#review | Harold Halibut
Σας έχει τύχει ποτέ να παίξετε κάποιο παιχνίδι που αν και οπτικά υπέροχο, είναι βαρετό μέχρι θανάτου; Κάπως έτσι θα μπορούσα να περιγράψω σε μία πρόταση (έστω με τη μορφή ερώτησης) την εμπειρία μου με το Harold Halibut, έναν τίτλο που μου προκαλούσε υπνηλία μέσα σε πέντε λεπτά κάθε φορά που έπιανα στα χέρια μου το χειριστήριο. Και δεν είναι ότι το έπαιξα… από υποχρέωση.
Το ιδιαίτερο στυλ του με είχε ιντριγκάρει σε τέτοιο βαθμό που μόλις διαπίστωσα πως βρίσκεται στο Game Pass, πήρε προτεραιότητα έναντι πολλών άλλων κυκλοφοριών. Η αισθητική του παιχνιδιού παραπέμπει σε stop-motion animation αν και αυτό έχει δημιουργηθεί πλήρως στη Unity. Τους χαριτωμένους χαρακτήρες πλαισιώνουν τα γεμάτα πολύχρωμες πινελιές και προσεγμένα μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας πανέμορφα περιβάλλοντα.
Ο κόσμος του Harold Halibut δεν είναι συνηθισμένος. Το παιχνίδι, βλέπετε, εξελίσσεται — κυρίως — μέσα στο Fedora I, ένα επανδρωμένο διαστημόπλοιο που ξεκίνησε το ταξίδι του με στόχο να ανακαλύψει ένα νέο σπίτι για την ανθρωπότητα, καθώς η Γη βρισκόταν στα πρόθυρα πυρηνικής καταστροφής. Αυτό βέβαια συνετρίβη πριν κάμποσες δεκαετίες στον βυθό ενός πλανήτη καλυμμένου εξ ολοκλήρου από νερό, με τη ζωή ωστόσο να συνεχίζεται κανονικά (με συνήθειες 70s και κάμποση γραφειοκρατία) στο εσωτερικό του.
Πρωταγωνιστής είναι ο Harold. Ένας επιστάτης (άνθρωπος για όλες τις δουλειές, καλύτερα) γεννημένος θύμα, μία σκέτη ταλαιπωρία που κερδίζει εύκολα τον τίτλο του πιο άνευρου ήρωα («ήρωα»…) που θυμάμαι να έχω δει σε video game. Νωχελικός και αδιάφορος απέναντι στα πάντα, απ’ την αρχή ως το φινάλε βρίσκεται σε μία μόνιμη κατάσταση αφασίας, με τις κινήσεις του να έχουν την ίδια ζωντάνια με εκείνες υπαλλήλου της Εφορίας στις 14:30 της Παρασκευής.
Δυστυχώς για το ίδιο, το παιχνίδι είναι εξίσου άτονο με τον συνονόματό του. Κατά τη διάρκειά του θα αναλωθείτε σε ατελείωτα πέρα-δώθε σε ένα 2.5D περιβάλλον, κάνοντας τα θελήματα διάφορων NPC. Οι δε αλληλεπιδράσεις είναι στην πλειοψηφία τους διεκπεραιωτικές. Αν οι δημιουργοί ήθελαν να αποτυπώσουν μέσω του gameplay τη βαρετή ζωή του Harold το κατάφεραν με απόλυτη επιτυχία. Και δεν στηλιτεύω φυσικά την προσέγγιση τύπου walking simulator αλλά την παντελή έλλειψη ρυθμού, σασπένς, νεύρου, έστω παλμού.
Ο τίτλος πάντως έχει τις στιγμές του. Ελάχιστες μεν (μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού) αλλά όμορφες, στην πλειοψηφία τους εντοπίζονται στο τελευταίο τρίτο του. Το καλογραμμένο soundtrack μάλιστα που περιλαμβάνει και ορισμένα πολύ ενδιαφέροντα licensed κομμάτια, τις κάνει ακόμα πιο αξιομνημόνευτες.
Εν τέλει όμως το Harold Halibut κουράζει. Φλύαρο (χρειάστηκε περίπου 14 ώρες για να μου αφηγηθεί μία ιστορία που θα μπορούσε να είχε πει άνετα στο 20% του χρόνου) και επαναλαμβανόμενο, κατέληξε κουραστικό. Αν έχετε συνδρομή στο Game Pass μπορείτε να το δείτε ελεύθερα, όμως ακόμα κι αν αξίζει τα χρήματά του, δεν είμαι σίγουρος αν ισχύει το ίδιο και για τον χρόνο σας.
Μου θύμισε: -
Κυκλοφορία έκδοσης: Απρίλιος 2024
Πλατφόρμες: PS5, Xbox Series X|S, PC
