#review | No Longer Home
Εσχάτως έχω αρχίσει να εκτιμώ τα συμπαγή visual novels, αυτά τα μετρημένα indies που συνήθως διαρκούν λίγες ώρες — όσο χρειάζεται δηλαδή για να αφηγηθούν το στόρι τους. Τι γίνεται όμως όταν μιλάμε για μιάμιση ώρα σκάρτη; Αυτό είναι το No Longer Home…
Το συγκεκριμένο εικάζω πως βρέθηκε στη λίστα μου ελέω EDGE: σε κάποιο τεύχος του θα το είδα, θα μου φάνηκε ενδιαφέρον, ε, και τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Ναι, μπορεί να διήρκεσε περίπου μιάμιση ώρα όλη κι όλη, όμως δεν το μετάνιωσα κι αυτό διότι μέσα από τη ζεστή του ατμόσφαιρα, μου μετέφερε εικόνες οικείες και άγνωστες συνάμα. Το No Longer Home μας μεταφέρει σε μια γειτονιά του νοτίου Λονδίνου και συγκεκριμένα στο διαμέρισμα που συγκατοικούν οι Ao και Bo (το παιχνίδι αναφέρεται σε αυτούς σε τρίτο πληθυντικό, καθώς είναι non-binary, δεν προσδιορίζονται δηλαδή με βάση τη δυαδική ταυτότητα φύλου).
Φοιτητές που ακόμα ψάχνονται σε ό,τι αφορά το μέλλον τους, τα ενδιαφέροντά τους, τη ζωή γενικότερα, έχουν να αντιμετωπίσουν μία δύσκολη κατάσταση αφού @ Ao υποχρεώνεται να επιστρέψει πίσω στην πατρίδα τ@, την Ιαπωνία, ενώ @ Bo, με τις τιμές των ενοικίων να έχουν εκτοξευτεί, καταλήγει να μετακομίσει πίσω με τους δικούς τ@. Το παιχνίδι ακολουθεί τ@ Ao και Bo στις τελευταίες μέρες τους στο διαμέρισμά τους καθώς εκείν@ μαζεύονται για ένα τελευταίο μπάρμπεκιου με την παρέα τους, αναμοχλεύουν αναμνήσεις, ευχάριστες και μη, πακετάρουν τα υπάρχοντά τους και προσπαθούν να φανταστούν το μέλλον τους. Ζόρικος συνδυασμός…
Η προοπτική του No Longer Home είναι ισομετρική, με τον παίκτη να έχει τη δυνατότητα να περιστρέψει την εικόνα. Ανάλογα με τη γωνία υπό την οποία βλέπει τον εκάστοτε χώρο, θα έχει τη δυνατότητα να αλληλεπιδράσει και με διαφορετικά αντικείμενα. Αν και δεν υπάρχει συγκεκριμένος στόχος (ξεχάστε χάρτες, quests και άλλα τέτοια), οποιοσδήποτε έχει μετακομίσει έστω και μία φορά στη ζωή του, δε θα ‘χει πρόβλημα: ο τίτλος θα σας κάνει με απόλυτα φυσικό και πειστικό τρόπο να περιφέρεστε σαν το φάντασμα σ’ ένα σπίτι που σταδιακά αδειάζει όχι μόνο από αντικείμενα αλλά και αναμνήσεις.
Μίλησα πιο πάνω για εικόνες οικείες και ταυτόχρονα ξένες. Δεν βρέθηκα ποτέ στη θέση των Ao και Bo, μετέωρος, φοβισμένος και μπερδεμένος σε τέτοιο βαθμό. Έζησα όμως ως φοιτητής στο Ηνωμένο Βασίλειο. Νιώθω τον αρνητικό αντίκτυπο της μεταναστευτικής πολιτικής της χώρας στην καθημερινότητά μου. Έχω φάει τη σχετική… κρυάδα με τα νοίκια κι έχω ζήσει σε ένα διαμέρισμα κάπου στο Λονδίνο (αν και όχι στα νότια). Το No Longer Home έχει πιάσει ακριβώς το νόημα, αποπνέοντας τα vibes που θα περίμενα. Από την αισθητική, τους χώρους, τα χρώματα, τις καταστάσεις, όλα μου φάνηκαν τόσο γνώριμα που όσο κι αν διαφέρω από τ@ Ao και Bo, εν τέλει μετακόμισα μαζί τους.
Αν νιώθετε έτοιμοι για μία καλογραμμένη ιστορία, διαφορετική από τις περισσότερες που έχετε παίξει και ψάχνετε για ένα παιχνιδάκι που θα σας κρατήσει συντροφιά για ένα απόγευμα, τότε δώστε στο No Longer Home την ευκαιρία του. Κι αν δεν ταυτιστείτε με τ@ πρωταγωνιστ@ του όπως εγώ, τουλάχιστον θα δείτε κάτι διαφορετικό. Καλό θα σας κάνει.
Μου θύμισε: -
Κυκλοφορία έκδοσης: Ιούλιος 2021
Πλατφόρμες: PS5, Xbox Series X|S, PS4, Xbox One, PC, Switch
