#review | Last Stop
H Variable State μας έχει χαρίσει το Virginia. Η Annapurna, τίτλους όπως το Twelve Minutes και το What Remains of Edith Finch. Με αυτά κατά νου, ο ιδιαίτερος χαρακτήρας του Last Stop (το οποίο εκτός από τη λίστα μου, ήταν και στο Game Pass) δεν αποτελεί ιδιαίτερη έκπληξη.
Πρόκειται για ένα interactive drama που συνδυάζει το ρεαλιστικό με το υπερφυσικό. Βρισκόμαστε στο Λονδίνο του σήμερα, εκεί όπου τρεις φαινομενικά άσχετοι μεταξύ τους χαρακτήρες (το κεντρικό μενού τους απεικονίζει να κάθονται μαζί σε έναν συρμό της γραμμής Piccadilly) θα εμπλακούν σε μία συναρπαστική περιπέτεια. Το Last Stop διηγείται επί της ουσίας τρεις ιστορίες που ναι μεν ξεκινούν ούσες ανεξάρτητες, όμως μπλέκονται στο — κοινό — φινάλε τους.
Η καθεμία διαθέτει έξι κεφάλαια/επεισόδια τα οποία παίζονται εναλλάξ και σταματούν με κάποιο cliffhanger, κρατώντας σας έτσι σε αγωνία. Στο τέλος ολοκληρώνονται σε ένα έβδομο, κοινό επεισόδιο.
Στην πρώτη, με τίτλο Paper Dolls, πρωταγωνιστεί ο John Smith, ένας πατέρας που μεγαλώνει μόνος την κόρη του, Molly και ο οποίος βρίσκεται ξάφνου παγιδευμένος στο σώμα ενός γείτονά του — από τον οποίο διαφέρει όπως η μέρα με τη νύχτα.
Στη δεύτερη (Domestic Affairs), η Meena Hughes, πράκτορας σε μία μυστική υπηρεσία πληροφοριών, βάζει σε δεύτερη μοίρα την οικογένειά της για χάρη της καριέρας της αλλά και μίας εξωσυζυγικής σχέσης.
Στην τρίτη που τιτλοφορείται Stranger Danger, η Donna, μία νεαρή μαθήτρια, αναπτύσσει μία ιδιαίτερη σχέση με έναν μυστηριώδη τύπο τον οποίο ξεκινά να παρακολουθεί παρέα με δύο συμμαθητές της.
Οι τρεις περιπέτειες βέβαια διαφέρουν ως προς το τέμπο, την προσέγγιση και το ύφος τους. Στο Paper Dolls για παράδειγμα γίνεται σαφές εξ αρχής πως κάτι το υπερφυσικό έχει συμβεί, τη στιγμή που στο Domestic Affairs — που ήταν κι εκείνο που μ’ άρεσε περισσότερo — τα πράγματα ξεφεύγουν προς το τέλος.
Το gameplay του Last Stop δεν είναι καθόλου απαιτητικό — σε τέτοιο βαθμό που οριακά ξεφεύγει από τα όρια του walking simulator. Ο παίκτης έχει όλο τον χρόνο για να εκτελέσει τις εντολές που πρέπει (ακόμα και τα quick-time events είναι προαιρετικά) ενώ στους διαλόγους, αν και έχει την πολυτέλεια της επιλογής, το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο. Επί της ουσίας, μία φορά όλη κι όλη θα χρειαστεί να πάρετε μία απόφαση που θα επηρεάσει την πλοκή και την κατάληξη της κάθε ιστορίας κι αυτή είναι στο φινάλε.
Αν πρέπει να δώσω έξτρα πόντους στο παιχνίδι για κάτι, είναι ο τρόπος με τον οποίο έχει αποτυπώσει τα vibes του Λονδίνου. Από το μετρό και τις γειτονιές του, μέχρι το look των πρωταγωνιστών και βέβαια τις ερμηνείες των ηθοποιών (αξίζουν συγχαρητήρια στη Maya Saroya για την άτεγκτη Meena Hughes).
Αυτό που με χάλασε όμως και εν τέλει μετρίασε την όλη εμπειρία μου, ήταν πως το Last Stop δεν μπήκε ποτέ στον κόπο να μου εξηγήσει προς τι όλα αυτά. Μου διηγήθηκε κάτι χωρίς να θέσει τις βάσεις γι’ αυτό, έστω στο τέλος (το περίφημο «aha moment»). Ένιωσα πως ό,τι έχτιζε επί έξι κεφάλαια σε κάθε ιστορία, το έκλεισε κάπως τσαπατσούλικα δίχως να το υποστηρίξει επαρκώς. Ολοκληρώνοντάς το (μονοκόμματα, έπειτα από οκτώ ώρες) είχα μείνει με ένα «γιατί». Απάντηση δεν πήρα ποτέ.
Μου θύμισε: -
Κυκλοφορία έκδοσης: Ιούλιος 2021
Πλατφόρμες: PS5, Xbox Series X|S, PS4, Xbox One, PC, Switch
