#review | Days Gone
#review | Days Gone
Δεν έχω ιδέα γιατί το Days Gone στάθηκε αδύνατον να μου τραβήξει την προσοχή όταν κυκλοφόρησε. Έχω την αίσθηση ότι στο μυαλό μου καταγράφηκε για κάποιον ανεξήγητο λόγο ως «ένα Assassin’s Creed με ζόμπι», κάτι που όπως διαπίστωσα δεν απείχε και πολύ από την πραγματικότητα.
Κι όμως, ξεκινώντας το, ένιωσα μπερδεμένος, σαν να είχα προσπεράσει δυο-τρεις cutscenes. Παράλληλα το ίδιο το στήσιμο του παιχνιδιού με τα πολλά διαφορετικά storylines δεν βοήθησε να μπω σε μια σειρά, οπότε κάπως έτσι βρέθηκα να προσπαθώ να καταλάβω τη θέση του ήρωα στον κόσμο. Ως εκ τούτου οι πρώτες ώρες μου στο Days Gone είχαν καθαρά αναγνωριστικό χαρακτήρα.
Ακόμα κι όταν κατάλαβα τι στο καλό γινόταν στο παιχνίδι ωστόσο, τα πράγματα δε βελτιώθηκαν καθόλου όσον αφορά στην αφήγηση. Οι cutscenes ήταν άνευρες ενώ οι όποιες καλές ιδέες έπεσαν θύματα της κάτω του μετρίου υλοποίησης (σκηνοθεσία, ερμηνείες, ατμόσφαιρα, φωτογραφία). Το Days Gone μου διηγήθηκε εν τέλει την ιστορία που τόσο πολύ ήθελε αλλά με τρόπο μάλλον ξενέρωτο.
Κάπου εδώ εντοπίζεται και το πρώτο μεγάλο πρόβλημα του Days Gone: στον πρωταγωνιστή. O Deacon St. John είναι ο πιο ανέμπνευστος, πεζός και αδιάφορος ήρωας που θυμάμαι να έχω συναντήσει τα τελευταία χρόνια. Ένα κράμα διαφορετικών στερεοτύπων (badass μηχανόβιος, πιστός σύζυγος, ικανός μισθοφόρος), απέτυχε παταγωδώς να με κάνει να ταυτιστώ μαζί του. Ουσιαστικά έπαιξα το μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού αδιαφορώντας για την τύχη του βασικού του χαρακτήρα…
Για καλή του τύχη όμως, το Days Gone μου χάρισε μία απολαυστική εμπειρία gameplay. Το κόνσεπτ του δεν ξεφεύγει από τα συνηθισμένα. Μιλάμε για έναν τυπικό survival τίτλο που διαδραματίζεται στο Όρεγκον. Κάτι έχει συμβεί, ο κόσμος έχει κατακλυστεί από ζόμπι ή freaks όπως αποκαλούνται εδώ, οι επιζώντες προσπαθούν να οργανωθούν μπας και τη βγάλουν καθαρή και κάπως έτσι… οι μέρες περνούν.
Τα πηγαινέλα του Deacon με τη μηχανή του είναι αρκετά ευχάριστα — φτάνει να μην ξεμείνει από βενζίνη μεσ’ στην ερημιά. Ο χειρισμός της είναι άνετος και σε συνδυασμό με τον γεμάτο ενδιαφέροντα σημεία χάρτη και τα πάσης φύσεως collectibles (αυτιά από ζόμπι, κρέας ζώων, φυτά κ.α.), με κράτησαν μακριά από τον «πειρασμό» του fast travel μέχρι το φινάλε. Το παιχνίδι δεν με παίδεψε ιδιαίτερα με τις περισσότερες αποστολές του να ακολουθούν ακριβώς το ίδιο μοτίβο. Παράλληλα ανακάλυψα και ολοκλήρωσα λίγο-πολύ τα πάντα με μοναδική εξαίρεση τις ορδές — περιορίστηκα σε όσες μου ζητήθηκε να ξεπαστρέψω.
Τα storylines είναι αρκετά. Φυσικά υπήρξαν κάποια που με τράβηξαν περισσότερο από άλλα. Ορισμένα μάλιστα είναι σημαντικότερα από τα υπόλοιπα αφού είναι και εκείνα που προωθούν την όλη πλοκή. Δυστυχώς αυτό δεν εξηγείται επαρκώς με αποτέλεσμα αν δεν φροντίσετε να δώσετε προτεραιότητα στις δευτερεύουσες ιστορίες, αυτές να κινδυνεύουν να μείνουν ανολοκλήρωτες καθώς θα προχωράτε στο παιχνίδι.
Ναι, το Days Gone από ένα σημείο κι έπειτα αναμάσαγε τα ίδια ξανά και ξανά, ο «ανάλατος» Deacon κατέληγε να είναι το παιδί για τα θελήματα και η AI ήταν ανεπαρκής (ιδίως στους ανθρώπινους αντιπάλους). Κι όμως, παρ’ όλα αυτά, ο τίτλος της Bend Studio μου προσέφερε μία αρκετά ευχάριστη και ψυχαγωγική εμπειρία. Ίσως να έφταιγε το ότι είχα τοποθετήσει τον πήχη αρκετά χαμηλά. Ίσως απλά να ήθελα έναν brainless τίτλο δράσης για να ξεχαστώ μετά το Cyberpunk 2077. Για δωρεάν παιχνίδι της PS Plus Collection πάντως, καλό ήταν.
Μου θύμισε: -
Κυκλοφορία έκδοσης: Απρίλιος 2019
Πλατφόρμες: PS4, PC
