#review | South of the Circle
Το South of the Circle ανήκει σε ένα είδος που εγώ τουλάχιστον άρχισα να εκτιμώ τα τελευταία χρόνια. Κι όμως, παρ’ ό,τι ξεκίνησε καλά, στην πορεία έπεσε θύμα της ίδιας του της πλοκής, προδίδοντάς με με τον χειρότερο δυνατό τρόπο…
Ας μην προτρέχω όμως. Αρχίζω από τα βασικά. Το South of the Circle είναι ένα από ‘κείνα τα visual novels που αφηγούνται μια ιστορία με αρχή, μέση και τέλος, θυμίζοντας περισσότερο ψηφιακό βιβλίο, με τον παίκτη να γυρνά απλώς τις σελίδες. Κάτι σαν walking simulator με ελαφρώς αυξημένο βαθμό αλληλεπίδρασης αλλά όχι σε τέτοιο επίπεδο ώστε να μπορεί να θεωρηθεί adventure. Τεχνικά δεν μιλάμε για κάτι το ιδιαίτερο, όμως έτσι κι αλλιώς αυτό που μετρά σε τέτοια παιχνίδια είναι η πλοκή. Ξεχωρίζω ωστόσο το πανέμορφο soundtrack και το άριστο voice acting.
Το στόρι του South of the Circle είναι ενδιαφέρον και διαδραματίζεται σε δύο timelines. Βρισκόμαστε στα 60s με τον Ψυχρό Πόλεμο να είναι στα καλύτερά του και την Ανταρκτική να αποτελεί τον νεότερο πόλο έλξης για τις διάφορες δυνάμεις του πλανήτη (έστω κι αν το παιχνίδι εξετάζει τα πράγματα υπό το δικό του πρίσμα). Εκεί συναντάμε τον ακαδημαϊκό Peter Hamilton ο οποίος δεν διάγει ακριβώς την καλύτερη φάση της ζωής του — για την ακρίβεια παλεύει να κρατηθεί σε αυτή. Το αεροπλάνο του, βλέπετε, έχει βγει νοκ-άουτ κι εκείνος ψάχνει βοήθεια από φυλάκιο σε φυλάκιο.
Αναζητώντας ελπίδα όμως, η σκέψη του πηγαίνει πίσω στο παρελθόν και συγκεκριμένα στη συνάδελφο και μετέπειτα σύντροφό του, Clara McKirrick: από τη γνωριμία τους στο τρένο, μέχρι τις περιπέτειές τους στη σκωτσέζικη ύπαιθρο, τις διαλέξεις τους στο Κέιμπριτζ και το από κοινού συγγραφικό τους έργο, σε μία εποχή — την πρώτη ίσως — δραματικών αλλαγών στον κόσμο. Η δράση εναλλάσσεται ανάμεσα στα δύο timelines και οπτικά τουλάχιστον «δένει» άψογα. Όπως μάλιστα γίνεται αντιληπτό και συν τω χρόνω, το ίδιο το παρόν προδιαγράφει την κατάληξη του παρελθόντος.
Κάπου εκεί όμως (προσπαθώντας να αποφύγω τυχόν spoilers) ήταν που το South of the Circle μου τα χάλασε αφού απέτυχε να ικανοποιήσει τις προσδοκίες που το ίδιο δημιούργησε. Καθ’ όλη τη διάρκειά του, βλέπετε, μου δόθηκε η δυνατότητα να κάνω ορισμένες επιλογές. Μόνο που στο τέλος, το παιχνίδι φρόντισε να τις ακυρώσει επιδεικτικά μία προς μία. Ενδεχομένως κάποιος να απέδιδε την εξέλιξη αυτή στην κατάσταση του πρωταγωνιστή (άγχος, κόπωση, φόβος κλπ). Άντε να το δεχτώ μέχρις ενός σημείου. Το μυαλό έτσι κι αλλιώς παίζει παιχνίδια «επιλέγοντας» να θυμάται με τον τρόπο του ορισμένα γεγονότα.
Η συγκεκριμένη περίπτωση όμως διέφερε. Δεν ήταν ότι το South of the Circle απλά ακύρωσε μία προς μία τις επιλογές μου αλλά ότι το έκανε… για να το κάνει. Σαν οι δημιουργοί του να μου έλεγαν κατάμουτρα «αυτό που σου λέμε εμείς». Τέλος πάντων, ό,τι κι αν ήθελε να περάσει, με πρόδωσε σε τέτοιο βαθμό που με έχασε. Στο φινάλε ένιωσα πως ό,τι είχα κάνει στις περίπου τρεισήμισι ώρες του δεν είχε καμία σημασία κι αυτό είναι ό,τι χειρότερο για ένα παιχνίδι. Ίσως να ήταν καλύτερα αν είχε περιοριστεί σε ένα walking simulator: μπορεί να ήταν πιο ρηχό αλλά τουλάχιστον θα είχαμε χωρίσει σαν φίλοι.
Μου θύμισε: Last Stop
Κυκλοφορία έκδοσης: Οκτώβριος 2020
Πλατφόρμες: PS5, Xbox Series X|S, PS4, Xbox One, PC, Switch
