#review | South Park: The Fractured But Whole & Danger Deck / From Dusk till Casa Bonita / Bring the Crunch
Τι πρέπει να περιμένει κανείς από το sequel ενός επιτυχημένου τίτλου; Μία παρόμοια εμπειρία ή κάτι φρέσκο; Όποια κι αν είναι η απάντηση σε αυτή την ερώτηση, στην περίπτωση του South Park: The Fractured But Whole νομίζω πως το «μία από τα ίδια» ήταν το βασικό ζητούμενο.
Για κάποιον που έχει παίξει το South Park: The Stick of Truth, το Fractured But Whole δεν κρύβει καμία έκπληξη. Η δράση παραμένει ολόιδια, το gameplay κινείται επί των ίδιων αξόνων και βέβαια η πλοκή είναι εξίσου ξεκαρδιστική. Εννοείται πως το κόνσεπτ έχει αλλάξει αλλά κατά τα άλλα η προσέγγιση είναι καρμπόν αυτή της σειράς — η «συνταγή» παραμένει ως έχει.
Γιατί όμως να αλλάξει; Μήπως το Stick of Truth δεν ήταν ένα εξαιρετικό turn-based RPG με τρομερό χιούμορ, σπουδαίο βάθος στο gameplay του και μία πόλη που προσκαλούσε τον παίκτη να την εξερευνήσει; Υπό αυτή τη λογική λοιπόν, αμφιβάλλω για το αν η επανάληψη ορισμένων στοιχείων είναι ικανή να προκαλέσει τέτοια φθορά ώστε κάποιος να μην ευχαριστηθεί το παιχνίδι.
Το Fractured But Whole επιλέγει να σατιρίσει τα superhero franchises. Coon and Friends και Freedom Pals ως άλλες Marvel και DC κοντράρονται καθ’ όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού, πυροδοτώντας αλλεπάλληλες κωμικές καταστάσεις με τις οποίες ουδείς θα δυσκολευτεί να ταυτιστεί. Στη μέση όλων ο πρωταγωνιστής μας, το κλασσικό πλέον new kid με τις… υπερηχητικές κλανιές του που αποτελούν και το μεγάλο του όπλο!
Από πλευράς gameplay, εκεί που το Fractured But Whole ξεχωρίζει είναι σε ό,τι αφορά την παραμετροποίηση του χαρακτήρα. Βρήκα πανέξυπνο το ότι η κλάση του ήρωά μου άλλαζε ανάλογα με τις υπερδυνάμεις που επέλεγα — και τις οποίες είχα την άνεση να ενισχύω προσθαφαιρώντας artifacts. Για ακόμα μια φορά πριν από κάθε μάχη μπορούσα να διαλέγω τους τρεις χαρακτήρες που θα βρίσκονταν στο πλευρό μου, ενώ οι κλανιές μου — ως μπαλαντέρ υπερδυνάμεις — είχαν τη δυνατότητα να αλλάξουν την έκβασή της.
Ο τίτλος της Ubisoft δεν ήταν όμως μόνο καλογραμμένος αλλά και εξίσου καλά σχεδιασμένος. Επένδυσα αρκετές ώρες εξερευνώντας μέχρι τελευταίας γωνίας το South Park, ψάχνοντας για τη λύση ενός side quest, κάποιο από τα άπειρα collectables ή απλά για ένα έξυπνο Easter egg. Το level design βέβαια με ανάγκασε με τον τρόπο του να επιστρέφω σε κάθε τοποθεσία μόλις αποκτούσα μία νέα δύναμη αλλά δεν ενοχλήθηκα. Δεν μπορώ να πω ότι δυσκολεύτηκα κάπου — υπήρξαν ορισμένα σημεία που χρειάστηκα δυο-τρεις προσπάθειες μέχρι να τα ξεπεράσω αλλά τίποτα που να ξεπέρασε τα όρια.
Εν τέλει το South Park: The Fractured But Whole αποτελεί άξιο διάδοχο του προκατόχου του. Διορθώνει εκείνες τις λίγες, μικρές ατέλειες που είχε εκείνος και με ένα φρεσκαρισμένο και ιδιαίτερα επίκαιρο κόνσεπτ, καταφέρνει να «εγκλωβίσει» τον παίκτη στον κόσμο του, μιμούμενο άριστα την ομώνυμη σειρά.
Danger Deck & From Dusk till Casa Bonita & Bring the Crunch
Η εμπειρία του South Park ήταν τόσο ευχάριστη που αγόρασα το Season Pass αποκτώντας πρόσβαση στα τρία πακέτα επιπρόσθετου περιεχομένου που κυκλοφόρησαν για το Fractured But Whole.
Το Danger Deck περιλαμβάνει μια σειρά από εξωφρενικής δυσκολίας μάχες προσφέροντας artifact και collectable και δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε. Κέρδισα δυο-τρεις από δαύτες αλλά δεν βρήκα τον λόγο να συνεχίσω με άλλες.
Στα From Dusk till Casa Bonita και Bring the Crunch, η δράση μεταφέρεται σε καινούριες τοποθεσίες. Στο πρώτο ταξίδεψα ως το μεξικανικό εστιατόριο Casa Bonita σε ένα quest πολεμώντας τα Vamp Kids — άπειρο γέλιο. Στο δεύτερο, βρέθηκα στη λίμνη Tardicaca, στο πλαίσιο ενός αρκετά ενδιαφέροντος πακέτου που επαναπροσδιορίζει τη λογική των side missions.
Υποθέτω ότι πρέπει να αφιέρωσα γύρω στις τέσσερις-πέντε ώρες στο καθένα από τα δύο DLC που έπαιξα, οπότε εκ του αποτελέσματος τη δουλειά τους την έκαναν. Αν άρεσε σε κάποιον το βασικό παιχνίδι, δεν βρίσκω λόγο να μην τα κάνει κι αυτά δικά του ώστε να περάσει λίγη ώρα ακόμα στον κόσμο του South Park.
Μου θύμισε: South Park: The Stick of Truth
Κυκλοφορία έκδοσης: Οκτώβριος 2017
Πλατφόρμες: PS4, Xbox One, PC, Switch