#review | A Plague Tale: Innocence
#review | A Plague Tale: Innocence
Το A Plague Tale: Innocence αποτελεί ακόμα μία περίπτωση τίτλου που κατάφερα να παίξω νωρίτερα απ’ ό,τι υπολόγιζα χάρη στο Xbox Game Pass (όπως συνέβη με το Metro Exodus, το Untitled Goose Game και τόσα άλλα με τη λίστα να μεγαλώνει διαρκώς).
Πρόκειται για μία από εκείνες τις κυκλοφορίες που πολύ θα ήθελαν να ήταν ΑΑΑ όμως εν τέλει καταλήγουν να βολεύονται με ένα σκέτο Α. Ο δε τίτλος της πρέσβειρας στην εν λόγω κατηγορία θαρρώ πως ανήκει δικαιωματικά στη Focus Home, τη γαλλική εταιρεία που μας έχει προσφέρει ουκ ολίγα τέτοια παιχνίδια — με πιο πρόσφατο το Vampyr.
Εν πάση περιπτώσει, το A Plague Tale: Innocence διαδραματίζεται στη Γαλλία κατά τον 14ο αιώνα και τον Εκατονταετή Πόλεμο, στηρίζοντας τη θεματολογία του στις δύο βασικές απειλές της σωματικής ακεραιότητας του δυτικού κόσμου εκείνης της εποχής: την Ιερά Εξέταση και την πανώλη — κι αν τα «κουκιά» για την πρώτη είναι λίγο-πολύ μετρημένα, στη δεύτερη βρίσκεται όλο το «ζουμί».
Το παιχνίδι, βλέπετε, αποτυπώνει την πανδημία της εποχής σαν μία φονική «θάλασσα» από κατάμαυρα ποντίκια που αφανίζουν τα πάντα στο πέρασμά τους. Τα τρωκτικά φοβούνται το φως κάθε μορφής, οπότε με βάση αυτό έχει στηθεί ολόκληρο το A Plague Tale: Innocence. Τα κεφάλαιά του περιλαμβάνουν ολίγη δράση με κάμποσο stealth και αρκετά παζλ, η δυσκολία των οποίων δεν πρόκειται να σας προβληματίσει ούτε κατά διάνοια.
Το gameplay του ωστόσο δεν είναι αυτό για το οποίο θα παίξετε το A Plague Tale: Innocence. Ο λόγος που θα του αφιερώσετε ένα γεμάτο δεκάωρο είναι η εκπληκτική δουλειά που έκανε η Asobo Studio με τους κύριους χαρακτήρες του αλλά και εκείνους που τους πλαισιώνουν. Τα αδέλφια Amicia και Hugo de Rune ξεκινούν πρακτικά σαν δύο άγνωστοι με τη μεταξύ τους σχέση να δυναμώνει με το πέρασμα του χρόνου, τη στιγμή που το υπόλοιπο καστ έρχεται να προσθέσει μικρές αλλά απαραίτητες πινελιές διαφορετικότητας.
Η αθωότητα του μικρού Hugo μέσα σε έναν φρικαλέο κόσμο (η μεταφορική και κυριολεκτική χρήση της αρρώστιας είναι εμπνευσμένη) θυμίζει ηλιαχτίδα που ξεπροβάλλει μέσα από έναν συννεφιασμένο ουρανό, καθώς αποδίδεται με ζηλευτή φυσικότητα και χωρίς υπερβολές. Η δε σχέση του με την Amicia με τους διαλόγους, τους καυγάδες και τις αλληλεπιδράσεις τους γενικότερα, είναι ακριβώς αυτή που θα περίμενε κανείς από δύο αδέρφια.
Αυτό που μου έκανε εντύπωση και στο οποίο θέλω να σταθώ είναι το γεγονός πως παρ’ ότι σχεδόν σε όλο το παιχνίδι η Amicia κρατά τον Hugo από το χέρι, δεν ένιωσα σε καμία περίπτωση εκείνος να μου γίνεται βάρος, να με κουράζει. Ίσα-ίσα που από ένα σημείο κι έπειτα, άρχισα να αισθάνομαι την ευθύνη της προστασίας του. Νομίζω πως το επίτευγμά του αυτό, αποτελεί και το μεγαλύτερο παράσημο του A Plague Tale: Innocence.
Ξεκίνησα να παίζω το παιχνίδι στα Αγγλικά, ωστόσο άμεσα προτίμησα τα Γαλλικά με δεδομένο ότι τα γεγονότα του εκτυλίσσονταν στη Γαλλία. Δυστυχώς όμως, η Asobo προτίμησε να γυρίσει τις cutscenes με βάση τα Αγγλικά, οπότε μοιραία το lip sync είχε θέματα ιδίως στα κοντινά πλάνα — αμαυρώνοντας έτσι τις άριστες ερμηνείες και τον υπέροχο σχεδιασμό των προσώπων που έβγαζαν ένταση και συναίσθημα με ελάχιστες εξαιρέσεις. Το σενάριο του A Plague Tale: Innocence δεν είναι άσχημο, ωστόσο η εξέλιξη της πλοκής στο τελευταίο τρίτο του μου φάνηκε κάπως υπερβολική.
Η συνολική εμπειρία του πάντως δε με άφησε ανικανοποίητο. Το A Plague Tale: Innocence είναι ένας τίτλος χωρίς ιδιαίτερες απαιτήσεις από τον παίκτη. Δεν τον ταλαιπωρεί αλλά τουναντίον τον βοηθά όσο γίνεται προκειμένου να φτάσει στο τέλος της όμορφης ιστορίας που του διηγείται. Οι καλογραμμένοι χαρακτήρες και — κυρίως — ο τρόπος με τον οποίο αλληλεπιδρούν μεταξύ τους, έρχονται να αποζημιώσουν για το χωρίς εκπλήξεις gameplay, συνθέτοντας ένα χαριτωμένο παραμύθι, ωδή στην οικογένεια και τους δεσμούς αίματος.
Μου θύμισε: Vampyr
Κυκλοφορία έκδοσης: Μάιος 2019
Πλατφόρμες: PS4, Xbox One, PC
