#review | Call of Cthulhu

Αν και το Call of Cthulhu είχε βρεθεί στα υπ’ όψιν μου κάμποσο πριν κυκλοφορήσει, ποτέ δεν συγκινήθηκα αρκετά ώστε να το αγοράσω. Σαν να διαισθάνθηκαν το δράμα μου στη Microsoft, το ενσωμάτωσαν σχετικά νωρίς στη λίστα των τίτλων του Game Pass, δίνοντάς μου την ευκαιρία να το παίξω δωρεάν. Και κάπου εκεί κατάλαβα πόσο δίκιο είχα.

Μιλάμε για έναν τίτλο-σήμα κατατεθέν της Focus Home, απ’ αυτούς που η γαλλική εταιρεία εκδίδει με το κιλό. Ξεκινώντας τον, ένιωθα ότι παίζω μία πιο χοντροκομμένη εκδοχή του Vampyr μέχρι να καταφέρω να συγκεντρωθώ σ’ αυτό που είχα μπροστά μου. Τρόπος του λέγειν «να συγκεντρωθώ» βέβαια, αφού για τους λόγους που θα εξηγήσω παρακάτω, η όλη εμπειρία μου ήταν πιο άνοστη κι από tofu.

Κάτι που έχει ενδιαφέρον είναι ο βαθμός στον οποίο ο πρωταγωνιστής θα έχει τα λογικά του στο τέλος του παιχνιδιού -είναι καθαρά θέμα περιέργειας.

Το Call of Cthulhu είναι ένα παιχνίδι «λίγο απ’ όλα» αφού το gameplay του περιλαμβάνει εξερεύνηση, διαλόγους, boss fights, παζλ, skilling και δράση, όλα από λίγο. Ο ήρωάς μας είναι ένας αλκοολικός ιδιωτικός ντετέκτιβ που μοιάζει στον Γιάννη Στάνκογλου με κάμποσα ψυχικά τραύματα «προίκα» από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αναλαμβάνει να διερευνήσει την υπόθεση του θανάτου μίας οικογένειας έπειτα από φωτιά που ξέσπασε στην έπαυλή της, στο νησί Darkwater λίγο έξω από τη Βοστώνη και κάπου εκεί τα πράγματα αρχίζουν και ξεφεύγουν.

Αν και το σενάριο μοιάζει αν μη τι άλλο υποσχόμενο, η πλοκή δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε. Οι ρηχοί χαρακτήρες, ο αδιάφορος πρωταγωνιστής, οι κακογραμμένοι διάλογοι και οι άνευρες ερμηνείες μου έδωσαν εξ αρχής να καταλάβω ότι αν ψάχνω κάτι να με απορροφήσει (το περίφημο «immersion») θα πρέπει να κοιτάξω αλλού. Ο οπτικός τομέας απορρίφθηκε με συνοπτικές διαδικασίες (ωραίες τοποθεσίες αλλά πολύ κακό animation και το λιγότερο μέτρια μοντέλα χαρακτήρων), η μουσική επένδυση δεν ξεχώρισε, οπότε τι έμεινε;

Κάτι που έχει ενδιαφέρον είναι ο βαθμός στον οποίο ο πρωταγωνιστής θα έχει τα λογικά του στο τέλος του παιχνιδιού — είναι καθαρά θέμα περιέργειας.

Σωστά, τίποτα. Πέρασα επτά ώρες με το Call of Cthulhu και δε μου έμεινε τίποτα από αυτό. Έφτασα στο φινάλε του και δε μου είχε δημιουργήσει το παραμικρό συναίσθημα. Δεν ένιωσα τη βαρύτητα των πράξεών μου ούτε μία φορά και ως εκ τούτου δεν έγινα ποτέ ένα με τον ήρωά του. Το δε gameplay του δεν βοήθησε καθόλου τα πράγματα. Η αναπαράσταση συγκεκριμένων σκηνών και η επίλυση γρίφων δεν παρουσίαζαν καμία πρόκληση ενώ ο όποιος βαθμός δυσκολίας στηριζόταν στο ακατάπαυστο trial & error.

Είμαι σίγουρος ότι οι άνθρωποι της Cyanide δούλεψαν σκληρά για να δημιουργήσουν το Call of Cthulhu όμως το τελικό αποτέλεσμα δεν τους δικαιώνει. Πράγματι, η όλη ατμόσφαιρα ήταν ωραία — υπήρξαν στιγμές που ένιωσα στ’ αλήθεια το παιχνίδι να με «πλακώνει». Όμως κάθε φορά που μιλούσα με κάποιον, τα πάντα διαλύονταν στη στιγμή. Προσθέστε σε αυτά το πεζό gameplay που λέγαμε πιο πάνω και αντιλαμβάνεστε γιατί το παιχνίδι δεν ξεφεύγει από τα όρια της μετριότητας.

Ακόμα κι έτσι, είμαι σίγουρος ότι μέσα του το Call of Cthulhu κρύβει κάτι με περισσότερες προοπτικές. Αυτό που θα παίξετε ωστόσο είναι το «έξω» του και αυτό πάσχει. Θεωρητικά μπορείτε να του δώσετε μια ευκαιρία (εφ’ όσον διαθέτετε Game Pass ή το βρείτε στο τάλιρο), αν και μεταξύ μας, δε βλέπω τον λόγο γιατί να μην προτιμήσετε αντ’ αυτού έναν ποιοτικότερο τίτλο της Focus (Vampyr, A Plague Tale: Innocence).

---

Μου θύμισε: Vampyr
Κυκλοφορία έκδοσης: Οκτώβριος 2018
Πλατφόρμες: PS4, Xbox One, PC, Switch