#review | Celeste
#review | Celeste
Το Celeste βρισκόταν στο ραντάρ μου απ’ όταν κυκλοφόρησε. Χρειάστηκαν περίπου δύο χρόνια και ένα ταξίδι στη Νέα Υόρκη προκειμένου να βρω τη συλλεκτική του έκδοση (στο Video Games New York) και να… πάρει σειρά, όμως η αναμονή αυτή άξιζε μέχρι τελευταίου δευτερολέπτου.
Δημιούργημα του Matt Thorson, το Celeste θεωρείται ένα από τα καλύτερα indie games των τελευταίων ετών. Με αυτό κατά νου ξεκίνησα κι εγώ το ταξίδι μου προς την κορυφή του ομώνυμου βουνού παρέα με την πιτσιρίκα πρωταγωνίστρια. Ο ανήφορος που είχε μπροστά της η Madeline δεν αφορούσε μόνο το ίδιο το βουνό αλλά την ψυχική της υγεία καθώς υπέφερε — μεταξύ άλλων — από κατάθλιψη και κρίσεις πανικού. Η διαδρομή που έπρεπε να διανύσει ήταν στην ουσία η προσπάθεια να ξεπεράσει τις φοβίες και τα όριά της.
Τα συναισθήματα που ξυπνά το Celeste είναι εντυπωσιακά, ιδίως αν ο παίκτης γνωρίζει στην πραγματικότητα τα όσα περνά η Madeline. Και αυτό να μη συμβαίνει ωστόσο, ο βαθμός δυσκολίας του παιχνιδιού θα τον βάλει για τα καλά στο πετσί του ρόλου του. Κάθε οθόνη του Celeste ξεκινά με τον ίδιο προβληματισμό: «πώς στο καλό θα τα καταφέρω»; Έπειτα από τις πρώτες αποτυχημένες προσπάθειες τη θέση του παίρνει η απογοήτευση. Στο φινάλε όμως και έπειτα από πολύ πείσμα, η επιτυχία είναι γεγονός, για να έρθει η επόμενη οθόνη και ο κύκλος να αρχίσει ξανά.
Όταν αντιλήφθηκα έπειτα από κάμποσες ώρες παιχνιδιού ότι οι σκέψεις μου βρίσκονταν σε πλήρη ευθυγράμμιση με εκείνες της Madeline, εντυπωσιάστηκα ακόμα περισσότερο. Δε φανταζόμουν πως ένα 2D pixel art platformer με chiptunes θα μου προσέφερε μία όμορφα δομημένη ιστορία με συναρπαστική αφήγηση, οπότε σκεφτείτε πόσο μεγάλη ήταν η έκπληξή μου όταν διαπίστωσα ότι είχα μπει για τα καλά στα παπούτσια της πρωταγωνίστριας χωρίς καν να το έχω καταλάβει.
Από πλευράς gameplay, το Celeste είναι τόσο απαιτητικό που σε ορισμένες περιπτώσεις καταλήγει απάνθρωπο. Αποτελείται από οκτώ διαφορετικά κεφάλαια που θα δοκιμάσουν σε αρκετές περιπτώσεις όχι μόνο τις ικανότητες αλλά και τις πνευματικές σας αντοχές. Οι μηχανισμοί του gameplay του δεν είναι πολλοί, ωστόσο κάθε κεφάλαιο εισάγει και από κάτι καινούριο προσφέροντας έτσι μια φρεσκαρισμένη εμπειρία αποφεύγοντας τις επαναλήψεις.
Το καλό με το Celeste είναι πως ο θάνατος δεν κοστίζει τίποτα, αφού πρακτικά επανέρχεστε στην αρχή της οθόνης που βρισκόσασταν. Η όλη διαδικασία επαναφοράς μάλιστα διαρκεί ένα-δύο δευτερόλεπτα, οπότε δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που θα βρεθείτε να επαναλαμβάνετε την ίδια αλληλουχία κινήσεων δεκάδες εκατοντάδες φορές σερί. Υπήρξαν περιπτώσεις που χρειάστηκε να απομνημονεύσω τραγουδιστά (!) τους συνδυασμούς πλήκτρων για να τα καταφέρω.
Εν τέλει ολοκλήρωσα το παιχνίδι έχοντας πεθάνει περί τις 5.338 φορές (266 θάνατοι/ώρα ή ένας κάθε 14 δευτερόλεπτα) αποφασίζοντας να αφήσω το ένατο κεφάλαιο (διατέθηκε δωρεάν ως DLC ενάμιση χρόνο μετά το λανσάρισμα του Celeste) αφού έκρινα πως δεν είχε να προσφέρει κάτι ουσιώδες στην ιστορία. Κάτι ανάλογο έκανα και με τα B-sides, τους εναλλακτικούς κόσμους με ακόμα μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας. Για όσους πάντως νιώσουν ότι δεν αντέχουν άλλο, υπάρχει το assist mode που διευκολύνει σημαντικά τα πράγματα — μπορώ να υπερηφανεύομαι ότι τα κατάφερα χωρίς τη βοήθειά του.
Στο Celeste περίμενα να βρω ένα απαιτητικό και καλοσχεδιασμένο 2D platformer. Εν τέλει ωστόσο τα όσα μου προσέφερε ήταν πολλά περισσότερα. Στις 20 περίπου ώρες που πέρασα μαζί του δεν έλειψαν οι στιγμές που ένιωσα το χειριστήριο να φεύγει από τα χέρια μου, όμως στο φινάλε το αίσθημα ικανοποίησης που μου χάρισε ήταν απλά απολαυστικό. Νικώντας τους δαίμονές της, η Madeline είχε βοηθήσει και εμένα να ξεπεράσω τα όριά μου πετυχαίνοντας αυτό που πριν από κάθε βήμα φάνταζε αδιανόητο.
Διάολε, τα κατάφερα.
Μου θύμισε: -
Κυκλοφορία έκδοσης: Ιανουάριος 2018
Πλατφόρμες: PS4, Xbox One, PC, Switch
