#review | State of Decay 2
Το είχα στο ραντάρ μου καιρό. «Μία από τις πιο αναμενόμενες αποκλειστικότητες του Xbox One». Μετά άρχισα να παρακολουθώ προσεκτικά βίντεο και να διαβάζω previews. Είδα και τη Microsoft να ρίχνει οικειοθελώς την τιμή του μετατρέποντάς το ουσιαστικά σε budget τίτλο και οι ψύλλοι στρογγυλοκάθισαν στα αυτιά μου. Παρ’ όλα αυτά, το State of Decay 2 το τίμησα, έστω κι αν η γεύση που μου άφησε στο τέλος ήταν μάλλον γλυκόπικρη.
Το κόνσεπτ του παιχνιδιού είναι λιτό και κατανοητό: zombie apocalypse με μοναδικό ζητούμενο την επιβίωση. Τόσο απλά. Από τη μία οι επιζήσαντες, από την άλλη τα ζόμπι — ή zee, όπως αποκαλούνται για αλλαγή — και όλοι μαζί να ψάχνουν να βρουν ποιοι είναι οι walking dead. Η πρόκληση εδώ έγκειται στο γεγονός πως η πρόοδος του παίκτη αποθηκεύεται αυτόματα ανά πάσα στιγμή, κάτι που σημαίνει πρακτικά πως αν γίνει η στραβή… καληνύχτα σας.
Κάτι που με ικανοποίησε ιδιαίτερα στο State of Decay 2, ήταν η εναλλαγή μεταξύ third-person shooter και base simulation. Από τη μία να εξορμώ χωρίς να ξέρω αν ο χαρακτήρας μου θα τα καταφέρει να γυρίσει κι από την άλλη να στήνω τη βάση μου με όσο το δυνατόν καλύτερο τρόπο προκειμένου να καλύπτει τα «θέλω» της ομάδας μου… Πειραματίστηκα με διάφορους συνδυασμούς μέχρι να καταλήξω σε εκείνον που να με καλύπτει περισσότερο κι αυτό το προσμετρώ στα θετικά του τίτλου.
Η αδρεναλίνη στις καταστάσεις που ένα μου λάθος θα μπορούσε να οδηγήσει στον θάνατο χαρακτήρων που είχαν… μεγαλώσει στα χέρια μου (όπως τότε που είχα βρεθεί χωρίς αυτοκίνητο, νύχτα στην άλλη γωνία του χάρτη) έρεε άφθονη. Φυσικά όσο πιο πολύ έπαιζα, τόσο λιγότερο ένιωθα να κινδυνεύω όμως και πάλι, όσα περισσότερα τα skills του χαρακτήρα, τόσο πιο πολλά τα όσα διακυβεύονταν σε κάθε έξοδο.
Αυτό που — πραγματικά — με εξόργισε στην περίπτωση του State of Decay 2 ήταν τα αναρίθμητα bugs του. Ακόμα κι έπειτα από patches κάμποσων GB, το παιχνίδι συνέχιζε πεισματικά να έχει θέματα σε κάθε πιθανό τομέα. Μέχρι και χαρακτήρας μου πέθανε έπειτα από ξαφνική εκτόξευση (!) του αυτοκινήτου που οδηγούσα δίχως λόγο και αιτία — και μπορεί να φαίνεται αστείο καθώς το διαβάζετε, όμως σας διαβεβαιώ πως όταν συνέβη δεν το διασκέδασα καθόλου.
Αδυνατώ να καταλάβω πώς είναι δυνατόν να βρέθηκε υπεύθυνος QA που να άναψε το πράσινο φως για να κυκλοφορήσει εμπορικά παιχνίδι σε αυτή την κατάσταση. Καθώς δε το State of Decay 2 το έπαιξα στα τέλη Σεπτεμβρίου, δεν τολμώ να φανταστώ πώς θα ήταν στην κυκλοφορία του! Ναι, μπορεί να μην αγγίζει επ’ ουδενί την αισθητική του The Last of Us, ούτε να προσεγγίζει τον macho χαρακτήρα των Dead Rising, όμως το State of Decay 2 εν τέλει αδικεί τον εαυτό του.
Τελικά μου άρεσε ή όχι; Ούτε εγώ δεν έχω αποφασίσει καλά-καλά. Για τις £15 που μου κόστισε ήταν μια συμπαθητική εμπειρία. Θεωρητικά θα μπορούσα να το ξαναπαίξω αλλά ακόμα κι αν δοκίμαζα διαφορετικό χάρτη από τους τρεις που διαθέτει, η πλοκή και τα bugs θα ήταν τα ίδια, οπότε να λείπει το βύσσινο. Δυσκολεύομαι δε ακόμα και να το προτείνω — υπάρχουν παιχνίδια ίδιου στυλ που προσφέρουν ανώτερες εμπειρίες. Ίσως με μερικά ακόμα patches η κατάσταση να στρώσει, όμως μέχρι τότε δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να ταλαιπωρείστε.
Μου θύμισε: -
Κυκλοφορία έκδοσης: May 2018
Πλατφόρμες: Xbox One, PC
