαια, το The Ascent δε με παίδεψε τόσο ώστε να χρειαστεί να ασχοληθώ ιδιαίτερα με τον εξοπλισμό μου. Εκεί που τα ‘δα όλα ήταν στις τελευταίες δυο-τρεις αποστολές πριν το φινάλε, όταν και χρειάστηκε να κατεβάσω το επίπεδο δυσκολίας προκειμένου να μπορέσω να προχωρήσω (σημείωση: έπαιζα αποκλειστικά σόλο).
Τα ελάχιστα ψεγάδια του ωστόσο δεν ήταν αρκετά για να χαλάσουν την εμπειρία του The Ascent. Σε τελική ανάλυση μιλάμε για παιχνίδι που έφτιαξαν μια ντουζίνα άτομα όλα κι όλα, πόσα πια να ζητήσει κανείς; Οι ώρες που πέρασα πηγαίνοντας πάνω-κάτω στον κόσμο του, από τα σοκάκια του Cluster 13 και τις αλέες των Warrens, μέχρι το εντυπωσιακό Pinnacle (που εμένα τουλάχιστον μου θύμισε Mass Effect) ήταν ώρες που τις ευχαριστήθηκα, ακόμα κι όταν έπαιζα απλά χαζολογώντας. Δεν είναι δα ότι έχουμε πήξει και στο cyberpunk…
Μου θύμισε: RUINER
Κυκλοφορία έκδοσης: Ιούλιος 2021
Πλατφόρμες: PS5, Xbox Series X|S, PS4, Xbox One, PC
