#review | Stray
Το Stray μου είχε κινήσει την περιέργεια από εκείνο το Future of Gaming του 2020, όταν και το είχαμε δει για πρώτη φορά. Αφ’ ενός το κόνσεπτ του ελέγχου μίας γάτας μου φάνηκε πρωτότυπο και αφ’ ετέρου, το περιβάλλον με τα έντονα vibes Χονγκ Κονγκ (κάτι λογικό, αφού οι δημιουργοί του παιχνιδιού εμπνεύστηκαν από την περίφημη Walled City του Καουλούν) με σαγήνευσε μέσα σε δευτερόλεπτα. Και να φανταστείτε ότι απεχθάνομαι τις γάτες.
Στο Stray όντως αναλαμβάνετε τον ρόλο μίας γάτας η οποία βρίσκεται κατά λάθος παγιδευμένη σε μία άγνωστη σε εκείνη πόλη. Οι δε κάτοικοί της δεν είναι παρά ρομπότ που για κάποιον ανεξήγητο λόγο έχουν υιοθετήσει ανθρώπινες συνήθειες. Τι συνέβη στην ανθρωπότητα; Γιατί επικρατεί μονίμως νύχτα; Τι είναι αυτά τα zurks που τρέμουν τα ρομπότ και, κυρίως, πώς ξαναβγαίνει κάποιος στην επιφάνεια; Πολλά απ’ αυτά τα ερωτήματα θα απαντηθούν κατά την πρώτη ώρα του Stray, οπότε θα σας αφήσω να ζήσετε οι ίδιοι την όλη εμπειρία. Το παιχνίδι ρίχνει φως στην ιστορία του στην αρχή και το φινάλε με όμορφο τρόπο, έστω κι αν θα μπορούσε να το κάνει λίγο πιο έξυπνα μέσω του περιβάλλοντος (βλ. Unpacking), χωρίς να χρειαστεί ούτε μία γραμμή κειμένου.
Αν έπρεπε να κατατάξω το Stray σε κάποια κατηγορία βάσει gameplay, θα ήταν τα platformers. Για ένα τέτοιο πρόκειται επί της ουσίας με πολλά στοιχεία παζλ που όμως δεν πρόκειται να σας παιδέψουν. Οι αποστολές του, τόσο εκείνες που προωθούν την πλοκή, όσο και οι προαιρετικές δευτερεύουσες, έχουν να κάνουν με την προσέγγιση κάποιας τοποθεσίας. Γάτα ελέγχετε εξ άλλου: άντε να κάνετε μερικά άλματα, να κατεβάσετε διακόπτες ή να μεταφέρετε αντικείμενα. Οι κινήσεις της πάντως είναι εξαιρετικά ομαλές και αποπνέουν τρομερή φυσικότητα. Είτε πηδάτε από στέγη σε στέγη, είτε απλά κοιμάστε σε κάποιο άνετο καλάθι, η γάτα μοιάζει με αληθινή! Όχι, δεν έχω παίξει όλα τα παιχνίδια με γάτες που έχουν βγει ποτέ, όμως τολμώ να πω πως αυτή του Stray είναι πιθανότατα η πιο ρεαλιστική απ’ όλες.
Σε περίπτωση που αναρωτιέστε «μα καλά, πώς είναι δυνατόν μία γάτα να αλληλεπιδρά με NPC, είτε πρόκειται για ανθρώπους είτε για ρομπότ και να τους καταλαβαίνει κιόλας», να σας πω ότι όλη η δουλειά γίνεται με τη βοήθεια του B-12. Πρόκειται για ένα μίνι ρομπότ που βρίσκει καταφύγιο στη ράχη της γάτας, εκτελώντας παράλληλα και χρέη διερμηνέα κάθε φορά που κάποιο από τα ρομπότ της πόλης ζητά τη βοήθειά της. Οι μοναδικές οργανικές παρουσίες που θα συναντήσετε στο παιχνίδι, πέραν της γάτας φυσικά, είναι τα zurks που αποτελούν και τους μοναδικούς εχθρούς σας (θα μάθετε καθώς παίζετε από πού κρατά η σκούφια τους). Στις περισσότερες περιπτώσεις που θα βρεθείτε πρόσωπο με πρόσωπο μαζί τους, θα πρέπει να τα αποφύγετε και για να ‘μαι ειλικρινής, συνιστούν και τον μοναδικό πραγματικό κίνδυνο για το γατί στο Stray.
Πριν κλείσω, θα ήθελα να κάνω και μία αναφορά στον οπτικό τομέα ο οποίος είναι με μία λέξη συγκλονιστικός. Τα περιβάλλοντα είναι λες και το Cyberpunk 2077 συνάντησε το Blade Runner, με ολίγη από την εσάνς της σαπίλας του The Last of Us Part I. Θα επισκεφθείτε διάφορες τοποθεσίες στην πόλη, καθεμία από τις οποίες έχει διαφορετική παλέτα, ρυθμό και αίσθηση. Όλες τους όμως είναι εξίσου εντυπωσιακές, σε τέτοιο βαθμό που οι περίπου πεντεξι® ώρες που διαρκεί το Stray δεν αρκούν για να χορτάσει το μάτι. Για τα στάνταρ ενός indie τίτλου, τα όσα θα δείτε είναι απλά εξωφρενικά.
Να το παίξετε; Να το παίξετε.
Μου θύμισε: Cyberpunk 2077, The Last of Us Part I
Κυκλοφορία έκδοσης: Ιούλιος 2022
Πλατφόρμες: PS5, Xbox Series X|S, PS4, Xbox One, PC
