#review | Life is Strange
Το Life is Strange το ξεκίνησα θέλοντας να κάνω ένα σύντομο διάλειμμα από τα Deus Ex: Mankind Divided και Dishonored 2 που μόλις είχα τελειώσει. Γνώριζα ότι είχε αποσπάσει θετικές κριτικές, ότι ήταν σχετικά μικρό σε διάρκεια και ότι όλα του τα επεισόδια ήταν ήδη διαθέσιμα — το βασικότερο όλων.
Νομίζω πως το πιο ενδιαφέρον στοιχείο στο gameplay του, τουλάχιστον κατά τη διάρκεια του πρώτου επεισοδίου, ήταν η εξερεύνηση του κόσμου αλλά και των προσωπικοτήτων των βασικών χαρακτήρων. Τα κλισέ δεν έλειπαν όμως ο βαθμός στον οποίον αυτά αναπαράγονταν κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού ήταν αν μη τι άλλο ανεκτός.
Ο τίτλος της Dontnod είναι ένας από ‘κείνους που οι επιλογές του παίκτη διαμορφώνουν τον κόσμο αλλά και την πλοκή. Είτε πρόκειται για διάφορα μικρά διλήμματα, είτε για αποφάσεις σε ζητήματα ζωής και θανάτου — στην κυριολεξία — το Life is Strange φροντίζει να τα «υπενθυμίζει» κατά τη διάρκειά του στον παίκτη με έναν αν μη τι άλλο ενδιαφέροντα τρόπο — ο οποίος προσωπικά, άλλοτε με έκανε να αισθανθώ καλύτερα με επιλογές μου, είτε με γέμιζε τύψεις.
Αυτή η «ελευθερία κινήσεων» (θα εξηγήσω οσονούπω τα εισαγωγικά) και ο τρόπος με τον οποίο παίκτης επηρεάζει και αποφασίζει για την πλοκή του στόρι, είναι και η δύναμη του Life is Strange. Με το τέλος του κάθε επεισοδίου, το παιχνίδι παρουσιάζει τις επιλογές του παίκτη σε σχέση με τους φίλους του αλλά και τους υπόλοιπους παίκτες, βάζοντάς τον στο τριπάκι να το παίξει και πάλι, αυτή τη φορά ακολουθώντας διαφορετική προσέγγιση — ποτέ δεν το έκανα.
Προς το τέλος βέβαια, το Life is Strange κάπου μας τα χαλά με όλη αυτή την υποτιθέμενη ελευθερία (minor spoiler ahead). Φτάνοντας στην… ώρα της κρίσης, ένιωσα πως ό,τι επιλογή κι αν είχα κάνει μέχρι τότε, όπως κι αν είχε διαμορφωθεί ο κόσμος του παιχνιδιού, ό,τι σωστά ή λάθη κι αν είχα κάνει, μηδενίζονταν εν όψει του τελικού διλήμματος. Και μάλιστα αν μπορεί να θεωρηθεί τέτοιο, αφού ο ίδιος ο τίτλος «σπρώχνει» ξεκάθαρα τον παίκτη προς μία εκ των δύο επιλογών.
Έχοντας ψάξει την όλη κατάσταση για να βεβαιωθώ μην τυχόν και υπήρχε κάτι που πιθανώς να έχασα, διαπίστωσα ότι το «πρόβλημα» δεν ήταν με ‘μένα αλλά με το παιχνίδι και μολονότι η εξέλιξη αυτή δεν ήταν αρκετή για να αμαυρώσει ολόκληρη την εμπειρία που μου προσέφερε αυτό, εντούτοις είναι κάτι που θα ήθελα να δω να διορθώνεται στο Life is Strange 2 — γιατί όχι και στο Life is Strange: Before the Storm.
Κατά τα άλλα, το Life is Strange διηγείται μια όμορφη σε γενικές γραμμές ιστορία, δανειζόμενο στοιχεία από κάμποσα αμερικανικά teen films, το Butterfly Effect και τους τίτλους της Telltale σε ό,τι αφορά το gameplay. Είναι ό,τι πρέπει για ένα εναλλακτικό, χαλαρό διάλειμμα από τίτλους δράσης και παρά τα όποια ψεγάδια του, δεν είναι δύσκολο να το απολαύσει κανείς.
Μου θύμισε: Life is Strange: Before the Storm
Κυκλοφορία έκδοσης: January 2015
Πλατφόρμες: PS4, Xbox One, PS3, Xbox 360, PC, iOS, Android