#review | Split/Second: Velocity
#review | Split/Second: Velocity
Το Split/Second: Velocity ήταν ένα από τα μεγάλα μου απωθημένα — και παράλληλα μία περίπτωση που δικαιώνει πλήρως τον τίτλο της σελίδας. Μου είχε τραβήξει το ενδιαφέρον πριν καν κυκλοφορήσει, καθώς το είχα δει όντας καλεσμένος της Black Rock στο Μπράιτον, ωστόσο στα περίπου δέκα χρόνια που μεσολάβησαν από τότε, δεν το ξανάπαιξα.
Εν τέλει, το Xbox Game Pass έδωσε τη λύση, καθώς ο τίτλος της Disney συμπεριλαμβάνεται στη βιβλιοθήκη του — το Split/Second: Velocity και το Thief of Thieves: Season One ήταν τα δύο παιχνίδια που κατέβασα πρώτα. Λεπτομέρεια: τόσο η Black Rock, όσο και η Disney Interactive έχουν κλείσει, η πρώτη από το 2011, η δεύτερη από το 2016…
Τι το τρομερό έχει το Split/Second: Velocity όμως ώστε να μου κάνει τέτοια διαχρονική… ζημιά; Κατ’ αρχάς πρόκειται για ένα arcade racing, απ’ αυτά που αράζει κανείς στον καναπέ έχοντας μόλις γυρίσει απ’ τη δουλειά και παίζει για καμιά ώρα για να ξελαμπικάρει. Απομνημονεύει τα πλήκτρα φρένο-γκάζι-χειρόφρενο συν δυο ακόμα και περνά ένα ευχάριστο απόγευμα. Τόσο απλά.
Η διαφορά του Split/Second: Velocity με όλα τα άλλα παρεμφερή παιχνίδια, είναι πως εδώ έχετε τη δυνατότητα να ενεργοποιείτε διάφορες παγίδες προκειμένου να επιβραδύνετε τους αντιπάλους σας. Οι σημαντικότερες εξ αυτών είναι σε θέση ακόμα και να αλλάξουν τη διαδρομή της εκάστοτε πίστας, σπέρνοντας τον όλεθρο εφ’ όσον χρησιμοποιηθούν σωστά. Γενικότερα τα power plays έχουν σχεδιαστεί άψογα, δίνοντας ενδιαφέρον στην πλειοψηφία των αγώνων, αφού και πρώτοι να είστε, δεν παύετε να κινδυνεύετε — την πάτησα ουκ ολίγες φορές.
Το κόνσεπτ του παιχνιδιού αφορά ένα φανταστικό reality show (!) με 12 επεισόδια, καθένα εκ των οποίων αποτελείται από έξι αγώνες. Θα κληθείτε να κοντραριστείτε με τον χρόνο, αυτοκίνητα, ελικόπτερα και φορτηγά που εκτοξεύουν βαρέλια που εκρήγνυνται, μαζεύοντας credits με τα οποία ξεκλειδώνετε καινούρια οχήματα. Τα τελευταία αν και διαφέρουνμεταξύ τους στον χειρισμό, την ταχύτητα και την επιτάχυνση, ανήκουν δυστυχώς σε φανταστικές μάρκες.
Η δράση στο παιχνίδι με κάλυψε αφάνταστα: η AI ξέρει να χρησιμοποιεί σωστά τα power plays, αποτελώντας απειλή ακόμα κι όταν νομίζετε ότι έχετε αποσπαστεί στην πρώτη θέση. Με χάλασε λίγο το γεγονός πως ό,τι αυτοκίνητο κι αν οδηγούσα, οι αντίπαλοι οδηγοί πάντα υπερτερούσαν στις μεταξύ μας κόντρες. Ο βαθμός δυσκολίας δεν ήταν κάτι το συγκλονιστικό: χωρίς τρομερή προσπάθεια, τελείωσα το πρωτάθλημα στην πρώτη θέση — υπήρξαν μάλιστα και δύο επεισόδια που έκανα το 6/6 σε πρωτιές.
Κάτι άλλο που μου προκάλεσε εντύπωση στο Split/Second: Velocity, ήταν το ότι δεν δυσκολεύτηκα καθόλου να βρω συμπαίκτες online! Εν αντιθέσει π.χ. με το Burnout Paradise Remastered που μου βγήκε η Παναγία μέχρι να συνδεθώ με άλλους παίκτες, εδώ η όλη διαδικασία έγινε ακαριαία, κάτι που αν μη τι άλλο αποτελεί μάλλον μπόνους για έναν τίτλο που κοντεύει να κλείσει διψήφιο αριθμό ετών.
Έστω και με καθυστέρηση δέκα χρόνων, εν τέλει το Split/Second: Velocity κέρδισε το στοίχημα. Με κράτησε προσκολλημένο στην τηλεόραση και το Xbox One μου για βδομάδες, προσφέροντάς μου σταθερά μία-μιάμιση ώρα brainless ψυχαγωγίας σε ημερήσια βάση. Αν του δώσετε κι εσείς μια ευκαιρία και σας αρέσει, βάλτε στη λίστα σας και το Blur: κυκλοφόρησαν σχεδόν ταυτόχρονα και είχαν παρόμοιο gameplay.
Μου θύμισε of: Blur
Κυκλοφορία έκδοσης: May 2010
Πλατφόρμες: PS3, Xbox 360 (Xbox One - backward compatibility), PC, PSP, iOS
