#review | Burnout Paradise Remastered
Μπήκε στη λίστα εύκολα. Αβάδιστα, αβασάνιστα, αβίαστα. Πώς θα μπορούσαν να μην ήταν έτσι τα πράγματα όταν είχα «γράψει» ώρες επί ωρών παίζοντας το αρχικό παιχνίδι; Το Burnout Paradise Remastered έρχεται να προσφέρει ό,τι και το Burnout Paradise μια δεκαετία πριν και η επανάληψη αυτή είναι απλά συναρπαστική.
Δεν συνηθίζω να παίζω παιχνίδια για δεύτερη φορά (ΟΚ, πέραν των FIFA, NBA και online τίτλων) όμως στην περίπτωση του Burnout Paradise έκανα ό,τι εξαίρεση μπορούσα να κάνω. Γιατί μου είχε λείψει αυτή η «brainless» οδήγηση, που τρέχω σαν τρελός χωρίς καν να ξέρω με πόσα, που αδειάζω το boost σαν να μην υπάρχει αύριο, που κινούμαι με ιλιγγιώδεις ταχύτητες στρίβοντας κατά τύχη και που στο τέλος κάνω το αυτοκίνητο χαλκομανία στο διάζωμα ή το στέισιο βάγκον που περίμενε καρτερικά στο φανάρι.
Γιατί και να τρακάρω, τι έγινε; Σε λίγα δευτερόλεπτα είμαι και πάλι στο σημείο που ήμουν με ένα απαστράπτον όχημα έτοιμο να τα δώσει όλα για πάρτη μου — μέχρι την επόμενη στροφή που κατά πάσα πιθανότητα θα το κάνω πάλι φυσαρμόνικα ακορντεόν. Σαν το ίδιο το παιχνίδι να μου λέει «παίξε γρήγορα, οδήγησε γρήγορα, τράκαρε γρήγορα για να συνεχίσεις γρήγορα». Όλα με το γκάζι στο πάτωμα (γράφω αυτές τις λέξεις και ακούω τον Τάκη Πουρναράκη να τις επαναλαμβάνει στο μυαλό μου).
Το Burnout Paradise Remastered διαφέρει ελάχιστα από το αρχικό παιχνίδι σε ό,τι αφορά τον οπτικό τομέα. Ε, και; Σάμπως χρειαζόταν καμία βελτίωση αυτό; Το frame rate ήταν έτσι κι αλλιώς στα 60 fps, οπότε με την αύξηση της ανάλυσης και την ενίσχυση ορισμένων εφέ, η δουλειά έγινε και μάλιστα εξαιρετικά: το Burnout Paradise βούτηξε στην πηγή της νιότης και εν έτει 2018, δεν αφήνει σε καμία περίπτωση την ηλικία του να φανεί — κάτι σαν τη Ζωζώ Σαπουντζάκη ένα πράμα.
Πέραν του βασικού παιχνιδιού, το Burnout Paradise Remastered περιλαμβάνει και όλο το DLC που κυκλοφόρησε ποτέ γι’ αυτό (να και κάτι που προσωπικά το είχα περάσει «στο ντούκου» το 2008 μαζί με το online τμήμα του το οποίο και τίμησα δεόντως αυτή τη φορά) με αποτέλεσμα η γκάμα οχημάτων του να ‘ναι υπερπλήρης. Αν υπάρχει κάτι που θα άλλαζα, είναι η ώρα — υποχρεωτικής — αναμονής σε κάθε ξεκλείδωμα νέου οχήματος στη «μάντρα» — ναι, αυτά τα πεντέξι® χαμένα δευτερόλεπτα τη φορά, με χάλασαν απίστευτα.
Αυτό για το οποίο βγάζω το καπέλο — αν φορούσα — στο Burnout Paradise, είναι για την ευκολία με την οποία αναγκάζει τον παίκτη να συνεχίσει να κόβει βόλτες στους δρόμους του — ακόμα κι αν έχει ξεμείνει από trophies/achievements, billboards, gates ή οχήματα που κυκλοφορούν. Δεν ξέρω γιατί — μη με ρωτάτε. Ξέρω απλά ότι είχα δει ό,τι είχε να μου προσφέρει το παιχνίδι και παρ’ όλα αυτά, συνέχισα να κόβω βόλτες υπό τους ήχους πότε των Guns N’ Roses, πότε της Avril Lavigne και πότε του Mozart ξεπερνώντας τις 50 ώρες gameplay.
Τι κι αν θυμίζει περισσότερο port παρά remaster; Ο τίτλος της Criterion είναι και πάλι εδώ, θυμίζοντας σε όλους γιατί αποτελεί ένα από τα καλύτερα arcade racing games που κυκλοφόρησαν ποτέ. Αν όχι το καλύτερο…
Μου θύμισε: -
Κυκλοφορία έκδοσης: Μάρτιος 2018
Πλατφόρμες: PS4, Xbox One, PC
