#review | Bendy and the Ink Machine
Το Bendy and the Ink Machine είναι ένας από εκείνους τους τίτλους που είχαν ξεμείνει για χρόνια στη βιβλιοθήκη μου στο Steam, χωρίς φυσικά να θυμάμαι πότε, πώς και γιατί το είχα αποκτήσει. Στο πνεύμα του Shocktober όμως, αποφάσισα πως ήρθε η στιγμή να του δώσω την ευκαιρία του και τηρουμένων των αναλογιών, δεν με απογοήτευσε.
Πρόκειται για ένα survival horror πρώτου προσώπου το οποίο θα κατέτασσα στα adventures — έστω κι αν είναι αρκετά «σοφτ» ως προς το adventuring. Πρωταγωνιστής είναι ο Henry Stein, βετεράνος σκιτσογράφος ο οποίος αποδέχεται την πρόσκληση του άλλοτε καλού φίλου και αφεντικού του, Joey Drew, να επισκεφθεί το παλιό τους στούντιο. Από τη στιγμή που πατά όμως το πόδι του εκεί, είναι φως φανάρι πως κάτι έχει πάει εξωφρενικά στραβά.
Το Bendy and the Ink Machine είχε διατεθεί αρχικά σε πέντε επεισόδια, εξ ου και το cliffhanger στο τέλος του καθενός. Δεν θα σας αποκαλύψω λεπτομέρειες σχετικά με την πλοκή του. Tο παιχνίδι άλλωστε κάνει εξαιρετική δουλειά στην αφήγηση των γεγονότων, έστω κι αν γι’ αυτό χρησιμοποιεί τα μάλλον πεζά audiologs. Στο μεγαλύτερο μέρος της περιπέτειάς του, ο Henry είναι μόνος, κάτι που ενισχύει ακόμα περισσότερο την ήδη τεταμένη ατμόσφαιρα. Θα περίμενε κανείς ότι ένα στούντιο κινουμένων σχεδίων θα ήταν αλέγρο ως περιβάλλον, όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση τα πράγματα διαφέρουν παρασάγγας.
Θα περάσετε τον χρόνο σας κυρίως εξερευνώντας. Οι διάφοροι θόρυβοι στο παρασκήνιο, η μουσική που «ντύνει» συγκεκριμένα σημεία και τα jump scares ακόμα κι όταν δεν υπάρχει άμεσος κίνδυνος, θα σας κρατήσουν στην τσίτα. Οι όποιες αποστολές είναι στην πλειοψηφία τους αδιάφορες αφού περιλαμβάνουν την εύρεση ενός αριθμού αντικειμένων ή την ενεργοποίηση διακοπτών: τίποτα τρομερό, απλά θέλουν τον χρόνο τους, δεδομένης της σχετικά αργής κίνησης του Henry. Τα πανέξυπνα παζλ είναι λίγα αλλά αρκούν για να δώσουν στο όλο πράγμα ενδιαφέρον. Έπαιξα χρησιμοποιώντας χειριστήριο, αν και στο mini game της σκοποβολής χρειάστηκα ποντίκι.
Σε ορισμένα σημεία — λίγα ευτυχώς — θα κληθείτε να πολεμήσετε διάφορους αντιπάλους και εκεί το παιχνίδι απογοητεύει. Το αυστηρό timing στις επιθέσεις σας και η περιορισμένη αντοχή του Henry, σημαίνει ότι με δυο-τρία χτυπήματα, έχετε βγει νοκ-άουτ. Βέβαια κατά έναν περίεργο τρόπο, ακόμα κι αυτό να συμβεί, εμφανίζεστε στο πλησιέστερο checkpoint με την πρόοδό σας μάλιστα να έχει διατηρηθεί κανονικότατα! Όχι πως αυτό με χάλασε αλλά όσο να ‘ναι ένιωσα σαν να παίζω σε God mode, κάτι που εν τέλει αποδυνάμωσε το horror στοιχείο αφού εκμηδένισε ένα μεγάλο μέρος του κινδύνου. Οι δε ντουλάπες στα stealthy σημεία, εξέθεσαν ανεπανόρθωτα την AI των εχθρών.
Παρ’ ό,τι παίζοντας το Bendy and the Ink Machine ήμουν αυτό που λέμε «in the zone», σε πολλές περιπτώσεις αφαιρέθηκα για να θαυμάσω το ιδιαίτερο στυλ γραφικών – σε τέτοιο βαθμό που κόντεψα να φτάσω τριψήφιο αριθμό screenshots. Στους χώρους κυριαρχεί ο συνδυασμός μαύρου και ώχρας, με τα εφέ σέπιας και βινιεταρίσματος να κάνουν την ατμόσφαιρα ακόμα πιο κλειστοφοβική. Όσο για τους χαρακτήρες, εκείνοι παραπέμπουν ξεκάθαρα στα καρτούν των δεκαετιών του ‘20 και του ‘30 (Mickey Mouse, Betty Boop κλπ).
Το Bendy and the Ink Machine δεν είναι τέλειο. Είναι όμως ένα καλό παιχνίδι με όλη την έννοια της λέξης κι αυτό είναι που μετράει. Τις περίπου έξι ώρες που ασχολήθηκα μαζί του με κράτησε σε εγρήγορση αιχμαλωτίζοντάς με ολοένα και περισσότερο καθώς βυθιζόμουν — κυριολεκτικά και μεταφορικά — στα ενδότερα της Joey Drew Studios. Η δε έκπληξη που μου επιφύλασσε στο φινάλε, αποκαλύπτοντάς μου (χρειάστηκε να κάνω το homework μου online) τη σαπίλα του σε όλο της το μεγαλείο, ήταν το κερασάκι στην τούρτα.
Μου θύμισε: BioShock
Κυκλοφορία έκδοσης: Οκτώβριος 2018
Πλατφόρμες: PS4, Xbox One, PC, Switch, iOS, Android