#review | Frostpunk
#review | Frostpunk
Ο ήλιος έχει εξαφανιστεί. Οι θερμοκρασίες έχουν ξεπεράσει προ πολλού -προς τα κάτω- τα πολικά επίπεδα. Η Γη έχει αλλάξει πρόσωπο και εσείς αναλαμβάνετε τον ρόλο μίας ομάδας επιζώντων, οφείλοντας να κάνετε αυτό που πρέπει προκειμένου εκείνοι να τη βγάλουν καθαρή και αυτό το βράδυ. Και το επόμενο. Και το μεθεπόμενο…
Συνήθως τα παιχνίδια city-building αποτελούν ωδές στη δημιουργικότητα. Ξεκινάτε από το απόλυτο μηδέν δημιουργώντας το χωρίο, τον οικισμό, την πόλη σας. Παίρνοντας τις σωστές αποφάσεις τη βλέπετε να αναπτύσσεται. Ο σπόρος που φυτέψατε γίνεται μπουμπούκι πριν ανθίσει εν τέλει σε ένα πανέμορφο τριαντάφυλλο. Από τσιμέντο και γυαλί, σύμφωνοι, αλλά στα μάτια σας, τριαντάφυλλο.
Το Frostpunk όμως διαφέρει. Κάθε γύρος του με έφερνε ένα βήμα πιο κοντά στο τέλος, το κρύο, τον θάνατο. Όσο προσεκτικά κι αν ανέπτυσσα τον οικισμό μου, όση βαρύτητα κι αν έδινα στα όσα ανέθετα στους κατοίκους του, όσο προσεκτικά κι αν χρησιμοποιούσα τους πόρους που είχα στη διάθεσή μου. Το παιχνίδι με οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια προς τον αφανισμό.
Κατάφερα εν τέλει να επιβιώσω; Έφτασε για όλους το φαγητό; Έσωσα τους επιστήμονες; Τα ρομπότ συνέχισαν να δουλεύουν όταν οι άνθρωποι πάσχιζαν απλά να επιζήσουν; Ο ήλιος ανέτειλε στο φινάλε; Τίποτα από αυτά δεν έχει σημασία. Η επιβίωση στο Frostpunk είναι απλά ένα απατηλό όνειρο. Ακόμα κι αν στο τέλος τα καταφέρετε, το μόνο που θα δείτε να απλώνεται γύρω σας, θα είναι ένας ωκεανός από χιόνι και πάγο, έναν κόσμο στον οποίο ο άνθρωπος δεν έχει καμία θέση.
Υπερβάλλω; Το παρασκέφτομαι; Μπορεί. Όμως δεν μπορώ να θυμηθώ άλλο παιχνίδι που να μου γέννησε τόσο έντονα συναισθήματα απόγνωσης και απελπισίας, όσο το Frostpunk. Κατόρθωσα να ολοκληρώσω επιτυχώς (όσο επιτυχώς ήταν δυνατόν τουλάχιστον…) την κύρια campaign του και αυτό ήταν όλο. Δεν υπήρχε περίπτωση να παίξω κάποιο από τα πρόσθετα σενάρια. Δεν άντεχα. Και μη με παρεξηγήσετε: πρόκειται για παιχνίδι με σπουδαίο βάθος που μου θύμισε παρτίδα σκάκι με τον παίκτη ενάντια στον χρόνο. Ζόρικο.
Παρά τις προκλήσεις του, το Frostpunk συνιστά μία σπουδαία οπτικοακουστική εμπειρία. Τα γραφικά του είναι θεσπέσια — δεν θα μπορούσα να φανταστώ καλύτερη χρήση για την ultrawide οθόνη μου. Τα δε ηχητικά εφέ είναι άκρως επιβλητικά. Ένιωθα να κρυώνω απλά και μόνο ακούγοντας τον άνεμο. Το gameplay προσφέρει όλα όσα θα περίμενε κάποιος από ένα hardcore παιχνίδι στρατηγικής. Και επαναλαμβάνω πως είναι εντελώς ακατάλληλο για όσους αναζητούν κάτι χαλαρό: το συναισθηματικό βάρος του Frostpunk κάποια στιγμή γίνεται ασήκωτο. Ίσως να φταίω εγώ, αν και δεν το νομίζω.
Αν τα παιχνίδια στρατηγικής είναι το thing σας, το Frostpunk είναι άχαστο — αν και στη θεωρία, θα μπορούσατε να παίξετε απ’ ευθείας το sequel του. Ένα πανέμορφο αλλά άκρως απαιτητικό παιχνίδι, ιδανικό για εκείνα τα κρύα χειμωνιάτικα βράδια που πλησιάζουν.
Μου θύμισε: -
Κυκλοφορία έκδοσης: Απρίλιος 2018
Πλατφόρμες: PS4, Xbox One, PC
