#review | Fort Solis
Ξεκίνησα το Fort Solis γεμάτος περιέργεια. Παρ’ ό,τι, βλέπετε, έμοιαζε με ένα ιδιαίτερα εντυπωσιακό παιχνίδι, οι κριτικές που είχε αποσπάσει ήταν στη συντριπτική τους πλειοψηφία μέτριες. Σαν κάτι να μην κολλούσε… Βλέποντας πως επρόκειτο για έναν τίτλο μικρό σε διάρκεια λοιπόν, βρήκα τον τρόπο και τον χώρεσα στο πρόγραμμά μου και, ξέρετε κάτι, δεν το μετάνιωσα.
Όχι, δεν είναι αριστούργημα και ναι, υπάρχουν πράγματα που θα μπορούσε να κάνει καλύτερα. Όμως του το αναγνωρίζω. Το Fort Solis ξέρει τι θέλει: να αφηγηθεί μία ιστορία με αρχή, μέση και τέλος και ως προς αυτό τα καταφέρνει περίφημα. Είναι τόσο καλά δομημένο και τόσο κινηματογραφικό που θα μπορούσε πάρα μα πάρα πολύ εύκολα να γίνει ταινία.
Βρισκόμαστε στο 2080 στον πλανήτη Άρη, εκεί όπου οι τεχνικοί Jack Leary και Jessica Appleton ολοκληρώνουν, εν αναμονή μίας θύελλας, τις επισκευές σε ένα γεωτρύπανο όταν χτυπά συναγερμός στην κοντινή βάση εξόρυξης Fort Solis. Καθώς κανείς δεν απαντά στα μηνύματά τους, ο Jack αποφασίζει να ελέγξει την κατάσταση και δεν αργεί να καταλάβει ότι κάτι (για την ακρίβεια τίποτα) δεν πάει καλά. Δεν θα σας πω περισσότερα διότι η πλοκή είναι και το βασικό «όπλο» του παιχνιδιού.
Ο Jack βρίσκεται διαρκώς σε επικοινωνία μέσω ασυρμάτου με τη Jessica, που έχει παραμείνει στο πόστο της, καθώς εξερευνά το Solis. Οι διάλογοί τους έχουν διττό ρόλο καθώς αφ’ ενός «χτίζουν» τη μεταξύ τους σχέση στα μάτια του παίκτη και αφ’ ετέρου συμβάλλουν στην εξέλιξη του στόρι. Για να συμπληρώσετε βέβαια όλα τα κομμάτια του παζλ θα χρειαστεί να ψάξετε διάφορους χώρους ώστε να βρείτε στοιχεία, αντικείμενα, ηχογραφημένα μηνύματα και emails και εδώ είναι που εντοπίζεται το μεγαλύτερο πρόβλημα του Fort Solis.
Το παιχνίδι δεν προσφέρει επιλογή για τρέξιμο, ούτε καν για γρηγορότερο περπάτημα (παρ’ ό,τι από ένα σημείο κι έπειτα η ίδια η πλοκή θα το επέβαλλε) με αποτέλεσμα τα πηγαινέλα να είναι εξουθενωτικά. Στην πορεία θα βρείτε κάρτες πρόσβασης που ξεκλειδώνουν τα αντίστοιχα δωμάτια, οπότε θα χρειαστεί να επιστρέψετε σε προηγούμενο χώρο και δυστυχώς αυτό είναι επίπονο. Αντιλαμβάνομαι πως η απόφαση αυτή πάρθηκε για να ενισχύσει το σασπένς, ειδικά στην αρχή, αλλά εν τέλει έχει πολύ αρνητικό αντίκτυπο.
Το gameplay δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο. Δεν θα χρειαστεί να πάρετε κάποια απόφαση, παρά κυκλοφορείτε ελεύθερα στον χώρο αλληλεπιδρώντας με διάφορα αντικείμενα ενώ περιστασιακά θα χρειαστεί να λύσετε και ορισμένους γρίφους πολύ χαμηλής δυσκολίας. Την εμφάνισή τους κάνουν σε άκυρες χρονικές στιγμές εντελώς αχρείαστα και άσχημα εκτελεσμένα (σε κάποια η ένδειξη μένει στην οθόνη για λιγότερο από ένα δευτερόλεπτο) quick-time events που πάντως δεν είμαι σίγουρος πως παίζουν κάποιον ρόλο. Επί της ουσίας βρίσκεστε στη θέση του συνοδηγού, πηγαίνοντας εκεί όπου θέλει να σας πάει το παιχνίδι στο πλαίσιο μίας εντελώς γραμμικής πλοκής που τικάρει όλα τα κουτάκια μίας τυπικής χολιγουντιανής παραγωγής.
Δεν είναι όμως μόνο το στήσιμο του Fort Solis που θυμίζει ταινία αλλά και η παρουσίασή του. Τα γραφικά είναι εκπληκτικά αποτελώντας πραγματική διαφήμιση της Unreal Engine 5. Τα εξωτερικά και εσωτερικά περιβάλλοντα είναι καταπληκτικά με υπέροχες φωτοσκιάσεις και εφέ — έστω κι αν το frame rate δεν είναι ακριβώς σταθερό. Η δε ατμόσφαιρα μέσα στο Solis είναι το κάτι άλλο. Σε ό,τι έχει να κάνει με τις ερμηνείες, η τριάδα των Roger Clark (Arthur Morgan στο Red Dead Redemption 2), Julia Brown και Troy Baker δίνει ρεσιτάλ. Ειδικά ο τελευταίος από ένα σημείο κι έπειτα σολάρει ανελέητα.
Όπως σας είπα, το Fort Solis το ευχαριστήθηκα. Είχε να μου πει μία πολύ συγκεκριμένη ιστορία και το έκανε με τρόπο πειστικό — φανταστείτε όπως ένας τίτλος της Quantic Dream ή της Supermassive. Η δε μικρή του διάρκεια ενίσχυσε την αίσθηση πως έβλεπα ταινία κι αν δεν υπήρχαν τα ενοχλητικά quick-time events, θα είχα απολαύσει περισσότερο και τις cutscenes. Αν ασχοληθείτε συνειδητοποιημένα μαζί του, πιστεύω πως δεν θα σας χαλάσει.
Μου θύμισε: -
Κυκλοφορία έκδοσης: Αύγουστος 2023
Πλατφόρμες: PS5, PC
