#review | Deus Ex: Mankind Divided & System Rift / A Criminal Past

Όταν ξεκινούσα το Deus Ex: Mankind Divided η αλήθεια είναι πως δεν ήξερα τι να περιμένω. Είχαν περάσει κάμποσα χρόνια από τότε που είχα παίξει το Human Revolution, ενώ σε ό,τι αφορά το συγκεκριμένο, για κάποιον απροσδιόριστο λόγο άργησα αρκετά μέχρι να βρω το κουράγιο να το παίξω.

Ο πρόλογος του παιχνιδιού στο Ντουμπάι με έχασε, όμως φτάνοντας αμέσως μετά στην Πράγα (αλήθεια, πόσο πρωτότυπο για παιχνίδι να διαδραματίζεται σε μια τέτοια πόλη;) τα πράγματα άρχισαν σταδιακά να καλυτερεύουν. Το Mankind Divided προσπαθεί να διαχειριστεί αρκετά μέτωπα παράλληλα και σε έναν μεγάλο βαθμό τα καταφέρνει — χρειάστηκε να καταβάλλω προσπάθεια βέβαια για να μη χάσω τελείως τη μπάλα μεταξύ Janus, Illuminati, Miller, Brown, Marchenko & Σία…

Ο τρόπος που αντιμετωπίζει το παιχνίδι το φαινόμενο του ρατσισμού, είναι αρκετά δριμύς — έως και οξύς. Το γεγονός βέβαια ότι έχουμε να κάνουμε με «καθαρούς» και augmented ανθρώπους ίσως να το κάνει να φαίνεται πιο soft απ’ ό,τι πραγματικά είναι, όμως η αλήθεια είναι πως η Eidos Montreal έκανε εξαιρετική δουλειά σε αυτόν τον τομέα.

Νομίζω πως όπως και με τον προκάτοχό του, το μεγαλύτερο και εντυπωσιακότερο πλεονέκτημα του Mankind Divided, είναι ο κόσμος του. Η Πράγα βέβαια δεν έχει ούτε την εξωτική γοητεία της Σαγκάης, ούτε τον επιβλητικό, βαρύ αέρα του Ντιτρόιτ, όμως συνθέτει ένα απόλυτα εντυπωσιακό background στο οποίο Adam Jensen καλείται να βρει την άκρη του νήματος σε μια σειρά από ίντριγκες, σκάνδαλα και δολοπλοκίες.

Η βάση των ικανοτήτων του Jensen είναι το σετ του Human Revolution με τις απαραίτητες προσθήκες ώστε η όλη εμπειρία να είναι αρκούντως φρέσκια. Μου άρεσε πως είχα τη δυνατότητα μέσω των κατάλληλων augmentations να ρυθμίζω τις ικανότητες του χαρακτήρα, προσαρμόζοντάς τον στο gameplay μου. Για άλλη μια φορά προτίμησα τη stealth προσέγγιση με μπόλικο μπλα-μπλα αποφεύγοντας να σκοτώσω τους εχθρούς μου — ακόμα και τα boss, υπάρχει και σχετικό achievement. Ο Jensen ανταποκρίθηκε άψογα στον ρόλο αυτό, προσφέροντάς μου μια απόλυτα απολαυστική εμπειρία.

Στο τέλος, κατέληξα να προσπαθώ να «ρουφήξω» κάθε σταγόνα από την περιπέτεια του Deus Ex: Mankind Divided. Κάτι ο κόσμος του που όσο έπαιζα ένιωθα να με αγκαλιάζει ακόμα πιο σφιχτά και κάτι η πλοκή του που γινόταν με τον καιρό πιο σκοτεινή και πιο δαιδαλώδης, δεν ήθελε και πολύ για να αρχίσω να ψάχνω μανιασμένα κι εγώ τη λύση του μυστηρίου. Στο φινάλε του, το Mankind Divided με αποζημίωσε πλήρως για την προσπάθεια, κλείνοντάς μου παράλληλα το μάτι για το τρίτο — και τελευταίο, λογικά — επεισόδιο των περιπετειών του φίλου Adam. Κάποια στιγμή…

Αν μη τι άλλο τα skills/augs που επένδυσα στους διαλόγους, έπιασαν τόπο.

System Rift & A Criminal Past

Έχοντας απολαύσει την περιπέτειά μου παρέα με τον Jensen στην Πράγα, τα δύο expansions του Mankind Divided, έκαναν αυτό ακριβώς για το οποίο προορίζονταν: επέκτειναν την όλη εμπειρία. Αν και δε σχετίζονταν άμεσα με το κυρίως παιχνίδι, αποτέλεσαν ενδιαφέρουσες επιπρόσθετες ιστορίες που όπως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις (βλ. The Last of Us), με έκαναν να πω χαλάλι το κόστος τους…

Η διάρκειά τους ήταν όση έπρεπε (γύρω στο εξάωρο το πρώτο, περίπου δέκα ώρες το δεύτερο) ενώ και το γενικότερο ύφος τους ήταν το πρέπον (τουτέστιν: μια πιο light εμπειρία Deus Ex, χωρίς την πολυπλοκότητα ενός πλήρους τίτλου). Το γεγονός ότι αποτελούσαν ολοκαίνουριες ιστορίες με νέους χάρτες, σενάρια και πρόσωπα, ανανέωσε μάλιστα το ενδιαφέρον μου για δαύτα.

Αν έπρεπε να επιλέξω ένα από τα δύο, αυτό θα ήταν το A Criminal Past. Πιο απαιτητικό από πλευράς gameplay, με σενάριο που αρκούσε για να με ιντριγκάρει και πλοκή που έδινε ρέστα, με ανάγκασε στο τέλος να παίζω ευχόμενος να μην τελειώσει στο επόμενο cutscene. «Money well spent» αμφότερα πάντως, με την αγορά τους να έρχεται με απόλυτα φυσικό τρόπο μετά τον τερματισμό του βασικού παιχνιδιού.

---

Μου θύμισε: Deus Ex: Human Revolution, Cyberpunk 2077
Κυκλοφορία έκδοσης: Αύγουστος 2016
Πλατφόρμες: PS4, Xbox One, PC