#review | Dying Light & The Following

Το Dying Light το είχα παίξει για πρώτη φορά όντας προσκεκλημένος της Warner σε κάποια gamescom. Στο φινάλε του demo, θυμάμαι, είχα ιδρώσει από το άγχος — ο συνδυασμός parkour και ζόμπι ή αν προτιμάτε Mirror’s Edge και Dead Island έκανε την καρδιά μου να δουλεύει υπερωρίες.

Κάμποσα χρόνια μετά, του αφιέρωσα τον χρόνο που του άξιζε. Έχοντας παίξει μέχρι τελικής πτώσεως τα Dead Island στο παρελθόν, περίμενα μια παρεμφερή εμπειρία αφού σε τελική ανάλυση μιλάμε για το ίδιο στούντιο — την Techland. Δεν έπεσα έξω: με λίγη προσοχή, στο Dying Light μπορούσα να διακρίνω ψήγματα από το DNA των Dead Island.

Με βάση τα παραπάνω λοιπόν, γνώριζα εξ αρχής πως οι απαιτήσεις μου από το παιχνίδι δεν θα μπορούσαν να είναι παράλογες κι ας έβλεπα πως στα θεμέλιά του μπορούσε να οικοδομηθεί μία ενδιαφέρουσα ιστορία με πολλές προοπτικές. Η επιλογή της Χαράν, μιας πόλης στα βάθη της Τουρκίας, ήταν ευχάριστη έκπληξη που όμως πρακτικά ακυρώθηκε — στο κεφάλι μου τουλάχιστον — με τα άπταιστα Αγγλικά που μιλούσαν οι κάτοικοί της.

Στην αρχή του παιχνιδιού, θυμάμαι, ήμουν εξαιρετικά προσεκτικός, μελετώντας κάθε μου βήμα και προσέχοντας να παραμένω στις στέγες των κτηρίων. Στην πορεία βέβαια έφτασα να κάνω άλματα από μολυσμένο σε μολυσμένο με περίσσιο θράσος.

Ο πρωταγωνιστής του Dying Light, ένας πράκτορας του οργανισμού Global Relief Effort που φτάνει στην αποκλεισμένη από τον έξω κόσμο Χαράν ελέω μίας αγνώστου προελεύσεως επιδημίας, για να βρει κάτι αρχεία αλλά καταλήγει να κάνει τον κούριερ για κάθε κάτοικο της πόλης που έχει ξεμείνει εντός των τειχών της, μου ήταν παντελώς αδιάφορος. Παρά τις δεκάδες ώρες που περάσαμε «παρέα», δεν κατάφερα σε καμία περίπτωση να δεθώ — πόσο μάλλον να ταυτιστώ μαζί του.

Τα παραπάνω ωστόσο δε με εμπόδισαν να απολαύσω το Dying Light. Ναι, η συντριπτική πλειοψηφία των αποστολών του, ήταν η χειρότερη εκδοχή των λεγόμενων «FedEx missions». Ε, και; Ο σχεδιασμός της πόλης ήταν τόσο προσεγμένος που απλά έκοβα βόλτες δεξιά-αριστερά, κάνοντας σλάλομ μεταξύ των βραδυκίνητων μολυσμένων και αποκεφαλίζοντας κόσμο. Τη μέρα. Διότι τη νύχτα, απλά λούφαζα στο κρεβάτι μου, περιμένοντας να ξημερώσει.

Οι volatiles που εμφανίζονταν τη νύχτα αποτέλεσαν μέχρι και το φινάλε του παιχνιδιού εκείνον τον εχθρό που παρά τα level του χαρακτήρα μου, εξακολουθούσε να παραμένει σχεδόν ανίκητος — τα κατάφερα πολύ αργά και με πολλή προσπάθεια. Ο κύκλος μέρας-νύχτας και η διαφοροποίηση στο gameplay του παιχνιδιού, μου φάνηκαν πανέξυπνες ιδέες. Αν και βράδυ κυκλοφόρησα μόνο στο πλαίσιο κάποιας υποχρεωτικής αποστολής, βρήκα το κόνσεπτ γουστόζικο.

Το buggy στο The Following αλλάζει σημαντικά το gameplay, αφού η περιπλάνηση στον — αισθητά μεγαλύτερο — χάρτη είναι πιο διασκεδαστική και ταχύτερη. Ο χειρισμός του δεν είναι κακός ενώ και η συχνότητα με την οποία χρειάζεται βενζίνη και ανταλλακτικά είναι ό,τι πρέπει για να μη σας σπάει τα νεύρα.

Με αυτά κατά νου, το στόρι του Dying Light πέρασε σε δεύτερη μοίρα, καθώς εξερευνούσα τη Χαράν και ολοκλήρωνα side quests σε κάθε ευκαιρία. Το Dead Island των εξωτερικών χώρων γινόταν Rainbow Six στο εσωτερικό των κτηρίων με ολίγη από Bulletstorm στις περιπτώσεις που υπήρχαν παγίδες κοντά — δεν έχω παράπονο, εξάντλησα όλη μου τη δημιουργικότητα.

Εν τέλει το Dying Light μου κράτησε αρκετές ώρες συντροφιάς και με έκανε να περάσω καλά. Ήταν από τα παιχνίδια που δεν υπήρχε περίπτωση να σταματήσω να παίζω, αν δεν είχα κλείσει δίωρο προηγουμένως. Παρά τις κάμποσες ατέλειες και το επαναλαμβανόμενο gameplay του, ήταν αυτό ακριβώς το είδος της «brainless» ψυχαγωγίας που χρειαζόμουν έχοντας μόλις γυρίσει απ’ το γραφείο. Αυτό που κάθεσαι μπροστά στην τηλεόραση, πατώντας κουμπιά στο χειριστήριο, τη στιγμή που απ’ τα αυτιά σου τρέχουν λιωμένα εγκεφαλικά κύτταρα…

The Following

Μετά τον αρχικό τίτλο, σειρά πήρε το expansion του, The Following. Αυτό εξελίσσεται αμέσως μετά τα γεγονότα του κυρίως παιχνιδιού σε έναν πολύ μεγαλύτερο χάρτη. Ο Crane συνεχίζει με τα level και τα skills που είχε στο φινάλε του Dying Light, μόνο που αυτή τη φορά οδηγεί κιόλας! Το buggy δίνει άλλο νόημα στο παιχνίδι, αφού το πηγαινέλα είναι απείρως διασκεδαστικότερο –και αρκετά ταχύτερο. Τα quests παραμένουν εξίσου αδιάφορα πάντως με αποτέλεσμα στην πράξη το The Following απλά να επεκτείνει την εμπειρία του Dying Light δίχως να της προσθέτει κάτι ουσιαστικό — αν και θα μπορούσε. Θα ήθελα πάρα πολύ να γράψω κάτι για το φινάλε του αλλά θα προτιμήσω να αποφύγω τα spoilers για εκείνους τους — λίγους πιστεύω — που θέλουν να το παίξουν και δεν το έχουν κάνει ακόμα.

---

Μου θύμισε: Dead Island: Riptide, Mirror’s Edge Catalyst
Κυκλοφορία έκδοσης: Ιανουάριος 2015
Πλατφόρμες: PS4, Xbox One, PC